Black Angelic Love

Hoofdstuk 11

Emma POV

Ik zit op mijn kamer wanneer er op de deur word geklopt. Voor ik 'binnen' wil of kan zeggen zwaait de deur al open en komt er een dienstmeisje binnengelopen met kleding in haar handen. "Je had ook even kunnen wachten op een facking antwoord." Zwaar geïrriteerd sta ik op van bed en loop ik naar haar toe, voor haar blijf ik stilstaan. Ze kijkt me bang aan in mijn ogen, haar handen trillen. Ik moet dit negeren hier in de Hell. Als je aardig doet vertoon je zwakte. Toch doet het mij pijn om haar zo bang te zien, meer als normaal. Ik bijt op mijn lip. "Wat wil je?" Ze kijkt me even verward aan, maar begrijpt dan wat ik bedoel. Ze loopt gehaast langs me heen naar mijn bed toe en legt daar verschillende jurkjes neer en een aantal paar hakken. Ik kijk ernaar terwijl ze stilletjes naast me blijft staan, wachtend op een reactie van mij. De jurkjes zijn erg mooi moet ik zeggen, maar ik denk al te weten waarom ik er een moet uitkiezen...

"Waar is dit voor?" Ik weet het antwoord stiekem al, maar toch vraag ik het maar. Argwanend kijk ik naar de jurkjes die op het bed liggen. Ik hoor het meisje slikken en zie dat ze lichtjes verstijft door mijn reactie. Jezus. Ze is echt bang van mij of niet soms? Terwijl ik normaal niet eens veel in contact kom met de demonen. Ik rol met mijn ogen en kijk naar het meisje. "E-ehm.... De koning wilt d-dat je iets moois aantrekt v-voor vanavond. H-hij wilt dineren met u." Ik zucht diep. Natuurlijk wil hij dat doen. Over 4 dagen zullen we naar de Hemel reizen en ten strijde gaan tegen de engelen. Hij probeert mij gewoon meer aan zijn kant te krijgen zodat ik alles minder erg vind om te doen. En niet te vergeten- dan zal voor hem ook alles een stuk makkelijker gaan. Ik kijk lichtelijk verloren naar de kleding dat over het bed verspreid ligt. "V-vind u ze niet mooi genoeg? I-ik kan andere voor u g-gaan halen als u wilt?" Het meisje wil de kleren alweer pakken als ik haar bij haar pols vastpak. Ik voel haar weer verstijven onder mijn greep. Ik wijs met mijn andere hand naar een zwart met zilver afgewerkt jurkje (afbeelding hierboven). Ze zijn allemaal zwart, maar oké, deze is het mooiste vind ik. "Doe die maar. Bedankt. Je mag gaan" Ze kijkt me opeens een stuk minder bang aan en er verschijnt een lichte glimlach op haar gezicht. Ze buigt lichtjes en verlaat snel de kamer met de overige jurkjes in haar handen geklemd. Ik kijk naar de hakken die ze hier heeft laten staan. Het zijn simpele zwarte hakken, maar dat maakt ze ook wel weer mooi. Ik trek de kleren aan die het dienstmeisje voor me had achtergelaten en stap de badkamer in. Mijn haar matcht wel bij de zilveren afwerkingen op de jurk. Ik doe mijn haren naar achteren kammen met mijn haarborstel en doe ze in een simpele staart. Ik kijk even naar mezelf in de spiegel wanneer ik wat make up heb gedaan. Ik zie er heel netjes en simpel uit al zeg ik het zelf. Ik wou dat Julian me zo zou zien. Wacht wat? Ik moet niet aan hem denken. Het maakt alles alleen nog maar moeilijker. Als ik weer in de spiegel kijk walg ik van mezelf, ik verdien dit totaal niet. Ik schudt mijn hoofd en loop naar beneden. Tijd om gezellig te gaan dineren. De sarcasme is erg hoog in mijn hoofd.

