Black Angelic Love

Hoofdstuk 12

Emma POV

Ik word door een wachter naar een ruimte gebracht die ik niet ken. De deur word opengedaan en ik loop een kleine, knusse ruimte binnen. Gek genoeg, dit is volgensmij de kleinste ruimte in heel het kasteel. Ik zie dat Lucifer opstaat van de tafel en naar mij toeloopt. Hij glimlacht breed en steekt zijn hand uit. "Ik ben blij dat je bent gekomen." Ik kijk hem een beetje minachtend aan. "Niet zo kijken op een mooie avond als deze." Hij streelt mijn wang. "Wat ben je van plan Lucifer?" Hij grinnikt. "Mag ik je niet eens een gezellige avond aanbieden?" Ik rol met mijn ogen en loop langs hem heen naar de tafel. Daar neem ik plaats. Lucifer komt aan de andere kant van de tafel zitten op de stoel. "Weetje dat ik liever op mijn kamer zit?" Sis ik terwijl ik het mes langs mijn bord vastpak. Ik begin er kwaad in te knijpen. "Maar waarom? De avond is pas net begonnen! En daarbij, je ziet er zo schitterend uit nu." Hij kijkt me aan met een speelse fonkeling in zijn ogen. Hij scant daarna heel mijn lichaam, ondanks dat ik op een stoel zit en hij alleen mijn bovenlichaam ziet. Gelukkig maar. Ik rol met mijn ogen als teken dat hij op moet rotten, maar ik kan een lichte glimlach niet onderdrukken. Hij grinnikt. Mijn gedachten dwalen weer af naar Julian. Wat we hebben gedaan in de bibliotheek en de ontmoeting met zijn ouders. Ik en Julian kennen elkaar haast niet besef ik me opeens. We kennen de basis dingen, maar verder hebben we nog niet veel kunnen praten. Ik zucht in mijn gedachten.

Ik word uit mijn gedachten getrokken wanneer er meerdere dienstmeiden binnen komen gelopen met drinken en meerdere schalen eten. Het lijkt wel een lopend buffet, maar dan alleen voor mij en Lucifer. Ik kijk met grote ogen naar al het eten dat er word neergezet. Lucifer kijkt me aandachtig aan. Boos kijk ik hem terug aan. "Wat? Jij leeft hier in een kasteel. Ik werd door jou naar een pleeggezin gestuurd om opgevoed te worden als demon." Hij trekt zijn wenkbrauwen op als ik dit zo hatelijk zeg. De dienstmeiden buigen lichtjes en lopen snel de kamer weer uit. "Had je liever hier gebleven dan? Dan zou je altijd alleen zijn geweest? Ik heb gewoon mijn zaken om te doen hoor-" "Zaken die je nu wel aan de kant kon schuiven zeker?" Lucifer word stil en kijkt me doordringend aan. Irritatie is af te lezen van zijn ogen. "Je kunt ook aardig doen en genieten van deze avond Emma." Hij schept wat eten op. De conversatie van net negerend. "Je laat Julian aan mij over Lucifer. Je hebt er nog geen officiële deal van gemaakt." Hij vlecht zijn handen in elkaar en hangt er met zijn hoofd op. "Hmm. Meteen ter zaken komen. Had het niet anders van je verwacht." Hij fluit en een paar seconde erna komt er een dienstmeid binnengelopen en overhandigt me een contract. Ik lees er vluchtig overheen. Alle details die we hebben besproken staan erin. Ik knik langzaam. "Klinkt als een deal." Ik kijk naar het mes dat ik nog steeds vast heb en maak een snee in de top van mijn vinger. Ik schrijf mijn handtekening met mijn donkerrode bloed sierlijk op het papier. Ik overhandig hem weer aan het meisje. Ze buigt en loopt weer weg. "Waarom moeten ze altijd buigen, irriteert je dat nooit?" Lucifer grinnikt. "Je raakt eraan gewend. In de Hemel mag je zelf bepalen of ze het moeten doen of niet. Ik vind het een teken van respect." Teken van respect? Ik vind het meer lijken op een teken van dwang.

