Black Angelic Love

Hoofdstuk 9

Emma POV

Ik ben zo stom. Ik had gewoon dood moeten gaan daar in die cel. Zoals ik had willen zijn. Ik was zo stom om zijn hand aan te nemen. Ik doe nu nog steeds mensen pijn die ik niet pijn wil doen. Mijn gedachten schieten weer naar Julian. Zijn mooie ogen en zachte lach als hij naar mij kijkt razen als een malle door mijn hoofd heen. Ik word gek. Ik merk hoe ik de controle over mijn krachten langzaam begin te verliezen. Hoofdpijn dringt als een mes mijn hoofd binnen. Ik schiet met mijn handen naar mijn hoofd en laat me pijnlijk op mijn knieën zakken. Mijn handen begraaf ik in mijn haren terwijl ik wazig naar de grond staar. De pijn word steeds erger en erger. Lucifer vertelde dat het wel eens kan gebeuren, dat wij onze controle verliezen, zeker als je net gevallen bent. Dit omdat wij sterker zijn dan een normale engel of demon. De pijn word alleen maar erger. Ik raak in paniek, wat moet ik doen? Mijn adem word steeds zwaarder en moeilijker. Mijn handen ondersteun ik nu onder mijn lichaam op de grond, zodat ik niet voorover zou vallen. Verdriet en kwaad razen steeds harder door mijn aderen heen. Ik kan het niet meer binnen houden. Het doet zoveel pijn. Alle gedachtes en emoties. Een lange, schrille, pijnlijke gil ontsnapt uit mijn mond en vuur laait om mij heen op.

Julian POV

Ik ben al een eind weg wanneer ik een schrille gil van het bos hoor komen. Ik zie vanuit de lucht dat de engelen in de stad het ook gehoord hebben. Vragend kijken ze elkaar aan, maar ik weet al lang wie dat is. Ik herken de gil meteen, het is Emma. Zal ik omdraaien? Nee. Ze wint dit niet van me. Ik hoor opeens allemaal geschreeuw komen van de engelen. Ik draai me om en zie dat het bos in brand staat. Dat heb ik niet verwacht dat ze dat zou doen. "Kom mee Julian!" Mijn vader raast opeens vliegend langs me en vliegt hard door richting het bos. Emma. Ik vlieg snel achter hem aan. "Pap! Wacht! Ehm, Misschien zijn het de elven wel in het bos of...." "Nee. Dit zijn de demonen. Ik weet het 100% zeker. Ik heb je aantekeningen gezien en de geruchten waren al dat ze in het bos waren. We moeten erheen om te gaan kijken." Mijn vader vliegt sneller en ik kan hem nog maar moeilijk bijhouden. Wat nou als ze Emma daar vinden? Je hebt haar daar net achtergelaten, sukkel. Die gedachte gaat door mij heen als we naar het bos vliegen. Een aantal andere engelen voegen zich even later bij ons. We zijn eindelijk aangekomen. Er was zo te zien een cirkel ontstaan van vuur, die nu langzaam aan het doven is. Het bos ziet er, op die cirkel na, normaal uit, alsof er nooit iets in brand had gestaan. "Hij was het! De duivel!" Een van de engelen roept dit kwaad terwijl we naast de cirkel landen. Emma is nergens meer te bekennen. Gelukkig maar. "Dit is een cirkel van vuur die alleen gevallen engelen kunnen maken." Fluistert mijn vader terwijl we onderzoekend rondkijken of er nog demonen zijn. "Is dat dan zeker weten de duivel? Ik bedoel, zijn er niet meerdere gevallen engelen?" Mijn vader lacht met een lichte zenuwachtige stem. "Nee Julian. Hoe kom je daar nou bij? Engelen zijn al een hele tijd vredig en we hebben geen gevallen meer gehad na toentertijd." Mijn vader kijkt bedenkelijk voor zich uit. Ik vertrouw dit niet. Zeker niet nu ik weet dat Emma een gevallen engel is.