Julian POV

Ik zit nu al 2 dagen boeken te lezen. Er staat nergens iets over meerdere gevallen engelen behalve de duivel. Ik zucht en gooi het laatste boek hulpeloos tegenover me op tafel. Ik laat mijn hoofd vermoeid in mijn handen zakken en dacht na. Ik denk dat ik dan toch maar naar Jack ga. Ik kom niks te weten met deze boeken en andere engelen doen net alsof ze niks weten over andere gevallen engelen. Of weten ze echt niks? Ik loop naar de woonkamer en kom daar Mandy tegen. Ik plof naast haar neer op de bank. "Heb jij het adres toevallig van Jack Azriel?." "Wat moet jij bij familie Azriel doen? Hij is daarentegen al jaren niet meer uit zijn huis gezien?" Mandy kijkt me aan alsof ik gek ben geworden. Het begint normaal aan te voelen als iedereen me zo aan blijft kijken. "Het gaat om Emma, ik moet gewoon wat dingen bespreken met Jack." "Is ze een van de Azriel familie dan?" Ik knik langzaam. Ze slaakt een kreet en pakt me vast. "Weet je wel niet hoe machtig hun familie is Julian?! Ze hadden altijd het laatste woord als er geen beslissing kon worden gemaakt in een vergadering! Weet je wat dat betekent!?" Ze schudt me voor de zoveelste keer door elkaar. Ik duw haar handen voorzichtig van me af. Ik kijk haar vragend aan, ze zucht. "Je kan Emma overhalen, of nouja, Jack, om weer deel te nemen aan de vergaderingen. We kunnen ervoor zorgen dat de engelen meer vrijheid mogen hebben en mogen reizen naar de Aarde zonder toestemming of opdracht!" "Mandy zo makkelijk is het niet als je denkt..." Ze kijkt me nu ook verward aan. ik twijfel of ik de waarheid kan zeggen tegen haar. Ik kijk haar serieus aan, ze is mijn zus, ik vertrouw haar. Met haar bespreek ik alles en zij alles met mij. "Mandy. Ik denk dat Emma een gevallen engel is." Er valt een ongemakkelijke stilte tussen ons. "Maar... Maar dat is onmogelijk, toch?" Ik schudt langzaam mijn hoofd. "Ik dacht dat ook. Die vuurcirkel in het bos? Dat was Emma, ik was daar niet bij, maar daarvoor hebben we een ruzie gehad. Ik had haar gezien in haar engelen vorm - een gevallen engel. Ze heeft al die tijd gelogen over haar ware gedaante, maar ze beschermde me wel tegen haar demonenvrienden, anders zou ik hier nu niet hebben gezeten... Ik denk dat ze de controle is verloren toen ik boos wegvloog." Er valt weer een stilte tussen ons. Mandy staat op en loopt zonder iets te zeggen naar de keuken, even later komt ze terug met een briefje in haar hand. Ze steekt hem naar me uit. "Van wat ik heb gezien, vind ik Emma een superleuke meid. Doe wat je moet doen, maar ben wel voorzichtig. Ik hoop dat jullie samen blijven, want jullie zijn wel schattig" Ik bloos en glimlach naar haar en pak het briefje aan. Hierop staat het adres van huize Azriel. "Bedankt."

Ik loop een uur later door de poort heen naar het huis van Jack Azriel. Nog steeds kan ik niet geloven dat Jack en Emma familie waren, of zijn. Alhoewel, ik heb Jack nooit echt in levende lijven gezien. Ik kijk rond door de voortuin heen. Hun hebben een hele grote tuin, groter dan de meeste huizen hier in de Hemel. Dat zegt al genoeg over de familie vind ik. Grootheid spreekt macht. Wij hebben ook zo'n groot huis, maar met een minder grote tuin als dit huis. Ik loop door de voortuin, die vol staat met bloemen en bomen, naar de voordeur. Deze is van hout en is erg groot. Er zit in plaats van een deurbel een ouderwetse hendel op de deur. Ik word aangestaard door een angstaanjagende leeuwenkop die de hendel in zijn bek vasthoudt. Ik klop voorzichtig met de hendel aan. 2 luide bonken klinken in en rond het huis. Ik draai me om en bestudeer de grote tuin. Het valt me op dat hij er heel verzorgt uitziet, ondanks dat Jack nooit word gezien buiten. Het is een prachtig uitzicht om naar te kijken. "De tuinman doet iedere dag goed zijn best, vind je ook niet?" Ik schrik en draai me om. Ik kijk recht in de ogen van een man.

"Jack."