We eten het eten in stilte op. Het is echt heerlijk moet ik toegeven. Als we klaar zijn staat hij op. "Wil je even een stukje wandelen met me? Om onze samenwerking te vieren?" Ik neem zijn hand twijfelend aan en loop samen met hem het kasteel uit. "Waarom gaan we niet door de tuinen heen?" "Ik wil met je door de stad wandelen, zodat demonen zullen weten van onze succesvolle samenwerking. Ze weten het al, maar sommigen geloofde het nieuws niet toen ze het hoorden." Zonder nog iets te zeggen trekt hij me mee richting de stad.

Ik begreep eerst niet wat hij bedoelde, maar wanneer we door de stad heen lopen begrijp ik het pas. Iedereen kijkt ons angstig aan. Meerdere demonen buigen als ze langskomen, zodra ze opkijken lees ik lichte angst in hun ogen. Ze zijn bang voor mij, omdat ik hier loop, met de koning van de Hell. "Als we in het bos zijn wil ik graag met je trainen. Ik weet dat je je krachten nog niet zo goed kent. En laten we die gebeurtenis in de Hemel natuurlijk niet vergeten." Hij fluistert dit zachtjes terwijl hij zijn hoofd dichterbij mijn oren brengt. Rillingen lopen over mijn rug. Ik bijt op mijn lip. Ik hoop dat ik dit overleef, met Lucifer trainen. Hij is geniepig. Hij ziet dat ik niet blij ben met zijn idee. "Oh Emma toch. Wel blijven lachen hé? Anders blijft je gezicht straks zo staan." Ik moest wel lachen om die opmerking. Misschien is het wel handig, mijn krachten onder controle leren houden.

In het bos aangekomen kwam ik er weer achter waarom ik dit niet zo zag zitten.

Julian POV

Ik kijk in een paar bruine ogen. De jongen, Jack, had precies dezelfde haarkleur als Emma. Ook haar lichte sproetjes blijkt deze jongen te hebben. "Dus. Wat komt een engel hier aan mijn deur doen?" Hij kijkt me argwanend aan en loopt terug zijn huis binnen. De deur laat hij voor mij open staan. Twijfelend loop ik achter hem aan naar binnen en sluit ik de deur achter mij. Was het wel een goede keuze om hierheen te gaan?

Ik neem plaats aan tafel als Jack vanuit de keuken 2 koppen thee meebrengt. "Vergeten te vragen, lust je thee?" Ik knik waarnaar hij de 2 koppen neerzet. Hij neemt plaats en kijkt me indringend aan. "Wat kom je doen? Willen de engelen iets van me? Er zijn al 3 jaar geen engelen meer geweest hier dus vertel op." 3 jaar. Was Emma al zo lang weg dan? "Euhm, ik kom hier voor antwoorden... Ik ben Julian trouwens." Ik steek mijn hand uit, maar hij neemt deze niet aan. Op de een of andere manier krijg ik het gevoel dat hier geen engelen welkom zijn. Een rilling loopt door mijn lichaam heem. Hij knikt, de zichtbare rilling vanuit mijn kant negerend. "Ik weet wie je bent, jij bent de zoon van Brandon en Lianne Emitiel. Natuurlijk weet je ook wie ik ben, anders zou je hier niet zijn, toch?" Bedenkelijk kijkt hij me aan. Ik vind hem een beetje raar overkomen, misschien komt dat omdat hij al zo'n 3 jaar niet onder de mensen is. Of hij haat ons gewoon heel erg omdat zijn zusje weg is. Hij kijkt me afwachtend aan, oja, ik kwam voor antwoorden. Focussen Julian, doe dit voor Emma. Ik begin zachtjes te fluisteren.

"Ken je Emma nog?"

Ik word aangestaard door de grote, verbaasde ogen van Jack.