Black Angelic Love

Hoofdstuk 5

Julian POV

Wat moet ik doen? Ik blijf naar haar staren. Moet ik naar haar toelopen? Naast haar is er nog een plekje op de bank. Ze lijkt me niet meer op te merken. Ze leest geconcentreerd een boek die ze in haar handen houd. Het is een boek over demonen, wat ik zo uit de titel kan opmaken. Ik zucht even en strijk snel met mijn hand over mijn haar. Ik loop voorzichtig op haar af en blijf voor haar stilstaan. Ze kijkt op en kijkt me aan met haar nieuwsgierige bruine ogen. Ze heeft lichte sproetjes op haar wangen, maar die zie je op een afstand bijna niet. Ze glimlacht weer naar me. "Dus, wil je nog iets vragen of blijf je hier voor me stilstaan?" Ik schiet zenuwachtig in de lach. Volgensmij merkt ze het aan me want ze moest ook lachen. "Mag ik naast je plaats nemen." Ze knikt en kijkt weer in haar boek. Er valt een stilte. "Hoe heet je?" "Emma." Ze lijkt niet echt aandacht aan me te schenken, want ze vraagt niks terug. Ze blijft doorlezen. "Wat lees je?" "Hmm... Iets over demonen. Niet dat er iets van klopt ofzo, maarja." Ze schiet in de lach. "Ow? Hoezo dan?" Ze kijkt op van haar boek en kijkt me in mijn ogen aan. "Demonen zijn niet hetzelfde als mensen. Net zoals dat engelen niet hetzelfde zijn als mensen. Ze hebben hun eigen manieren van leven en hun eigen gewoontes, snap je?" Ik denk diep na en vind dat ze ergens wel een punt had. "Waarom of hoe weet jij eigenlijk hoe hun leven?" Ze kijkt me aan met een lichte grijns. "Research?" Ze slaat het boek dicht en staat op. Ze legt het boek netjes terug op zijn plek en loopt naar de uitgang. Ik loop snel achter haar aan naar buiten. Ik wil haar niet weer uit het oog verliezen.

Emma POV

Ik loop naar buiten. Ik wist dat hij in de bibliotheek zou komen, maar hier ben ik zo niet klaar voor. Zijn ogen zijn zo mooi. Ik heb niet eens om zijn naam gevraagd! Ow wat stom van me. Ik schuif een pluk haar achter mijn oor. Ik kan hem niet verraden, maar het moet wel anders zal het misschien mijn leven kosten. Ik zuchtte. Lucifer gaat me vermoorden. Ik loop snel verder door de straten heen. "Ik moet zeggen, je ziet er wel heel mooi uit." Ik schrik me dood en kijk opzij. Het is die jongen weer. "Ik schrok van je." Ik schenk hem een glimlach. "Dat moet je niet doen. Nergens voor nodig." "Hoe heet jij trouwens?" "Julian Amitiel. Van welke familie kom jij eigenlijk?" "Mijn ouders zijn gestorven na mijn geboorte. Ik kom van de Azriel familie." Ik zie dat Julian me nieuwsgierig aankijkt. "Azriel? Daar heb ik al een hele tijd niks van gehoord. Ik dacht dat Jack verder geen broers of zussen had." Ik slik even. Jack is mijn tweelingbroer. Na mijn deal met Lucifer heb ik hem nooit meer gezien of gesproken. "Spreek je hem wel eens, Jack bedoel ik?" "Nee niet echt. Hij woont alleen in het Azriel landhuis. Ik zie hem wel eens bij een vergadering als ik met mijn vader mee moet." Ik knik langzaam. Een steek ging door mijn lichaam heen. Ik mis hem diep van binnen wel, het is mijn tweelingbroer. Misschien kan ik een keer stiekem bij hem langsgaan, zonder dat iemand het weet. Niet slim, misschien verraad hij mijn en de demonen dan bij de andere engelen. Hij weet wat ik gedaan heb. Alle andere engelen zijn mij al vergeten, maar hij niet. Hij zou meteen weten wat ik hier doe nu ik voor Lucifer werk. "Spreek jij hem niet dan? Het is immers je broer." Shit. Tijd om te liegen. "Ik en Jack liggen niet zo goed meer met elkaar. We spreken elkaar niet echt meer." Ik zie Julian me twijfelend aankijken. "Het is ingewikkeld. Ik woon nog wel bij hem. Ik zie hem alleen niet zoveel. Ik ben vaak in de stad." Ik kijk hem aan, hopend dat hij me zal geloven. "Wat deed je alleen bij het bos?" Julian kijkt me indringend aan. "Sorry, Wat?" "Ze zeggen dat er demonen zijn in de Hemel. Weet jij hier niks van? Iedereen schijnt erover te weten, maar er word niks aan gedaan." Ik kijk hem aan. Kut. Dit moet Lucifer weten. "Nee, ik weet hier niks van. Ik heb denk ik onder een steen gelegen." Er valt een ongemakkelijke stilte "Ehm. Het begint avond te worden. Wil je misschien ergens met mij gaan eten?" Ik glimlach naar hem. "Lijkt me lekker."