Emma POV

Ik word langzaam wakker in een donkere kamer. Ik lig in een vrij groot bed en heb een klein zwart jurkje aan. Ik weet meteen waar ik ben: in de Hell. Sterker nog: in het kasteel van niemand minder dan de duivel. Ik stap uit bed en ga op zoek naar de badkamer. Die vind ik gelukkig in mijn kamer en loop naar binnen. Ik bekijk mezelf in de spiegel. Ik zie er niet uit. Mijn ogen zijn nog steeds rood gekleurd en er zit een lichte brandwond op mijn gezicht. Hmm, hopen dat dat geen litteken gaat worden. Herinneringen schieten door mijn hoofd heen. Ik was de controle kwijtgeraakt toen Julian was weggegaan. Ik voel dat ik nog een beetje hoofdpijn heb, maar dat negeer ik. Ik doe mijn haren netjes en loop de kamer uit. Meteen word ik tegengehouden door een bewaker. "Jij moet in je kamer blijven." "Jij zou je bek eens gewoon moeten houden." Ik duw hem geïrriteerd opzij en loop op mijn gemak door richting de troonzaal. Hij komt niet eens achter me aan. Hij kijkt me verschrikt aan wanneer ik omkijk. De sukkel. Ik voel nog steeds woede in mij, ook ben ik een stuk agressiever merk ik. Het kan me eigenlijk niet echt iets schelen. Ik loop door en open een deur die lijkt op de deur naar de troonzaal. Nope, fout, het is een doodnormale slaapkamer. Ik zucht. Dit gaat nog wel even duren. Ik vergeet altijd de weg hier in dit doolhof van een kasteel.

Eindelijk heb ik de goede deur. Ik ben nergens geen bewakers meer tegengekomen na die ene bij mijn kamer. Ik loop de troonzaal binnen en loop richting de troon. Ik zie Lucifer nergens. "Wist je dat je in je kamer moest blijven, Emma?" Ik schrik lichtelijk van de plotselinge stem en draai me meteen om. De duivel staat voor me in zijn menselijke vorm. "Je hebt deze missie in gevaar gebracht Emma. Dat had ik niet van je verwacht. Je stelt me anders nooit teleur." "Ik had ook niet verwacht dat ik mijn mate moest gaan voorliegen en pijn moest doen." Ik spuug deze woorden zowat naar hem uit. Hij grinnikt. "Sorry. Wees blij. Je hoeft niet meer met hem om te gaan. Ik had een aantal demonen op pad gestuurd toen iedereen naar je mooie cirkel ging kijken en ze hebben de wapens voor mij meegenomen. Nu hoef ik die alleen nog naar de heksen te laten brengen en ze maken er voor ons wapens van die wij kunnen gaan gebruiken. Over 2 weken kunnen we gaan, naar de Hemel. Dan zal jij kunnen gaan heersen." Hij fluistert die laatste zin in mijn oor en schuift voorzichtig een pluk van mijn haar naar achteren. "Ik wil dat niet." Hij wordt stil. "Na alles wat ik voor je heb gedaan." Kwaad kijkt hij mij aan. Toch heeft hij een andere uitdrukking op zijn gezicht. Ik kan alleen niet aflezen wat deze betekend. "Ik heb net mijn mate bang gezien, voor mij! Begin nu niet over schulden inlossen Lucifer." Ik loop kwaad weg. "Je durft wel, mij bij mijn engelennaam noemen. Je weet dat dat zeer verboden is." Hij schiet in de lach. Hij staat in 1 seconde voor mij en pakt ruw mijn kin vast. "Je bent van mij Emma. Ik heb je toen meegenomen uit jou persoonlijke Hell, je een gunst verleend! Het enige wat jij hoeft te doen is voor mij werken." Ik trek mezelf woest terug en verander kwaad in mijn engelenvorm. Lucifer grijnst en verandert nu ook. "Ik wist niet dat je wilde gaan trainen? Je wilt dat nooit omdat je bang bent voor je kracht." Hij grinnikt. "Kom maar op meisie."

Ik vlieg woest op hem af.