Μη με ξεχάσεις

κεφάλαιο 20

Έσερνε τα πόδια της στις σκάλες και δεν μπορούσε να πιστέψει τι είχε γίνει,δεν μπορούσε καν να συνειδητοποιήσει τι είχε κάνει...
Κατηγορούσε τον εαυτό της για το ατύχημα του, γιατί γνώριζε καλά πως η μόνη υπεύθυνη ήταν αυτή.

Δεν ήθελε να πιστέψει πως εκείνος ήταν σε κώμα. Τα συναισθήματα της δεν είχαν να κάνουν μόνο με το ερωτικό κομμάτι,μα ένιωθε πως έχανε ένα κομμάτι του εαυτού της.
Το παιδί που έπαιζε μαζί,το φίλο που κάνανε βόλτες με τα ποδήλατα,εκείνον που πάντα άκουγε τα προβλήματα της με προσοχή, αυτόν που της χάριζε ένα χάδι για να τη παρηγορήσει,τον άντρα που την άγγιξε όσο κανένας άλλος... Την μόνη αληθινή οικογένεια της.

Έφτασε στον όροφο με καρδιά πιο βαριά από τα ίδια της τα πόδια.
Το κορμί της έτρεμε,είχε ένα ρίγος που δεν μπορούσε να σταματήσει.
Πλησίασε στην εντατική και είδε την Μαίρη να κάθεται και να έχει το κεφάλι στηριγμένο ανάμεσα στα πόδια ενώ πιο δίπλα η Άννα καθόταν με ακουμπισμένο το κεφάλι στον τοίχο και τα μάτια της κλειστά.

Εκείνη την ακολουθούσε ο Μάθιου με την Φαίη και τον Αντώνη,να μην μπορούν και εκείνοι οι δύο να συνέλθουν από το σοκ.
Ξαφνικά η θλίψη έγινε θυμός,ένας αμετάκλητα ανίκητος θυμος που έφτασε στο λαιμό και την έπνιξε.
Άνοιξε το βήμα της και σε δευτερόλεπτα βρέθηκε δίπλα στην Άννα.

Την αιφνιδίασε αρπάζοντας την από τα μαλλιά και τη πέταξε κάτω.
"Είσαι τρελή;" Της φώναξε εκείνη μόλις συνήλθε από το σοκ κοιτώντας τη με μίσος.

Η Έλενα της ξανά όρμηξε και άρχισε να τη χτυπάει με όλη της τη δύναμη χωρίς να σκέφτεται ούτε τις συνέπειες ούτε τίποτα.
"Βρωμιάρα,αν δεν ανοίξει τα μάτια του θα σε σκοτώσω. Αν δεν προλάβω να του πω θα σε σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια."
Της φώναζε ξανά και ξανά ενώ οι υπόλοιποι είχαν ορμήξει πάνω τους και τις χώριζαν χωρίς να μιλάει κανείς.

"Έλενα συνέλθε." Της έλεγε η Μαίρη καθώς την είχε γυρίσει προς το μέρος της και τη ταρακουνούσε για να συνέλθει.
"Σύνελθε κορίτσι μου ο Δημήτρης σε χρειάζεται όσο ποτέ,ψυχή και σώμα!"
Της φώναζε για να την ακούσει,καθώς το βλέμμα της πρόδιδε πως ήταν αλλού.

Άρχισε να κλαίει σαν μωρό και έπεσε στην αγκαλιά της.
"Παρ ρε την από δω,αυτή φταίει για όλα,παρ τε τη σας παρακαλώ!"
Έλεγε μέσα στ αναφιλητά της η Έλενα και συνέχιζε να κλαίει σαν μικρό παιδί.

"Ηρέμησε κορίτσι μου!" Της ψιθύριζε η Μαίρη προσπαθώντας να τη καθησυχάσει ενώ από πίσω της έκανε νόημα στους υπόλοιπους που τα είχαν χαμένα να απομακρύνουν την Άννα που μάζευε τα κομμάτια της παραδίπλα.