Cruel Intentions

Chapter 22

Heather's Pov

I redeemed my composure and plastered an awkward smile as I handed him the folder.

Tinanggap n'ya 'yon at gano'n na lang ang panlalaki ng mata ko ng maramdaman ang init ng kanyang katawan. May lagnat s'ya.

He sat on a one-seater sofa and starts to scan those papers. Galit man ako sa kanya, hindi ko maiwasang hindi makaramdam ng pag-aalala. Masamang damo ang isang 'to pero natatakot ako baka mamatay s'ya ng dahil sa sakit n'ya. I mentally slap myself for that. May namatay na ba ng dahil sa lagnat?

Gustuhin ko mang tanungin kong ayos lang s'ya ay mas pinili ko na lang na manahimik sa kinatatayuan ko. Our relationship should remain like this. I am his employee and he's my boss. Ang ano pa mang personal na ganap sa kanya at wala namang kinalaman sa trabaho ko'y hindi ko na dapat pinakikialaman pa.

Inayos ko ang pagkakasukbit ng aking bag sa 'king balikat at saka naglakas ng loob na magsalita nang makita kong mariin s'yang nakapikit habang hawak hawak ang sentido n'ya.

"You may leave, Ms. Fraier." Nostalgic memories back when I was a college sophomore and he was my professor flashed back as I heard him called me by that again.

"A-ayos ka lang ba? You're hot." I shut my eyes close. Why am I even stuttering?

A paint of ghost smile made it to his lips as he open his eyes and looked at me.

"I know that, Heather." Napairap ako at kulang na lang ay tadyakan s'ya sa mukha dahil sa sinabi n'ya. Hindi 'yong klase hot naman na 'yon ang tinutukoy ko eh.

"Ang ibig kong sabihin mataas ang lagnat mo." Bahagya s'yang natawa sa sinabi ko. Kunot noong bumaling ako ng tingin sa kanya. Ano ang nakakatawa sa sinabi ko? Baliw na ata ang isang 'to.

"Kaya nga, I know that I am hot because of my fever." Tumigil s'ya sa pagsasalita at may mapaglarong ekspresyon sa mata akong pinakatitigan.

"Ano ba ang iniisip mo?" Inilapag n'ya 'yong folder sa may ibabaw ng coffee table saka komportableng sumandal sa couch.

I shook my head and forced a smile.

"W-ala, naguluhan lang ako." I muttered once more.

"K-kumain ka na ba? Uminom ng gamot?"

His eyes spark in mischief at my questions. May mali ba akong nasabi?

"You're worried of me? I thought you hated me." He murmured. Saglit akong natigilan dahil sa sinabi n'ya. I don't just hate you Euphraim, I hate you so, so much. You ruined my life, you're and your lies are the mere reason as to per why I lost my child. Anim na taon na dapat s'ya ngayon kung hindi lang 'yon nangyari.

"I do, of course I do. Pero hindi pa naman ako gano'n kasama para hindi mag-alala sa'yo kahit papaano. Nasaan ba 'yong asawa at anak mo? Sina Millicent?" I turned to checked the place but see no trace of someone else here.

Baka lumabas lang para bumili ng gamot n'ya?

"Hindi pa ako kumakain, can you cook for me?" He asked, almost pleading. May kung ano ang nagtutulak  sa 'kin na gawin ang gusto n'ya.

Even before I could make my decision my phone rang. I glance at him and take a step away before I take the call, it was from Carter.

"Nasa office mo 'ko kaso nasa bahay ka daw ng Boss n'yo, do you want me to pick you up there? Malapit na rin namang matapos ang office hour." Wala sa sariling napakagat ako sa 'king kuko sa daliri. It's a mannerism way back then.

Sumulyap ako kay Euphraim at kaagad ring nag-iwas ng tingin nang makita na titig na titig s'ya sa 'kin.

"H-hindi na, didiretso na 'ko sa condo." Ba't nagiguilty ako? Pakiramdam ko mali 'tong ginagawa ko ngayon samantalang wala naman akong ginagawa kung hindi ang ihatid lang 'tong concept para do'n sa commercial ta's saglit lang kaming nagka-usap ni Euphraim. Wala namang masama sa ginagawa namin, hindi ba?