Black Angelic Love

Hoofdstuk 22

Julian POV
Met een vragende blik kijk ik Jack aan. "Wat bedoel je?" Hij loopt naar het kantoor en pakt de papieren van mijn bureau af. Ik loop achter hem aan en pak snel de papieren uit zijn hand. Geïrriteerd kijk ik over de eerste pagina van de papieren, waarop met grote letters staat: STRICT GEHEIM. "Jij hoort helemaal niks over deze opdracht te weten, Jack." Ik tik op het papier om hem dat nog extra duidelijk te maken. Hij haalt zijn schouders stom op. "En jij hoort je papieren goed door te nemen voor maar ergens in te duiken." Ik zucht en ga zitten op mijn stoel achter het bureau. Ik leg de papieren voor me en vouw mijn handen in elkaar. Ik staar naar Jack terwijl mijn gedachten op volle toeren doordraaien. "Nou Jack, als je toch alles al weet over de opdracht kun je net zo goed mij verslag doen." Jack kijkt langs me heen uit het raam en blijft even stil. Ik kijk hem met een opgetrokken wenkbrauw aan als zijn blik weer op me valt.

"Er is een kans... En dan bedoel ik een kleine kans dat eh.. Emma is gezien op Aarde."

Jack POV
Ik zie de kleur uit Julian's gezicht verdwijnen. Lijkbleek staart hij me aan. "Wat zei je daar?" Hij staat op en komt voor me staan. "Je moet hier geen grappen over gaan maken Jack" fluisterd hij terwijl hij me dreigend aankijkt. "Je weet hoeveel ik haar mis." Ik hoor heel veel pijn in zijn stem als hij omdraait en naar het raam loopt. Hij pakt een whiskey glas uit de porseleinkast en schenkt zichzelf een glas in. Sinds Emma verdwenen is is Julian steeds meer gaan drinken. Hij houdt de fles whiskey naar me omhoog, met de vraag of ik ook wil. Ik schudt snel mijn hoofd. "Julian je weet ook hoeveel ik haar mis. Het is al zo lang geleden sinds ze..." Julian neemt een grote slok van zijn glas. Ik houdt mijn mond dicht. Ik weet nog altijd hoeveel hij is veranderd sinds die keer. Vooral omdat niemand hem ermee kan of wil helpen. Ik probeer er altijd over te praten, maar hij sluit me om een of andere reden altijd buiten. Ik loop naar hem toe en leg mijn hand op zijn schouder. Meestal duwt hij die lachend of nonchalant weg, maar gek genoeg doet hij nu niks. Ik haal diep adem. "Hoop is nog altijd niet de wereld uit Julian. In de opdracht staat dat het een bedreiging is op de Aarde en dat de persoon zo snel mogelijk uit de weg geruimd moet worden. Waarom ze jou op de opdracht hebben gezet? Geen idee, misschien is het wel een test. Ik vond en vindt dat jij de waarheid moest weten." Al die tijd is Julian stil gebleven en kijkt hij naar zijn glas drinken. Hij is heel diep in gedachten verzonken. "Hoe weet jij hiervan?" Hij kijkt me licht verraden aan, maar zie ook dat hij het fijn vindt dat ik eerlijk tegen hem ben. "Aangezien ik haar broer ben, hebben ze mij gewaarschuwd. Ik heb het recht om zoiets te weten." Er valt een stilte tussen ons. Aan Julian's gezicht te zien is hierbij het gesprek voorbij. Ik loop naar de deur en draai me nog een keer om. "Oja, hou me op de hoogte hoelaat je morgen wilt vertrekken met alle details. Gaat een gezellige reis worden, partner." Julian kijkt me verrast aan en met een grijns verlaat ik zijn kantoor.

Julian POV
Ik lees snel de documenten door als ik zie dat ik inderdaad met Jack deze reis ga beleven. Ik snap nog steeds niet waarom ze hem en mij sturen. Degene die het meest gehecht zijn aan haar. Misschien hopen ze dat Emma alles herinnert of misschien willen ze juist zien of we trouw zijn aan de Hemel en zijn regels. Ik zucht en gooi de papieren boos door het kantoor heen. Mijn hoofd blijft alle scenario's bedenken die er maar mogelijk zijn, maar geen een lijkt me het meest logisch. Ik kijk de ruimte rond. Wat heb ik er weer een rotzooi van gemaakt. Een zacht geklop op de deur ontwaakt me uit mijn gedachten. Mijn zus Mandy steekt voorzichtig haar hoofd om het hoekje van de deur. Als ze de rommel ziet zucht ze zacht en stapt ze naar binnen. Achter haar komen mijn andere broertjes Cody en Mason binnengelopen. Mandy begint met de papieren op te rapen en legt die als ze klaar is terug op mijn bureau. "Is dit een familie reünie of iets? Ik ben nog aan het werk." Mason rolt met zijn ogen, maar voor hij wat kan zeggen gaat Mandy voor hem staan. "Nou het lijkt door de rommel hier niet echt alsof jij nog zin hebt om ergens aan te gaan 'werken'. Daarbij, we hebben gehoord dat je een nieuwe opdracht hebt gekregen dus we besloten alvast afscheid te komen nemen." Mijn broertjes en zus komen altijd doei zeggen als ze weten dat ik snel weer vertrek. "Meestal vergeet jij het altijd en ben je meestal alweer verdwenen voor we het door hebben." Cody schiet in de lach en loopt naar me toe. "Hou je koest daar beneden broer." Hij glimlacht even en loopt dan de kamer uit. Mason loopt legt zijn hand kort op mijn schouder, daarna loopt ook hij de kamer uit. Mandy en ik blijven alleen over. Ik draai me naar haar om en zie dat ze door de papieren heen kijkt. "Hoe vaak moet ik nou nog zeggen dat dat privé is." Ik grits de papieren uit haar handen en kijk haar boos aan. "Ik kijk er alleen even doorheen, aangezien je zo fel reageert." Ze kijkt de kamer rond, doelend op de rotzooi die ik gecreëerd heb. Ik zucht en kijk haar aan. "Ik weet niet of ik deze last wel op je wil leggen Mandy." Ze kijkt me medelevend aan. "Julian we weten allemaal dat het niet goed met je gaat. Ik ben de laatste die zou zeggen dat je een last bent." Ik kijk even uit het raam en draai me vervolgens naar haar toe.

"Het gaat om Emma."