Μη με ξεχάσεις

κεφάλαιο 27

Στεκόταν μπροστά της και εκείνη τον κοιτούσε σαν θεό,μα την είχε πιάσει ταχυκαρδία από το άγχος.
Ερχόταν μια μπόρα κατά πάνω της και δεν ήξερε πια πως να φυλαχτεί.

"Πες μου λοιπόν Δημήτρη..." Του απάντησε γεμάτη αγωνία.

"Στην ανάμνηση μου..." Έκανε μια παύση και πήρε μια βαθιά αναπνοή.
"Στην ανάμνηση μου φιλούσες άλλον!" Συνέχισε και ξανά γύρισε στο παράθυρο.

"Ήμασταν φίλοι πριν,το θυμάσαι αυτό έτσι; Έχουμε δει ο ένας τον άλλον σε σχέσεις." Του απάντησε η Έλενα με ανασηκωμένο φρύδι.

"Όχι Έλενα... Δεν κατάλαβες!" Της είπε και έβγαλε το σακάκι του,ενώ αμέσως το πέταξε στο κρεβάτι. "Ήσουν όπως ακριβώς είσαι τώρα,η αδερφή σου το ίδιο και ο Αντώνης. Ήταν πρόσφατο,είμαι σίγουρος!" Της είπε και στάθηκε πάλι μπροστά της.

"Κάθησε κάτω... Θέλω να σου πω και την υπόλοιπη ιστορία." Του είπε και εκείνος υπάκουσε μηχανικά.
"Ίσως η ανάμνηση σου να είναι από το βράδυ του ατυχήματος..." Συνέχισε και τον είδε να τη κοιτάζει με ένα βλέμμα γεμάτο καινούργιες απορίες.
"Θυμάσαι που σου είχα πει πως δεν προλάβαμε να χαρούμε τον έρωτα μας; " Τον ρώτησε και εκείνος κούνησε το κεφάλι του.
"Όταν γύρισα στην Ελλάδα είχες μια σχέση με την Άννα,εκείνη το κατάλαβε πως μεταξύ μας υπήρχε κάτι και έψαξε για εμένα μέσω ιδιωτικού ερευνητή και έμαθε κάτι πολύ σημαντικό...
Μια μέρα με απείλησε..." Σταμάτησε και σκούπισε το δάκρυ που κύλησε,καθώς της ήταν δύσκολο να θυμάται όσα πέρασε.

"Έλενα όλα αυτά που λες είναι αδύνατον να τα χωρέσει το μυαλό μου!"
Της είπε και πέρασε τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του.

"Κι όμως Δημήτρη τα έζησα. Με απείλησε με το θέμα των γονιών μου! Είπε πως αν δεν σε άφηνα θα μάθαινε αμέσως τα πάντα η μητέρα μου για το κέρατο που της έριχνε ο ίδιος μου ο πατέρας." Του είπε πια εκτός εαυτού.
Όμως εκείνος δεν ήξερε... Ούτε όταν βγήκε από το νοσοκομείο είχαν αναφέρει κάτι η Έλλη και ο Πρόδρομος μπροστά του.

"Δεν ξέρω τι να πω..."
Της είπε εκείνος έχοντας τα χαμένα.

"Έπρεπε να κερδίσω χρόνο,σου είπα πως δεν σε θέλω και σε έδιωξα από τη ζωή μου. Για να σε πείσω εκείνο το βράδυ,φίλησα σφίγγοντας τη καρδιά μου τον πρώην μου." Το κλάμα της τον έκανε να τα χάσει.

Την πήρε αγκαλιά και προσπαθούσε να την ηρεμήσει.
"Εγώ φταίω που έφυγες έτσι εκείνο το βράδυ... Εγώ φταίω για το ατύχημα... Εγώ φταίω..." Έλεγε και ξανά έλεγε μέσα στα αναφιλητά της.