Lucifer'ın Seçtiği

Lucifer'ın Seçtiği- 5. Kat

Şaşkınlıkla ağzımdan çıkan tek kelime

- Michael!? dı. Ne işi vardı burada? Tamam meleklere gücüm yetiyor ama Michael... Ona gücüm yetmeyebilir. Lucifer'ı öldürecek te beni mi öldürmüycek? Pekala, kaçmam gerektiğini düşünüyorum..

- Alice... Seçilmiş Kişi.. dedi imalı bir şekilde.

- Burda ne arıyorsun?

- Düşmüş bir meleği korkutuyorsun. Benim kardeşlerime zarar veremezsin! dedi sesini yükselterek. Demek masaya bağladığım kadın düşmüş bir melekti ha?

- Sende benim kardeşlerime zarar veremezsin Michael! dedim sesimi yükselterek.

- Onlar hakketiğini alıyor, Alice. Sende hakketiğini alacaksın.

- Biz bunu hakketmiyoruz!

- Evet hakkediyorsunuz. Siz Tanrı'nın lanetlidiğisiniz. dedi

- Biz sadece insanlığa boyun eğmedik!

- Eğmeliydiniz.. dedi hemen ardından.

- Lucifer eskiden sevilirdi, Michael. Tüm melekler ona hayranlıkla bakardı. Tanrı'nın gözde meleklerindendi. Sırf kendini düşünen bir takım aciz ve ağlayıp isyan etmekten başka birşey bilmeyen insanlara boyun eğmediği için cezalandırıldı. Ve biliyor musun bence en iyisini yaptı. Cezalandırılsa bile kendinden daha küçük ve aciz birşeye tapmadı, çünkü onun aklı vardı.. dedim. Bir süre yüzüme baktıktan sonra

- Lucifer'ın ruhunu intikam ve kıskançlık kaplamıştı, Alice. Kıskançlık Tanrı'nın hoşlanmadığı, hatta yasakladığı bir duyguydu. Tabi ki bu insanlarda da olan bir duygu ve esiri olan da var. Aynı Lucifer gibi. dedi. Fazla sakin konuşmuştu.

- Lucifer tüm insanlığı ele geçirdi, Michael. İnsanlar da şeytanlardan farksızlaştı. Büyük ihtimalle melekler ve şeytanlar arasındaki savaşta şeytanları seçecekler. Çünkü duygularını esiri olmuşlar, beyinleriyle değil duygularıyla hareket ediyorlar. Onlar Tanrı'nın yasakladığı ve bizim fısıldadığımız şeyleri yapıyorlar. dedim gülerek.

- Belki çoğusu öyle ama inanlar da var.

- Eskisi kadar güçlü değilsiniz değil mi? Baksana aranızda dünyaya düşenler var. dedim gülerek.

- Bu kadar konuştuğun yeter!

- Gerçekler canını çok mu yaktı? dedim gülmeye devam ederek.

- Alice, son kez diyorum. Yeter!

- Ah, o muhteşem kanatlarınız artık hiçbişey yapamıyorsunuz.. demem üzerini beyaz bir ışık patladı ve kendimi cehennemde yerin üstüne yığılmış bir şekilde buldum. Kaçıncı kattaydım? 9. kat değildi. Derimin yandığını daha çok hissediyordum. Şeytanlardan birisinin yanına gittiğimde

- 5. katta ne işiniz var efendim? dedi

- 5. kat mı?

- Evet, efendim.

- Ah! Hayır 5. kata gelmedim, 5. kata düştüm. dedim sinirle

- Efendim, bunu kim yaptı?

- Michael! demem üzerine yüzünü dehşet ve nefret dolu bir ifade kapladı.

- Adi kaltak! dedi

- Dünyaya gelmiş. Fakat hemen üzülme kardeşim iyi haberlerim var. dedim sırıtarak.

- Nedir? dedi sırıtmama karşılık vererek.

- Melekler, düşüyorlar. Eskisi kadar güçlü değiller. dedim gülerek.

- Sonunda sürtükler gücünü kaybediyor! dedi gülerek.

- Evet, fakat Michael büyük sorun. Beni 5. kata düşürdü! Bana çıkacağım duvarı göster.

- Fazla uzağa atamamış efendim hemen karşınızda. dedi

Biraz yürüdükten sonra buldum. Tabi oraya yürüyene kadar tüm derim yandı ve yenilerek tekrar aynı şeyi tekrarladı. Hatta çoğu şeytan beni yakalıyıp işkence yapmak istedi ama ben olduğumu öğrendiklerinde hepsi özür diliyerek geri çekiliyorlardı.

Duvara tırmanmaya çalıştım. Ama geri düşüyordum. Defalarca denememe rağmen geri düşüyordum. Sanırım burda uzun süre kalacaktım. Bir çığlık attıktan sonra geri denemeye çalıştım. Evet! Oluyordu! Biraz daha ve biraz daha. Böyle uzun bir süre yanarak ve tırmandığım yerdeki bıçaklar tüm vücudumu yararak ilerliyordum. Buraya tırmanırken işkence de ediliyorsun. Tırmandığım duvarın üstü ateşler ve bıçaklarla kaplı. Uzun bir uğraştan sonra tam varıyordum derken birden duvar daha da uzadı. Tabi ya cehennemdeyiz! Daha da tırmanmaya devam ediyordum. Canım çok fazla acıyordu. Fakat birden kendimi dünyada buldum. Pekala cidden çok şanslıydım. Karşımda duran adama baktım.

- Bir dakkika ama sen-

- Evet ben bir meleğim.

- Neden bir melek benim gibi birini cehennemden çıkarsın ki? dedim alayla.

- Senin tarafında olduğum için.