Smile||Texting

2.5

Yalnızlık bazen o kadar iyi geliyordu ki insana... Ama yine de fazlası boğuyordu.

Küçüklüğümden beri aile konusunda yalnızdım. İçimde bir zindan vardı sanki ve duvarları ses geçirmiyordu. Sanki biri bana sesleniyordu ve ben onu duymuyordum. Anonim belki bana iyi gelecekti ama ben ona izin veremiyordum. Nasıl yapacaktım ki? Buna cesaret edemiyordum.

Benim zinadınmın duvarlarını aile tablolarımız süslemiyordu. Onun yerine yalnızlığımın vurgulandığı anılar oynatılıp duruyordu bu duvarlarda. Düştüğümde bana uzatılan bir el, hasta olduğumda küçük bir ilgi bekleyişim...

Bir yandan alışmıştım aslında. Liseye kadar hep yalnızdım. Sadece teyzem vardı yanımda ve o da yurtdışındaydı. Okulda hiç arkadaşım olmamıştı. Çünkü beni garip bulur ve bana yaklaşmazlardı bile. Onların gözünde sessiz bir ucubeydim ben.

Yine de sorun değildi. Bir şekilde alışmıştım. Zaten sonrasında hayat karşıma güzel bir arkadaş grubu çıkarmıştı.

Onlar olmasa ne kadar iyi karşılayabilirdim bu olanları bilmiyordum. Çünkü bana umursamaz olmayı, güçlü durmayı, kendine güvenmeyi biraz da onlar öğretmişti.

Oturduğum kamelyada gözlerimi gezdirdim ve gülümsedim. Bu anları giçbir şeye değişmezdim. Ben böyle düşünürken telefonumadan gelen bildirim sesiyle dikkatim oraya kaydı ve telefonumu çıkarıp mesajı açtım.

Anonim: yüzündeki bu gülümseme

Anonim: bir ana bana her şeyi unutturuyor

Anonim: ama sonra senin beni sevmediğin ve görmediğin geliyor aklıma

Anınim: ama sorun değil

Anonim: sadece gülümse Umay Su

Anınim: her şeye ve herkese inat

Anonim: çünkü gülümseyince çok güzelsin

Yüzümdeki gülümsemeyi büyüttüm. Evet, artık bir de anonim vardı.

hey
o kada güzel yorumlar gelmiş ki... beni çok mutlu etti bu durum
teşekkür ederim
hala bu kitaba herhangi bir bölüm atamıyorum ama kısa da olsa bir şey yazmak istedim