Black Angelic Love

Hoofdstuk 18

Julian POV

We rennen allemaal de vergaderruimte uit. Ik voel angst mijn lichaam bekruipen als ik uit het raam kijk en zwermen demonen langs zie komen vliegen. Ik kijk en zie dat Jack naar hetzelfde kijkt. "Julian, we hebben in dit gebouw maar een beperkt aantal wapens liggen. Nooit genoeg voor ons allemaal." Mijn vader kijkt me zenuwachtig aan. "Ik en Jack blijven wel hier samen met een aantal anderen. Dit is nou eenmaal het belangrijkste gebouw." Mijn vader geeft me een tevreden knikje en rent vervolgens met grotendeels van de groep naar de uitgang. Gespannen ga ik voor het raam staan en staar ik voor mij uit. De strijd is officieel begonnen. Wie zal winnen? Wie zal er sterven?

"We vinden ze heus wel. We gaan dit winnen." Jack verschijnt langs mij bij het raam en kijkt nu net als ik naar het slagveld dat zich beneden plaatsvindt. Je ziet hoe demonen door onze zwaarden tot stof vergaan, maar je ziet ook hoe sommige engelen overmeestert worden en een erg lot begaan. Ik zucht terwijl ik in de lucht kijk. "Wat zou Emma nu voelen Jack? Schuld, spijt, verdriet? Of juist helemaal niks?" Jack zucht nu ook en haalt zijn schouders op. "Dat zullen we dan wel zien."

Emma POV

Het liefst trek ik die ketting van mijn hals af, maar ik kan het niet. Hij heeft de touwtjes nu in de handen. Hij kan mij laten doen wat hij wil. Mij iedereen laten vermoorden die hij wil dat ik vermoord.

Zelfs Julian.

Een traan rolt over mijn wang terwijl ik een engel zijn borst doorboor met mijn zwaard. Ik heb Lucifer "ontweken" en ben mee gaan vechten met de demonen. Hij weet waarschijnlijk wel waar ik ben, maar hij heeft me op dit moment nog niet nodig. Ik zal hem vanzelf zien verschijnen. Ik voel hoe een engel een snee aanbrengt op mijn bovenarm doordat ik niet op zit te letten. Mijn woede neemt het over en ik sla hem met mijn vuist neer, gevolgd met mijn zwaard door zijn buik. Ik zet gedwongen mijn verstand op nul en begin door de menigte te rennen. Met het zwaard in mijn hand doorboor ik nog een aantal engelen. Iedereen schreeuwt, overal zie je bloed en lijken roerloos op de grond liggen. Weer rolt er een traan van mijn wang. Ik wil helemaal niemand vermoorden, misschien zijn het wel vrienden of familie van Julian. Ik schiet snel een steegje in en laat me vermoeit neerzakken op de grond. Een luide snik verlaat mijn mond terwijl ik de tranen over mijn wangen laat stromen. Mijn hoofd laat ik in mijn handen zakken. Hij heeft me nu net niet genoeg in zijn greep. Hij is niet dichtbij genoeg om me volledig onder controle te hebben. Met een trillende hand pak ik de ketting vast. De ketting verbrand mijn hand als ik eraan begin te trekken. Ik pers mijn lippen op elkaar en knijp mijn ogen dicht terwijl ik door blijf trekken. De pijn wordt ondraagbaar. Blijf doorzetten, kom op, hou vol... Tranen vullen mijn ogen opnieuw, waardoor mijn zicht wazig word. Een pijnlijke schreeuw verlaat mijn mond, maar ik blijf doortrekken. "Je weet dat dat geen zin heeft, toch? prinses?" Een zuchtende snik verlaat mijn lippen terwijl ik boos loslaat. Mijn handen trillen van de pijn en ik zie dat mijn handen rood zijn, verbrand. Ik kijk op naar Lucifer. Hij is in zijn engelen vorm en stijgt dreigend boven mij uit. "Waarom ben jij niet in je engelen vorm? Daarbij houdt je je ook niet aan ons plan." Ik sta op en veeg mijn tranen af, om vervolgens mijn broek af te kloppen. "Ik heb mijn engelen vorm niet nodig, daarbij kon ik jou niet vinden dus waarom zou ik moeite doen?" Een grinnik verlaat zijn mond, maar ik zie dat hij geïrriteerd op zijn lip bijt. Hij pakt ruw mijn kin vast en kijkt me in mijn ogen. Een dreigende, rode glinstering staat op zijn ogen. "En waarom zou ik jou nu niet straffen voor je grote mond?" Ik knipper even, verbaasd om deze opmerking. Ruw laat hij me weer los om mij vervolgens de rug toe te keren. "Kom, we moeten naar de vergaderzaal. Zoals we hadden geplant." Ik verdrink in mijn gedachten en reageer niet op hem. Wat zou Julian nu aan het doen zijn? Of is hij gewond? Misschien al gestorven in de strijd... Lucifer kijkt me aan met een scheef hoofd en een opgetrokken wenkbrauw. "Vandaag nog, Emma." Uit mijn gedachten schrikkend kijk ik Lucifer met grote aan en knik snel. Hij kijkt me afwachtend aan. Waarom kijkt hij me zo aan? Hij schud zijn hoofd met een luidde zucht. "We gaan vliegend... engelenvorm alsjeblieft." Hij lacht sarcastisch en vliegt weg, verwachtend dat ik achter hem aankom. Ik verander in mijn engelenvorm en vlieg snel achter hem aan.

