Μη με ξεχάσεις

κεφάλαιο 13

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ’ το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"
τώρα δε θα 'χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα.

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ’ όποιον μου εξηγήσει
να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...

"Δεν θέλω να γυρίσουμε πίσω,πόσο όμορφη ήταν η ιδέα σου να έρθουμε εδώ..." Του είπε η Έλενα  ενώ ήταν τυλιγμένοι με τα σεντόνια στην αγκαλιά του.

"Αυτό λύνεται,θα μείνουμε εδώ θέλεις;" Του χαμογέλασε γλυκά.

"Το ξέρεις ότι το θέλω,αλλά μας περιμένουν άνθρωποι πίσω Δημήτρη,ειδικά εσένα..." Δήλωσε πικρά και ξάπλωσε στο μαξιλάρι της αφήνοντας έναν αναστεναγμό.

"Ειιι γιατί αυτά τα μούτρα; Τελείωσα με την Άννα και το ξέρεις,αύριο θα μιλήσω με την ίδια..." Της είπε και γύρισε στο πλάι να τη κοιτάξει.

"Δεν είναι αυτό Δημήτρη, είναι... Είναι ότι φοβάμαι,η Άννα είναι πολύ ερωτευμένη μαζί σου,έπειτα οι δικοί μας πως θα το πάρουν; Είναι όλα τόσο περίπλοκα..."

"Εγώ όμως δεν είμαι ερωτευμένος μαζί της,ποτέ δεν ένιωσα για καμιά όπως νιώθω τώρα,αυτή τη στιγμή που είμαι μαζί σου... Όσο για τους δικούς μας,είμαι απόλυτα σίγουρος πως θα χαρούν."

Γύρισε το βλέμμα της και άρχισε να επεξεργάζεται το πρόσωπο του.
Ο φίλος της,ο άνθρωπος της,εκείνος που μοιράστηκε τη ζωή της,την εφηβεία της,τα μυστικά και τα ψέματα,τους φόβους και τα λάθη της.
Εκείνος που τα βράδια μιλούσε ασταμάτητα μαζί της και άκουγε κάθε καημό που είχε για τους εφηβικους της έρωτες,χωρίς ποτέ να της δείξει τα πραγματικά συναισθήματα του,αν τότε είχαν ανακαλύψει την ερωτική τους χημεία,αν εκείνος ήταν ο πρώτος της...
Πόσο θα ήθελε εκείνος να είναι ο πρώτος της...