Μη με ξεχάσεις

κεφαλαιο 24

Η εκπομπή είχε τελειώσει εδώ και ώρα και εκείνη συνέχιζε να ξαπλώνει στην αγκαλιά του.
Δεν μιλούσε,δεν ήξερε από πού να αρχίσει,δεν ήξερε τι έπρεπε να του πει...
Δεν μπορούσε ακόμη να του πει για την Άννα,για τις απειλές της για το δράμα που έζησε μέσα στο σπίτι της με τους γονείς της.

"Έλενα...Δεν θέλω να το πάρεις στραβά,αλλά..." Έσπασε τη σιωπή ο Δημήτρης και έκανε παύση.

Εκείνη ανασήκωσε το κεφάλι της από το στήθος του και τον κοίταξε.
"Αλλά;" Τον ρώτησε θέλοντας να τον κάνει να συνεχίσει.

"Αλλά νιώθω κάτι περίεργο ανάμεσα μας. Θέλω να πω... Μήπως... Μήπως εγώ και εσύ δεν ήμασταν απλά φίλοι;" Τη ρώτησε γεμάτος περιέργεια με ένα περίεργο χτύπο της καρδιάς του στο στήθος.

"Ήμασταν φίλοι, παιδικοί..." Του είπε και ξανά ξάπλωσε στο στήθος του.
"Όμως,έφυγα για σπουδές στο εξωτερικό,ξεκίνησες να σπουδάζεις και εσύ Ιατρική στην Ελλάδα και κάπως χαθήκαμε..."
Του είπε και αναστέναξε βαθιά.

"Έφταιγα εγώ;" Τη ρώτησε σαν μικρό παιδί.

"Όχι,το μεγαλύτερο φταίξιμο το έχω εγώ. Ξέρεις δεν ξανά γύρισα πίσω στην Ελλάδα για χρόνια,μια άσχημη κατάσταση που βίωσα και φοβήθηκα τότε να μοιραστώ μαζί σου,με έκανε να μείνω μακριά από όλους."
Έκανε μια παύση και τον ξανά κοίταξε.
"Ήταν μεγάλο λάθος μα ήμουν παιδί,όταν γύρισα πίσω πριν λίγο καιρό, ήσουν πολύ θυμωμένος μαζί μου,όμως όταν σου εξήγησα με είχες συγχωρήσει και συνεχίσαμε από εκεί που το είχαμε αφήσει..."
Συνέχισε τον ένιωσε να ανασαίνει περίεργα και βαριά.

"Μήπως δεν θέλεις να σου τα πω;" Τον ρώτησε ανήσυχη για τη ψυχική του υγεία.

"Θέλω να μου τα πεις,μα με τσατιζει που δεν μπορώ να θυμηθώ..." Της είπε και εκείνη ένιωσε απέραντη στεναχώρια καθώς από το βράδυ του ατυχήματος συνέχιζε ξανά και ξανά να κατηγορεί τον εαυτό της και μόνο.

"Γι'αυτό θέλω να σου τα πω,θέλω να σου πω τα πάντα,να σε γεμίσω με τις αναμνήσεις μου... Πίστεψε με Δημήτρη,εγώ ανυπομονώ περισσότερο από εσένα να θυμηθείς!
Μου έχεις λείψει τόσο πολύ..." Του απάντησε και ένιωσε το χέρι του να τη σφίγγει περισσότερο πάνω του.

Εκείνη ένιωσε χαρά με τη κίνηση του αυτή,ένιωσε χαρά όταν της πρότεινε να ξαπλώσει στην αγκαλιά του,εκείνος από την άλλη,ένιωθε κάποια συναισθήματα για την Έλενα,αλλά όλα μέσα στο μυαλό του ήταν τόσο μπερδεμένα.

Τον τελευταίο καιρό εδώ μέσα είχε έρθει πολύ κοντά με τη Φανή,το ενδιαφέρον της τον έκανε να νιώθει αμήχανα μα του άρεσε συγχρόνως.
Ήταν απίστευτα μπερδεμένος μα δεν μπορούσε να μην παρατηρήσει πως αυτή η γυναίκα,ερχόταν κάθε μέρα και κάθε φορά του κρατούσε συντροφιά.
Όμως υπήρχε μια αμηχανία,μια αμηχανία που δεν μπορούσε να καταλάβει από ποιον ξεκινούσε,κάτι που με τη Φανή δεν ένιωθε ακόμη.