Cruel Intentions

Chapter 25

Heather's Pov

"Sa Twin Tower sa may BGC ako nakatira." I muttered with a shivering voice as the coldness that's coming from his car's aircondition sipped through my whole being. Idagdag mo pang basang-basa ako dahil sa pesteng ulan na hanggang ngayon ay wala pa ring paawat sa pagbuhos.

"I know." Sabi n'ya saka ako sinulyapan bago n'ya muling ibinalik ang mga mata n'ya sa kalsada. Mariin akong napapikit at niyakap ang aking sarili ng hindi ko na kayanin pa ang lamig na bumabalot sa bawat himaymay ng aking katawan.

Napaayos ako nang naupo saka seryosong tumingin sa bintana ng kanyang sasakyan nang mapansin na ang ruta papunta sa mansyon ang tinatahak namin.

"Ang sabi mo ihahatid mo 'ko!" Nangagalaiting asik ko sa kanya dahilan para saglit kong makalimutan ang panlalamig na nararamdaman ko.

His infamous smirk crept in his lip making me mad, he's really getting into my nerves! Bwisit.

"Euphraim ano ba!" Isang beses ko pang sinabi habang patuloy na gumagalaw sa kinauupuan ko. He don't seem to be bother that I'm about to have my heart attack because of him.

Nabuhay lang ata talaga ang isang 'to para bwisitin at pahirapan ako.

Frustration hit me that my anger turns into tears once more. Everything about him frustrates me, his attitude, the way he manipulates thing to go according to his will, how he mumbled words that will make you oblige him even if you don't really want too, it's frustrating!

Nag-angat lang ako nang tingin muli sa bintana ng sasakyan nang maramdaman kong tumigil na kami. Great! We're now in his mansion that used to be my family's house.

"Pagod na 'ko at nilalamig mas'yado pang malayo ang tinutuluyan mo mula dito." Aniya habang inaalis ang seatbelt n'ya. Mataman ko s'yang tinitigan at pasikretong pinagdarasal sana mamatay s'ya dulot ng mga masasamang titig na ipinupukol ko sa kanya habang inaalis din ang seatbelt ko.

His lip was pressed into thin line when he stared at me. Sinuklian ko rin ang mga titig na ibinibigay n'ya bago ko binuksan ang pintuan ng sasakyan at magdidire-diretso na sana nang lakad papunta sa gate nang makaalis na 'ko dito nang hinabol n'ya ko at hinablot ang aking braso.

With his hawk-like eyes and a scorching anger on it, he stares intently at me.

"Saan ka pupunta? Ang lakas lakas ng ulan!" Tiim bagang na asik n'ya. Halos hindi man lang umangat ang labi n'ya nang sinabi 'yon.

I compose myself and try to withdraw myself from his grip but he's just too strong that I'm looking like a lamb trying to get away from the lion who's preying on me.

"Uuwi na 'ko! — Umuulan nga, isa pa wala kang masasakyan na taxi r'yan kung gan'to kalakas ang ulan." Inis na putol n'ya sa sinasabi ko saka ako pilit na hinila pabalik sa mansyon.

Holding unto my anger and frustration for him. I manage to be free from his hold of me as I punch him in his guts making him groaned in pain. Bago pa man ako makaalis ay nahablot n'ya na naman ako.

"Hindi ka uuwi." Mariin n'yang sinabi.

"Putangina mo! Like I would really listen to you! Bahala ka sa buhay mo, kung wala akong masakyan edi maglalakad ako. Mas kaya ko namang tiising ang ulan na 'to kaysa ang tiisin na makasama kita. I fucking hate you, that I am hoping you'll die!" Dire-diretso kong sinabi at natigilan rin nang pumasok na sa utak ko ang huli kong sinabi sa kanya.

Nakaawang ang labi ko at handa nang bawiin 'yon nang walang sabi-sabi n'ya 'kong pinangko saka s'ya naglakad papunta sa loob ng bahay. Muling nanumbalik ang pagkainis ko para sa kanya.

Hindi talaga s'ya marunong makinig.

"Euphraim — Please." He cut what I was saying off by his plead, like it's a switch or a triggering device for me to shut my mouth.

"Hindi mo na ba talaga kayang makasama ako kahit sandali lang? You can't even smile at me like before." Aniya sa nagsusumamong boses nang marahan n'ya kong inilapag sa couch.

I looked away and bit my lower lip to prevent myself from sobbing.