Julian nam me mee naar een chic restaurant. In de Hell kennen we dat niet echt. Meestal teleporteren we naar de Aarde en gaan we daar naar een friettent of pizzeria ofzo. We zaten aan tafel en een ober schonk wijn voor ons in. Ik vind de Hemel een beetje nep. Alles is hier zo netjes en beleefd. Ik kijk naar Julian die rustig rondkeek door het restaurant. "Is er iets?" Ik kijk hem vragend aan. "Nee, niks. Ik moet alleen altijd opletten van mijn vader. Voor verdachte dingen enzo." Ik kijk hem met een schuine glimlach aan. Het verdachtste dat hier zou zijn ben ikzelf. "Wat zou er hier nou moeten gebeuren?" Hij schiet in de lach. "Je hebt helemaal gelijk. Vertel me eens iets over jezelf." En zo praten we over mijn favoriete dingen zoals lekker eten en muziek luisteren. "Wat luister je graag? Ik luister pop en soms ook wel eens een beetje rock. Dat laatste mogen mijn ouders niet weten." Hij kijkt me met rollende ogen aan. Ik schiet in de lach. Dus rock? Toch niet zo netjes en perfect als de andere engelen. "Ik luister van alles. Ik houd alleen niet zo heel veel van pop. Die muziek word bijna alleen maar gedraaid op de radio." Hij kijkt me aan met een lichte fonkeling in zijn ogen. Bijna zink ik weer weg in die ogen. Focussen Emma. Laat je niet afleiden van je missie. "Speel je muziek instrumenten?" Ik keek hem aan en begin een beetje te blozen. Ik heb altijd muziek gespeeld totdat ik 18 werd. Lucifer vond dat ik toen maar 'volwassen' moest worden en moest focussen op mijn missies. Piano spelen hoort daar niet bij. Ik kijk even weg het restaurant in. Ik besluit maar zijn vraag te beantwoorden. "Ik heb altijd piano gespeeld. Ik ben daarmee gestopt." Julian kijkt me vragend aan. "Ik had er gewoon geen behoefte meer aan." Dit lieg ik. Ik houdt ontzettend van piano spelen. Helaas gaat dat niet meer toen ik volwassen werd. Soms, als ik tijd heb, ga ik naar de aarde. Daar kan ik ergens in een kroeg spelen. Vergeten dat ik de persoon ben die ik nu ben en genieten van de klanken die uit de piano komen. "Zou je dat dan echt nooit meer willen doen?" Ik kijk bedenkelijk voor me uit. "Misschien ooit, als de tijd daar is." Ik glimlach naar hem.

We zijn net klaar met eten en stappen het restaurant uit. "Bedankt voor het eten Julian. Ik vond het een hele gezellige avond met je." Julian kijkt me diep in mijn ogen aan. "Het was me een eer, Emma." Hij glimlacht naar me. "Wil je dat ik je naar huis breng? Ik kan wel met je meelopen als je wilt?" Ik schud mijn hoofd. "Wat kan er nou fout gaan hier in de Hemel? Een demon die opeens voor mijn neus komt te staan?" Ik steek mijn tong uitdagend naar hem uit waarnaar hij in de lach schiet. Ik moest zelf ook lachen. Hij pakt mijn hand vast. "Wanneer zie ik je weer?" Ik had een idee. Misschien niet de slimste, maar oké. Ik pakte uit mijn jaszak een medaillon. Er staan sierlijke tekens op gegraveerd. Deze geven demonen vaak aan hun geliefden als ze voor een missie weg moesten. Het zijn wel demonen, maar ze zijn niet helemaal harteloos. Ik had er vanmorgen mijn eigen twist aan gegeven om het te laten lijken op een normaal, sierlijk medaillon van zilver met gouden aftekeningen. "Als je wilt dat ik kom. Hoef je deze alleen maar vast te houden en aan mij te denken." Julian kijkt me verward aan. Ik glimlach naar hem. "Geloof me maar gewoon." Ik draai me om en loop zonder verder nog iets te zeggen van hem weg.