inazuma eleven ; one shots / reader <closed>

↳˗ ˏ ˋ Mɪᴅᴏʀɪᴋᴀᴡᴀ Rʏᴜᴜᴊɪ x Rᴇᴀᴅᴇʀ ˎ ˊ ˗ [ℙ𝕃]

Siedziałaś w szpitalu, wiedząc, że w sumie nie zostało Ci wiele czasu.
Od kiedy lekarze orzekli, że masz raka – którego nie da się wyleczyć.

Gdy padły te słowa, złamałaś się kompletnie. Myślałaś, czy to rodzinne, że wszyscy umierają w młodym wieku na raka? Twoja prababka babcia, matka. A teraz ty. Miałaś tyle życia przed sobą – związki, nowi przyjaciele, nowe miejsca do zwiedzenia. Ale nie. To musiało dopaść ciebie.

Ojciec w tym czasie, próbował poświęcić Ci jak najwięcej czasu, ale to nie było łatwe, ze względu na jego pracę. Uznał więc, że kupi Ci laptopa – żebyś miała co robić, siedząc w sali.
Oczywiście mogłaś wstawać, iść na dwór, itp. Ale halo – był XXI wiek. Więcej ludzi poznaje się w internecie, czyż nie?

Tak właśnie, przeglądając media społecznościowe, natknęłaś się na pewne zdjęcie na Instagramie. Przedstawiało ono pięciu chłopców, prawdopodobnie w twoim wieku. Ale jedned Cię zaciekawił – zielonowłosy niski chłopczek o chyba czarnych oczach.

Wtedy przypomniałaś sobie swojego starego przyjaciela z dawnego miasta – Ryuuji–san. Zaciekawiłaś się, bo byli bardzo podobni (ale przecież Midorikawa mógł zmienić się przez te lata).
Przypomniałaś sobie także, co czułaś wtedy do czarnookiego – miłość. Młodzieńcza? Tak. Ale jednak go kochałaś.

Zaintrygowało cię wspomnienie o zielonowłosym, dlatego napisałaś do prawdopodobnie autora zdjęcia – niejakiego „Hirotex”.

Rozmowa z użytkownikiem Hirotex.

Ty: Cześć! Spojrzałam na twoje ostatnie zdjęcie i zastanawiam się, czy ten zielonowłosy chłopak nie ma przypadkiem na imię Midorikawa Ryuuji?

Hirotex: Oh? Tak, masz rację! Znacie się?

Ty: Straciliśmy kontakt dawno temu, ale fajnie by było, gdybyśmy znowu porozmawiali. Tęsknię za nim trochę, fajnie się bawiliśmy razem.

Hirotex: To ciekawe! Możesz mi podać swoje imię? Zapytam go czy cię kojarzy! Jak tak, to możesz poczekać chwilę, aż do ciebie napisze!

Ty: Świetnie! Jestem [T/I], ale często mówił mi [T/P]. Jeśli mnie pamięta, to pozdrów go również!

Hirotex: Jasne! Do usłyszenia!

Koniec rozmowy.

Czułaś się lepiej. Naprawdę lepiej – ponieważ teraz miałaś dużo czasu do namysłu, co raz częściej myślałaś o starym przyjacielu. Ale dopiero dzisiaj chciałaś tak naprawdę z nim porozmawiać.
Porozmawiać oraz go zobaczyć – chciałaś, żeby posiedział przy tobie, trzymając cie za rękę i powtarzając, że „nic się nie stało”. Chciałaś, żeby cytował przysłowia z „ziemi”, które znalazłaś, ale w jego ustach brzmiały tak inaczej. Jakbyś słyszała je poraz pierwszy.

Po chwili usłyszałaś głos powiadomienia. „Woah!” – pomyślałaś – „Tak szybko?”.

Włączyłaś Instagrama. Wiadomość nie była od twojego wcześniejszego rozmówcy, a innego – „Mido–kunu”. Teraz wiedziałaś, że to na sto procent twój przyjaciel.

Rozmowa z użytkownikiem Mido–kunu.

Mido–kunu: Cześć!!! Hiroto opowiadał mi, że do niego napisałaś! Tak miło znowu z tobą porozmawiać! Tęskniłem, [T/P]!