Black Angelic Love

Hoofdstuk 3

Emma POV

Ik ben weer terug in de Hell. Ik snuif de lucht in. Het ruikt hier altijd naar natuur met een vleugje brand vind ik. Ik loop naar het kasteel en word daar opgevangen door 3 bewakers. Ze kijken me emotieloos aan. "Ik kom hier voor een statusrapport aan de koning." Een van hen knikt naar me en neemt me mee het kasteel binnen. Ik word weer in de troonhal afgezet en zie Lucifer net als de vorige keer weer in zijn troon zitten. Ik buig weer netjes. "Koning ik ben hier voor een statusrapport." Deze keer ben ik minder bang. Ik weet het niet waarom. Ik sta op en kijk nu recht in zijn ogen. Hij begint te lachen. "Je blijft me soms verbazen Emma. De laatste keer durfde je me niet aan te kijken." "Tja... Tijden veranderen koning." Hij kijkt me in mijn ogen aan. "Heb je je mate gevonden?" Ik schrik van die vraag. Hij staat op en loopt naar me toe. "Wie is het?" "Koning, ik kom hier voor een statusrapport, niet om mijn liefdesleven met je te bespreken." Zijn ogen worden weer felrood. Ik word even bang, maar merk dat hij zich toch inhoud. "Oke dan. Statusrapport." Ik leg alles uit wat ik had gezien in de stad en wat voor wapens er waren in de wapenwinkel. "Goed. Ik wil dat je die gaat stelen." Ik kijk hem verbaasd aan. "Sorry hoor, maar dat betekent oorlog. De engelen weten dan meteen dat de demonen erachter zitten. Ze zullen heel de stad doorzoeken en misschien ook wel het bos." Hij kijk me onderzoekend aan, daarna pakt hij ruw mijn kin vast. Zijn gezicht is nu dichtbij de mijne. Ik slik even. "Het is een engel, hé?" Hij grijnst naar me. Ik blijf hem aanstaren. Hij laat me los, loopt een stukje weg en draait zich daarna om naar me. Zijn handen maken veel bewegingen wanneer hij begint te spreken. "Perfect Emma. Je timing had niet beter kunnen zijn." "Hoe bedoel je?" "Ik wil dat je de komende dagen doorbrengt in de stad en zorgt dat je je mate in vertrouwen neemt. Zo komen we nog meer te weten en kunnen wij eerder aanvallen en hun wereld overnemen!" Hij gooit zijn handen weer in de lucht en begint hard te lachen. "Maar koning, het is mijn mate-" "En het is een ENGEL, Emma." Het woord engel spuugt hij zowat uit. Hij ziet dat me dat wel een beetje kwetst dus dimde hij zich een beetje in. Hij komt weer naast me staan. Met zijn mond dichtbij mijn oor. Hij fluistert: "Denk eens wat wij kunnen bereiken in een korte tijd met die mate van je? We zullen alle defences binnen de kortste keren te weten komen en dan kunnen we aanvallen. Emma, als wij de Hemel hebben veroverd wil ik dat jij daar alles op orde houdt, ik kan dat niet alleen." Ik kijk hem deze keer nog verbaasder aan. "Sorry maar wat?!" "Je lijkt op mij Emma, wij zijn hetzelfde. Er zijn er nog maar een paar van onze soort." Hij grijnst naar me.

"Een gevallen engel."

