Black Angelic Love

Hoofdstuk 25

Julian POV
Ik zit in een klein, schattig appartement op de bank naar buiten te staren. Emma is in de keuken koffie aan het zetten. Ik kan nog steeds niet geloven dat ze het echt is. Een steek van verlangen gaat naar haar aanraking. Haar lippen op de mijne. Terwijl ik naar buiten kijk denk ik ook meteen weer aan Lucifer. Als Emma leeft, zou hij misschien ook nog leven? Nee, dat is onmogelijk. Lucifer is een demon, een duistere creatie die het niet eens verdiende om te leven.

Emma hoort hier nu ook niet te zijn.

Ik schudt mijn hoofd en schrik van mijn eigen gedachten. Ik krijg een naar gevoel in mijn maag. Emma was/is ook doodgegaan op die dag. Daarentegen hebben we nooit een lichaam gevonden. Zowel niet van haar, als van Lucifer. Ik zucht. Mijn gedachten nemen weer de overhand. Ik ben pas net op Aarde. Emma is gevonden, dus dat is al goed nieuws. Ze leeft nog. Nu erachter komen of ik haar herinneringen terug krijg en of ze iets weet over haar en Lucifer na die dag. Ik blijf mezelf moed proberen in te spreken als Emma binnen komt lopen.

"Heb je graag melk in je koffie? Of misschien suiker." Ik kijk naar haar fronsende gezicht terwijl ze aan het ratelen is over de koffie. "Of ben je meer van zwarte koffie? Je lijkt wel op iemand die zijn koffie zwart drinkt." Haar ogen ontmoeten nu de mijne en ik schiet in de lach. "Dat heb je goed geraden. Is het zo duidelijk?" Ze glimlacht nu en zet de koffie bij me neer. De koffie zit in een schattig klein kopje, je zou het bijna ouderwets servies kunnen noemen. Als mijn Emma dit had gezien zou ze mopperen dat het veelste chic is.

Ze gaat tegenover mij zitten en legt haar benen over elkaar heen terwijl ze mij aanstaart. Een lange, maar niet ongemakkelijke stilte valt tussen ons in. "Je had heel wat boeken bij je.. Ik neem aan dat je druk bezig bent met school?" Emma begint hevig te knikken en ze straalt helemaal. "Jazeker! Ik zit op de Universiteit. Druk bezig met medicijnen studeren. Later hoop ik in een ziekenhuis te kunnen gaan werken of misschien wel nieuwe medicijnen te gaan ontwikkelen." Ik glimlach bij haar enthousiaste houding. Ik neem een slok van mijn koffie. De sterke, warme smaak vult mijn mond terwijl ik Emma aanhoor over haar opleiding. Ze zit nu in haar examenjaar, is de beste van haar klas en kan niet wachten tot ze haar diploma in handen heeft. Verder heeft ze een hele goede vriendin die op dezelfde verdieping woont. Haar naam is June. Ze doorstaan samen al de hele schoolperiode en ze zijn vaak samen in hun vrije tijd.

"En hoe zit het met jou?" Ik ben even stil en staar haar aan. Even niet wetend wat ik moet zeggen. "Ik, ehm-" "Ik heb je eigenlijk nog nooit gezien hier. Het is een grote stad, maar ons kent ons hier." Haar nieuwsgierige ogen kijken mij aan en het zonlicht zorgt ervoor dat haar lichtte sproetjes mooi te zien zijn. "Ik ben hier net komen wonen met een vriend samen. Ik was even een rondje door de stad aan het doen om rond te kijken toen ik tegen je aan botste." Ik zie dat Emma rood wordt, waardoor ik in de lach schiet. Ik kijk naar de klok en zie dat het al bijna acht uur in de avond is. "Shit... ehm, sorry. Ik mag niet schelden." Ik friemel aan mijn jas en kijk vervolgens Emma verontschuldigend aan. "Ik ben al veelste lang weg. Ik moet terug naar mijn vriend en helpen met uitpakken enzo." Ik sta op en trek mijn jas goed aan. Emma loopt naar me toe en blijft voor me stilstaan. "Het was, ondanks mijn blunder, heel aangenaam je te ontmoeten Julian." Ze glimlacht en loopt naar de keuken. Ik hoor haar wat rommelen, waarnaar ze kort erna terug de kamer in komt gelopen. "Ik hoop je snel nog een keer te zien of te spreken, het was erg gezellig."

"Het was zeker gezellig. Bedankt voor de koffie.... en sorry nog voor de botsing." Ik voel mijn wangen warm worden. Ik haal mijn hand door mijn haren en zie dat ook Emma moet lachen en begint te blozen. Ze doet nog een stap naar voren en geeft me voorzichtig een knuffel. Ik omhels haar terug en mijn hart maakt tien salto's van de bekende aanraking van vroeger. We laten elkaar los en lopen stil de hal in. Ze doet de deur open waarnaar ik naar buiten stap. Ze glimlacht naar me en bedankt me nog eens voor de leuke avond. Ze sluit de deur en ik zucht even terwijl ik naar buiten loop.

Ze is geweldig.

Jack POV
Ik hoor het slot omgaan van de voordeur. Ik zet de tv iets zachter en kijk even naar de left-overs chinees er op de tafel voor mij verspreid liggen. Ik moet zeggen, het eten hier is heerlijk. De deur gaat open en Julian staat in de deuropening, zijn gedachten ver weg van hier. "Weet je wel niet hoelaat het is!? Waar heb je al die tijd uitgehangen!?" Ik sta op en loop naar Julian, die niet eens op mijn vragen reageert. Ik pak hem vast en schudt hem een aantal keer door elkaar. "Hallo, Julian! Ik vraag je wat." Hij pakt mijn handen vast, als teken dat ik moet stoppen met het door elkaar schudden. "Ik was bij Emma." "Pardon? Zeg dat nog eens?" Ik kijk hem niet begrijpend aan. Hij went zijn blik naar mij toe en er verschijnt een glimlach op zijn gezicht.

"Ze leeft nog."