"I can't as much as I want to be with you I can't. Seeing you reminds me my pain and my lost that you caused me years ago. Seeing you fine pushes me to hate you more, thinking that how can you act like that when you knew that you have ruined someone's life. Masaya ka samantalang ito ako, nasasaktan pa rin. Maayos ka na samantalang hindi ko pa nagagawang makalimot sa lahat-l-lahat." Maagap ko s'yang itinulak palayo sa 'kin nang sinubukan n'ya 'kong hagkan.

I don't want to become hypocrite anymore, maybe after all these years it's still him that I love but that doesn't mean I'll come back in his arms.

That's how destiny play it's game at time, they really won't let us end up with someone we love.

"I'm just too good at faking things and breaking someone else heart, but I broke mine too. Hindi ako masaya, hindi ako maayos. How can I be happy and fine when I know that the love of my life hates me. Just like you, I am desperate to bring back things I lost because of my grudge to your father, nangungulila rin ako sa'yo at sa anak natin." Hindi na 'ko umimik pa sa kanya at hinayaan na lang ang mga mata kong magsalita para sa 'kin.

Umayos s'ya nang tayo saka ako tinalikuran.

"P'wede kang maligo at magpahinga sa dati mong kwarto naro'n pa rin 'yong mga gamit mo, hindi ko 'yon ipinagalaw." He murmured and leave. Inihilig ko na lamang ang ulo ko sa may sofa at hinayaan ang mga luha kong pumatak ng pumatak.

Love of his life? He loves me?
Mariin akong pumikit at hinayaan na lang na tangayin din nang patak ng tubig mula sa shower ang kaisipang 'yon.

Baka nagsisinungaling na naman s'ya.

Katulad nga nang sinabi n'ya kanina ay naro'n pa rin ang gamit ko. Mas pinili ko na lang na magsuot ng short at ng kulay itim na t-shirt pagkalabad ko sa cr bago ko pinatuyo ang aking buhok.

I wanted to take a nap but I am not sleepy enough to do it. Nagpagulong-gulong lang ata ako sa higaan bago ko na pagpasyahan na bumaba na lang sa kusina. Nagugutom na 'ko.

I stopped walking as a pink coated door next to my old room caught my attention. This used to be Kuya Rex's room.

Kung tama ang pagkakaalala ko'y kulay brown din ang kulay nito dati. Luminga linga muna ako sa paligid at nang makita na wala namang ibang tao 'y tuluyan na 'kong naglakas loob na pihitin ang seradura ng pintuan. To my surprise, unlike the other room it wasn't locked.

Halos manuyo ang lalamunan ko at bumilis ang tibok ng puso ko nang makita ang kabuan ng dating kwarto.

The wall was painted in a baby pink paint as well. Iyong crib, iyong kama at iyong iilang stuff toys at baby toys na nakasalansan ng maayos sa loob ng kwarto 'y pamilyar sa 'kin.

That was all the baby stuff that we bought back in Santa Catalina. Iyon dapat 'yong mga gamit at laruan ng anak namin. I couldn't stop myself from crying as I've hug one of the teddy bear that was placed inside the crib.

Why is he keeping it here? Why didn't he throw it away?

"Heather." Unti-unti akong pumihit paharap sa may pintuan at hindi na sinubukang itago pa ang mga luhang kumakawala sa 'king mata nang hinarap ko s'ya.

"Bakit nandito 'tong mga 'to?" Hindi s'ya kaagad na nakasagot at sa halip ay humakbang lang s'ya palapit sa 'kin.

"Tinatanong kita! You should have throw all of this away!" I snarled. Malalim s'yang huminga at marahas 'yong pinakawalan bago n'ya kinuha sa 'kin 'yong teddy bear at ibinalik sa crib.

"Itapon mo na 'yong mga 'yan! — Bakit ko itatapon eh sa anak ko ang mga 'yan?!" Mataas ang boses at galita na sinabi n'ya sa 'kin.

Galit na galit ko s'yang binalingan. Pero hindi na nakapagsalita pa nang makita ko ang pamumula ng mga mata n'ya at ang pagpatak ng luha mula doon.

"Why are you still keeping her things?" Naupo s'ya sa one-seater sofa na naro'n at may malungkot na mata akong tiningnan.

"Because that's the only thing that was left for me to remind that you and the family that we supposed to built wasn't just a dream of mine. Iyong sakit na nararamdaman ko sa t'wing nakikita ko 'yan ang tanging pinanghahawakan ko na totoong dumating kayo sa buhay ko, but lost you out of my hatred and retribution."