Searching for a good story

::1:: Me ::1::

Ow ja uhmm als je niet tegen depressieve dingen kan en praten over dood lees dit dan niet.

P.o.v. Joyce
"Joyce luister naar me" mijn moeder probeert tegen me te praten. Ik negeer haar. Ik zit opgekropt verstopt in de muur. Ooit heb ik een gat in deze muur geslagen toen ik boos was en er bleek een ruime achter te zitten. Hier verstop ik me. Hier ben ik alleen. Ik zit hier al 2 dagen. "Joyce je moet Echt iets eten" zegt mijn moeder. "WAAROM ZOU IK" schreeuw ik met een stem die schor is geworden van het feit dat ik Niks eet. Mijn moeder zucht. 'Ja waarom zou je eten je bent het toch niet waard om te leven' zegt een stem. 'Heb je ooit iets nuttigs gedaan' zegt de stem daarna. Ik begin te huilen. 'Ga maar langzaam dood hier' zegt het. Ik wil afleiding zoeken maar mijn moeder heeft mijn telefoon te pakken gekregen. De enige manier om nu aan mijn telefoon te komen is door iets te eten en drinken. Met tegenzin kruip ik uit de muur. Als ik beneden aan kom ga ik met een chagrijnig kop zitten. 'Waarom zou je dit doen. Je bent het niet waard' zegt de stem. Ik hou me in om niet te gaan huilen. Ik krijg een bordje met groeten enzo. Ik krijg ook een heel groot glas met water. Langzaam stop ik alles in mijn mond. Ik heb helemaal geen honger maar toch. "Lieverd morgen komen wat vriendinnen" zegt ze. De enige waar ik me nog een beetje blij bij voel. Ik haat mijn familie echt eigenlijk. Waarom laten ze me niet gewoon dood gaan. Ze hebben niks aan mij. De enige reden waarom ik zoveel zusje heb is omdat ik zelf niet diegene kan zijn die het bedrijf van mijn vader overneemt zeggen mijn ouders. Ik ben te dom nou ja Jezus . Ik haat de echt alles aan me. Wanneer ik klaar ben met eten wil ik weer Naar mijn muur hoekje lopen. Opeens zit ik vast. Mijn moeder heeft me vast gemaakt aan de tafel. Gvd wat haat ik haar. Ik haat haar het meest van iedereen. Zegt ze dat ze alleen wil helpen. Mijn zusjes oke ik haat hun ook maar niet zo erg als mijn moeder. Mijn vader ik heb geen idee. Ik zie hem nooit. Hij is altijd aan het werk. Ow ja dat haat ik aan hem. Wie ik het meest haat in deze familie ben ik zelf. Ik ben een stuk misbaksel. Ik snap nog steeds niet waarom ik hier leef. "Lieverd ik ga je nu los maken maar je gaat niet naar boven. Je gaat naar de supermarkt om daar wat koffiemelk op te halen" zegt mijn moeder. Koffiemelk vind ik geweldig. Ik mag het alleen weinig. Ik sta op. "Kleed je wel even om je kunt niet heen gaan in deze kleren die je al heel lang aan hebt" zegt mijn moeder. Ik loop naar de bijkeuken. Daar staat mijn kast. Waarom niet op mijn kamer. In de hoop dat ik naar beneden kom om me om te kleden. Ze zijn gek waarom zou ik. Ik heb geen zwarte kleren meer maar alleen witte. Daarom denkt iedereen uit de stad dat ik een goed leven heb. Ze zouden is moeten zien hoe slecht het is. Ik haat iedereen en mijzelf. Ik pak de sleutel van mijn fiets en ik loop naar buiten