Black Angelic Love

Hoofdstuk 24

Jack POV
Ik plof neer op de bank in ons appartement. Deze plek is geregeld vanuit de Hemel, zodat we een plek hebben om voor te bereiden en even uit te rusten. Ik kan het uitrusten wel gebruiken. Het heeft een eeuwigheid geduurd voordat we iemand stop konden zetten om ons mee te nemen. Ik moest lachen als ik terugdenk hoe chagerijnig ik eigenlijk was op Julian.

De mensen zijn inderdaad veranderd. Kledingstijl is anders en ze waren ontzettend aardig. Niet dat ze zo lang geleden niet aardig waren hoor, maar anders. Ik kijk naar de tv voor mij waarop het nieuws afgespeeld wordt. Ik vindt het wel interessant hoe mensen elkaar zo op de hoogte houden van wat er gebeurt in hun omgeving. Bij ons is het ouderwets praten en bellen om alles een beetje te weten te komen, maar onze wereld is ook niet zo groot als de Aarde. Ik sta op en verplaats mezelf naar de tafel, waarop Julian de opdracht helemaal verspreid heeft liggen. Ik hoop echt dat het Emma is, Julian is nu al weg om te gaan zoeken. Hij stond erop dat hij dit alleen wilde doen de eerste keer. Hij wilde eerst zeker zijn of het echt Emma was. Ik zucht en kijk uit het raam. Hij is nu al een aantal uren weg. Ik hoop dat het goed met hem gaat.

Julian POV
Ik loop door de stad heen, zoekend naar de plek die genoteerd stond in de opdracht. Ja inderdaad, ik had Google Maps kunnen gebruiken, maar ik ben niet zo handig met telefoons. Ik kijk naar de straatbordjes en zie ineens een bekende naam. "Kerkstraat." Zeg ik hardop terwijl ik snel de hoek omloop de straat in. Heel deze stad bestaat uit hoge gebouwen en degene die ik moet hebben wijkt er ook zeker niet van af. Ik sta voor het hek als ik de naam hardop voorlees. "Harvard Medical University." Ik kijk op een aantal papieren in mijn hand en lees dat dat een hoog aangeschreven universiteit is met erg slimme studenten. Een glimlach kan ik niet verbergen. Zou wel mooi zijn als Emma hier echt was, ze had het er wel vaker over dat ze medische dingen van de Aarde interessant vond. Als ze de kans ooit kreeg zou ze die kant in willen studeren. Een steek van pijn gaat door me heen als ik mijn gedachten weer laat afdwalen. "Focus toch eens een keer." Mompel ik geërgerd. Het liefst loop ik de school binnen en trek ik meteen alle lokalen open, maar dat zou niet slim zijn. Ik besluit buiten te blijven staan en op een muurtje te gaan zitten die genoeg zicht geeft over het plein. Hopend blijf ik naar de ingang kijken van het gebouw.

Na een tijd dat leek op eeuwen ging er een harde bel. Even blijft het rustig, maar niet veel later stromen er steeds meer mensen het gebouw uit. Ik scan snel met mijn ogen over de mensen heen, maar zie haar mooie witblonde haren nergens tussenuit komen. Als ik zie dat er steeds minder mensen naar buiten komen slaak ik een zucht. Ik had helemaal niet moeten hopen. Ik wist wel dat ze er niet zou zijn. Ik kijk weg en merk dat er tranen in mijn ogen vormen, omdat de pijn steeds groter wordt als ik in mijn hoofd blijf zitten. Ik schud mijn hoofd, ik moet hier zo snel mogelijk weg. Ik pak mijn spullen en spring van het muurtje af. Lopend door de drukke straten doe ik mijn capuchon op en loop sneller door. Jack zal wel weer gaan zeuren dat ik veelste laat terug ben. Ik schiet de hoek van de straat om de volgende straat in. Voor ik het weet bots ik heel hard tegen iemand op. Ik hoor een klein gilletje waarnaar er een geluid van vallende boeken weerklinkt in mijn oren. Ik hou mijn ogen dicht terwijl ik snel naar de grond duik om de spullen snel van de grond te pakken. Nog steeds denkend aan de preek die ik dalijk ga krijgen als ik terug het appartement instap. Ik hoor de dame zuchten en ook neerknielen. Ik zucht ook even. "Sorry." Stamel ik. "Ik lette totaal niet op. Ik zat met mijn gedachten helemaal ergens anders." Ik blijf focussen op de boeken en papieren die ik bij elkaar aan het rapen ben. Ik hoor een bekend gegrinnik waardoor ik bevries. "Het is echt niet erg. Ik lette ook niet zo goed op en mijn boeken kunnen wel een stootje hendelen." Ik laat een deel weer uit mijn handen vallen van schrik. Weer verontschuldig ik mezelf en begin snel weer alles bij elkaar te rapen. "Nee stop, gaat het wel met je? Je ziet er ontzettend wit uit." Ik reageer niet en blijf alles bij elkaar pakken. "Meneer-" Ik voel hoe haar hand op de mijne geplaatst wordt en daar blijft rusten. Ik bevries. Mijn hart gaat als een malle tekeer. Ik zucht geluidloos een keer en kijk voorzichtig op. Beide kijken we elkaar een tijdje aan.

Die ogen.

Die mooie ogen.

Emma.

Haar bruine ogen staren mij aan. Als we beiden een tijdje niks zeggen knippert ze vervolgens een aantal keer en schudt haar hoofd. "Sorry, je kwam me even bekend voor. Meneer gaat het wel met u?" De hoop zakte mijn schoenen in. Ze kent mij niet meer. Ze is me vergeten. En dat terwijl ik onze band zo sterk voel, vooral toen ze me aanraakte vloog mijn hart tien slagen in de rondte. Ik stamel en kan niet uit mijn woorden komen. Als reactie pakt ze al haar spullen uit mijn handen en stopt die weg in haar tas. Alleen 2 dikke boeken blijft ze in haar handen houden, die passen volgensmij niet meer in haar tas. "Meneer ik sta erop dat u even met me meegaat. Ik heb het idee dat het totaal niet goed gaat. Denk dat het toch een vrij harde botsing was." Ik haal mijn hand door mijn haren en begin te twijfelen. "Nee het gaat prima met-" Ik wordt al gauw onderbroken. "Nee ik sta erop. U verdient op z'n minst een bakje koffie van me. Als goedmakertje." Ze glimlacht naar me. Vlinders beginnen in mijn buik te vliegen. Ze is nog altijd zo koppig. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het 17:23u is. Mijn ogen gaan weer naar Emma en ik begin te glimlachen. "Je durft wel zomaar een onbekende mee naar huis te nemen, is het niet?" Ik zie hoe Emma haar ogen rolt en mij van top tot teen aankijkt. Emma kijkt bedenkelijk, maar ik zie haar kort daarna weer opfleuren. Ze grinnikt en zet een stap naar me toe. Vervolgens steekt ze haar hand uit. Twijfelend pak ik die aan. Ze schudt hem: "Ik ben Emma." Weer kan ik een glimlach niet onderdrukken.

"Mijn naam is Julian."