Black Angelic Love

Hoofdstuk 6

Julian POV

Er zijn een paar dagen verstreken. Ik ben haar nergens meer tegengekomen in de stad. Het zit me niet lekker. Ik vertrouw haar, maar er klopt gewoon iets niet. Ik zucht en trek het nachtkastje langs mijn bed open. Daarin ligt het medaillon van Emma. Ik pak hem op en staar naar de graveringen. Sierlijke tekens staan erop, hij is erg mooi. Hoe kan dit ding er nou voor zorgen dat ze komt? Ik plof weer neer op bed en houd het medaillon nog steeds vast. Ik wil haar beter leren kennen. Waar ze woont, wat haar favoriete boeken zijn en wat ze graag doet in haar vrije tijd. Het etentje was heel gezellig met haar. Ze is heel spontaan en aardig, maar iets klopt er niet. Het laat mijn hoofd een beetje doordraaien. Ik weet niet wat er met haar is, maar ze maakt me gek door de vragen die door mijn hoofd heen spoken. De bel gaat. Ik hoor een paar zachte stemmen beneden toen er daarna naar boven geroepen werd. "Julian! Er staat iemand voor je aan de deur."

Ik loop even later in een simpele outfit naar beneden. Het zou Stan wel kunnen zijn, mijn beste vriend. Hij is 2 jaar ouder dan ik (24 jaar dus). Ik doe de deur gapend open. Ik schrik wanneer ik haar zie staan. Ik ga gauw rechtstaan en doe mijn haren goed. Ik ben vergeten gel in mijn haren te doen, dus die staan nu vast rechtovereind. Emma schiet in de lach wanneer ze naar mijn haren kijkt. "Drukke nacht gehad zie ik al, mag ik binnen komen?" Ik stotter een beetje. Hoe weet ze waar ik woon? Ik doe een stap terug om haar maar naar binnen uit te nodigen. Kort daarna loopt ze langs me heen naar binnen, de woonkamer in. Mijn hele familie zit daar te fluisteren. Ze kijken op naar Emma. Mijn moeder kijkt mij nieuwsgierig aan. Mandy kijkt me met een lichte grijns aan. "Mam, pap, iedereen, dit is Emma." Iedereen staat op en geven haar een hand. Alleen mijn vader blijft zitten en kijkt nors naar Emma. "Van welke familie kom je Emma?" Ze kijkt hem een beetje twijfelend aan. "Brandon, je hoeft haar niet zo te ondervragen. Ze is een gast, is ze trouwens je mate Julian?" Mijn moeder kijkt geïnteresseerd van mij naar Emma. Ik knik langzaam. Mandy vliegt in mijn armen en feliciteerde mij. Uiteindelijk staat mijn vader langzaam op en geeft Emma een hand. Hij kijkt haar indringend aan.

"Welkom bij onze familie, Emma."

Emma POV

We zitten met z'n allen op de bank te praten over Julian en zijn familie. "Ow ow! Weetje nog die ene keer toen je als 9 jarige de vergadering van pap binnenliep? Wat was pap toch geschrokken. Je was hem helemaal achtervolgt naar het oude vergadergebouw." Mandy schiet keihard in de lach toen ze uitgepraat was. Ik kan er ook wel een beetje om lachen. Ik heb deze keer een lichtgroen jurkje aan met een wit vestje erop. "Ja, heel leuk Mandy. Kunnen we even stoppen met het praten over mijn jongere jaren?" Ik kijk naar Julian die er maar een beetje geïrriteerd bij zit. Ik heb een beetje medelijden met hem. "Emma vertel eens wat meer over jezelf." De vader van Julian kijkt me geïnteresseerd aan. Ik heb het gevoel dat hij ergens wel iets doorheeft, maar ik trek me er niks van aan. Op de een of andere manier wil ik gewoon bij Julian in de buurt zijn. Mijn gedachtes flitsen even naar Lucifer. Ik zal hem op een dag moeten verraden om mijn leven te behouden. Ik kijk even naar Julian en voel spijt omhoog borrelen. "Emma? Gaat het met je?" Ik knipper even met mijn ogen en kijk haastig naar de moeder van Julian, genaamd Lianne. "Ja, ehm sorry." Ik kijk naar Brandon en begin te vertellen. "Wel. Ik heb altijd muziek gespeeld, piano. Ik hou van de natuur en ben daarom graag buiten. Ook vind ik lekker eten heel belangrijk, snoep is altijd welkom." Mandy schiet in de lach. "Ik mag haar wel." "Emma, Cody heeft een piano. Hij speelt pas 1 jaar, maar als je wilt?" Ik kijk naar de vader van Julian. Is hij serieus? Ik probeer mijn enthousiasme zwaar te onderdrukken, maar ik kan er niks aan doen. "Mag dat echt?" Brandon lacht naar me. Hij brengt me samen met de rest van de familie naar een soort 'tussenruimte' tussen de woonkamer en de keuken. Daar staat een gigantische mooie vleugel piano van donkerbruin hout met gouden bladeren figuren erin verwerkt. Met mijn hand strijk ik langs de knoppen van de piano. Ze voelen zo vertrouwt. Ik besef me opeens dat iedereen achter me staat, wachtend tot ik ga spelen. Ik word er super nerveus van. Dit omdat ik vaak de controle verlies over mijn gevoelens als ik speel en dat zorgt voor een probleem. Ik kan veranderen in mijn gevallen engelen vorm. Als dat gebeurt en ze zien wat ik ben zullen er enorm veel vragen komen. Ik slik en draai me voorzichtig om. "Ehm. Ik kan niet spelen als jullie hier allemaal zijn. Sorry, maar ik kan niet tegen die zenuwen." Ze kijken me gelukkig begrijpend aan en ze knikken. "Misschien een andere keer dan, als je ons genoeg vertrouwt." Lianne knipoogt naar me. Ik glimlach terug. Julian kijkt me lichtelijk indringend aan, alsof hij weet dat ik iets aan het verbergen ben. Waarschijnlijk door de mate band kan hij het voelen als er iets met me aan de hand is en of er mij iets dwarszit. Ik kijk hem diep in zijn ogen aan en probeer af te lezen wat hij voelt. Het enige wat ik op kan pakken is verwardheid en vooral hoe nieuwsgierig hij is. "Zullen we anders naar het bos gaan? Dan kunnen we een stukje gaan wandelen." Julian glimlacht liefelijk naar me en steekt zijn hand uit. "Heel graag zelfs." Ik neem zijn hand aan en neem dan afscheid van zijn familie. Kort daarna verlaten we zijn huis en stappen we het lekkere weer tegemoet. Zijn huis is wat aan de grote kant vind ik. Wel kleiner als mijn oude thuis hier. Bloemen en fruitbomen zijn te zien in de voortuin. Hoe zou de achtertuin eruit zien? Ik ben wel een beetje zenuwachtig voor wat er komen gaat. We gaan naar het bos, daar zijn veel demonen op het moment en ik weet dat Julian er onderzoek naar aan het doen is. Ik zag dat hij al die boeken aan het lezen was in de bibliotheek en vroeg me af waarom. Toen hij vertelde over die geruchten wist ik al genoeg.

Laten we hopen dat het meevalt.