Julian POV

Er zijn nu al een paar dagen voorbij na mijn ontmoeting met mijn mate. Ze is beeldschoon, maar ik voel dat er iets niet klopt aan haar. Wat kan ik niet plaatsen. Ik besluit maar niks tegen mijn ouders te zeggen over mijn ontmoeting met haar. Ik wil haar eerst zelf gaan zoeken en met haar praten waarom ze opeens wegging. Ik neem een hap van mijn broodje terwijl ik in een boek aan het bladeren ben. Hierin staat onze familie uitgewerkt en ons ontstaan. Ik vind het altijd fascinerend om ernaar te kijken. "Ben je nu weer in dat boek aan het kijken?" Mandy staat ongeïnteresseerd in de deuropening naar mij te kijken. "Ja. Is dat een probleem?" Ze zucht en komt bij mij op bed zitten. Ondanks onze meningsverschillen kunnen wij wel het beste met elkaar praten. "Waarom wilde je naar de Hell?" Ze kijkt me onschuldig aan. "Ik? Hoezo?" Ze grijnst naar me, waarna ik met mijn ogen rol. "Ik ben serieus." Ze zucht. "Ik snap gewoon niet waarom alles hier zo precies zoals de regeltjes moet oké? De demonen mogen zonder toestemming naar de aarde, en wij? Wij moeten overal 'toestemming' om vragen." Ze kijkt me aan alsof ik nu in moest stemmen. Op zich, ze heeft wel gelijk. "Het zijn de regels, Mandy. Wij kunnen daar niks aan veranderen." "De demonen weten precies hoe de Hemel eruit ziet, maar wij weten niks over de Hell! Wij hebben alleen plaatjes uit boeken en onze ouders die er wat over zeggen." Zo gooit haar handen geïrriteerd in de lucht. "Ben ik dan ook de enige die dat niet leuk vind..." Ze kijkt me droevig aan. Ik pak haar handen voorzichtig vast en knijp erin. "Ik begrijp je. Ik zou ook willen weten hoe het eruit ziet, met mijn eigen ogen." Ze glimlacht zachtjes naar me. Onze moeder komt de kamer binnen gelopen. "Mandy, je vader wil je spreken." Ze kijkt een beetje boos naar Mandy, wat ze ook meteen doorheeft. Ze staat op en loopt gauw naar de deur. Ze draait zich nog 1 keer naar me om terwijl onze moeder voor haar de deur uit loopt. 'Dankje' vormt ze met haar lippen. Ik knikt met een glimlach naar haar. Geen probleem.

*5 dagen later*

Emma POV

Ik moet vandaag weer de stad in. Rondwandelen en hopen dat ik die jongen tegenkom. De koning wil over exact 7 dagen weer een statusrapport hebben over hoe het gaat tussen mij en de jongen. Het voelt alsof mijn privacy word geschonden. Ik trek een lichtblauw jurkje aan. Ik had gelukkig geen spiegel om mezelf te zien. Jonathan komt even later binnen gelopen en kijkt me licht walgend aan. "Je ziet er weer... Schitterend uit." Ik schiet in de lach om zijn opmerking en loop naar hem toe. "Je hebt tenminste nu een spijkerbroek aan. Ik ben trots op je." Ik kijk hem aan met een lichte grijns. Hij schiet kort daarna ook in de lach en loopt samen met mij mijn tent uit. Een paar demonen kijken ons aan. "Hey Emma! Heb je weer eens aan z'n lul gezogen!" Veel demonen schieten in de lach door die opmerking en kijken me grijnzend aan. Ik steek mijn middelvinger op naar Jason. Een van de demonen die ik serieus haat. Hij kan niks anders als rot opmerkingen maken over iemand en meiden versieren. Mij natuurlijk niet gelukkig, hij kan alleen opmerkingen maken over mij en Jonathan. Dat terwijl iedereen weet dat ik en Jonathan beste vrienden zijn. "Suck it up Jason. Iedereen weet dat ik en Jonathan beste vrienden zijn. Dat jij alles neemt wat los en vast zit, daar kan ik gelukkig niks aan doen." Iedereen begint lachend te schreeuwen dat die zit en dat Jason een sukkel is. Ik moest lachen en loop met Jonathan naar de bosrand. Ik kijk hem diep in zijn ogen aan. "Ik weet niet wat ik moet doen. Hij is mijn mate. Hij is dan wel een engel, maar het voelt alsof ik hem verraad." Jonathan kijkt me aan met een scheve glimlach. "Maak je geen zorgen Emma. Je weet dat engelen onze vijand zijn. Het spijt me dat hij je mate is." Hij pakt mijn handen vast en kijkt me diep in mijn ogen aan. "Doe je voorzichtig?" Een lichte glimlach verschijnt op zijn gezicht. "Sinds wanneer doe ik voorzichtig?" We schieten allebei in de lach, daarna valt er een ongemakkelijke stilte. Jonathan onderbreekt deze: "Wanneer ben je terug?" Ik haal mijn schouders op. "Wanneer de tijd daar is. Misschien vanavond al, misschien over een week, wie weet." Ik draai me om en begin weg te lopen. Ik loop bijna de stad in. Ik draai me nog even om. Jonathan zwaait naar me, volgens mij zie ik angst op zijn gezicht. Ik zwaai voorzichtig terug en draai me weer om.

Daar gaan we dan...