Jack POV

Ik zie hoe Julian gespannen uit het raam kijkt. Ik heb wel medelijden met die jongen. Heeft hij een mate gevonden, is het een gevallen engel. De pen die ik in mijn hand heb laat ik rondjes draaien. Ik hou er niet van om te wachten. Weer kijk ik richting Julian. Hij staat nog steeds bij het raam. "Julian. Kom gewoon zitten..." Ik wilde zeggen dat hij zich niet zo'n zorgen moest maken, maar hij steekt tegenhoudend zijn hand op. "Je hoeft me niet te vertellen wat ik moet doen Jack." Beet hij me toe. Ik zei niks meer en focuste me weer op de pen in mijn hand. Ik snap zijn reactie wel, hij is bezorgt. Ik hoor een zucht van hem vandaan komen en hoor een aantal voetstappen. Een hand plaatst zich op mijn schouder. "Sorry Jack. Ik wilde niet zo uit de hoek komen." Ik knik. "Ik snap het Julian, maak je geen zorgen." Een geruststellende glimlach verschijnt op mijn gezicht.

"Julian!" Een aantal mannen komen onze kant in gestormd en kijken ons angstig aan. "Julian, ze zijn hier! Ze hebben al een aantal van onze mannen te pakken gekregen op het dak. Ze zijn te sterk." Ik kijk naar Julian, maar wacht op geen antwoord. Snel ren ik op een van de mannen af en pak ik een zwaard uit zijn handen. Julian kijkt me met grote ogen aan. Ik ren snel door de kamer uit, de trap op richting het dak. Ik moet mijn zusje redden. Boven aangekomen gooi ik de deur hard open. Een luide bonk van de deur die tegen de muur slaat, zorgt ervoor dat alle aandacht op mij gevestigt word. Voor mij zie ik ze allebei staan. Emma en hem. Beide zitten ze onder het bloed, beide omringt door lijken van mijn mede engelen. Ik staar naar de lijken en hoor Julian hijgend boven komen. Ook hij blijft stil, waarschijnlijk ook geschrokken van de situatie die hier voor ons is verschenen. Langzaam kijk ik op naar Emma, om ook maar een glimp van haar reactie op te pakken.

Ze kijkt me aan met een lege blik in haar ogen.