Black Angelic Love

Hoofdstuk 14

Emma POV

Nog maar 3 dagen voor we naar de Hemel vertrekken. Ik merk dat de sfeer gespannener word, naarmate de dag dat we moeten vertrekken dichterbij komt. Ik heb de laatste dagen bijna alleen maar getraind samen met Lucifer. Ik moet wel zeggen, hij heeft ook wel zijn goede kanten en ik kan soms wel lachen met hem. We zijn een keer samen naar de Aarde gegaan en hebben gesproken met een aantal zogeheten bovennatuurlijke wezens. Ik ben buiten mijn missie van 6 jaar geleden niet meer op Aarde geweest. Het gaf me een akelig gevoel diep van binnen, maar ik besloot het te negeren. Dat was toen, ik ben niet meer het engeltje van 6 jaar terug. Zo onschuldig als ik toen was ben ik nu niet meer. Owja, mijn gedachten dwalen weer af. Terug naar ons tripje naar de bovennatuurlijke wezens. Lucifer kent de bovennatuurlijke wezens best wel goed merkte ik. We hebben een erg gezellige avond gehad. Ik heb al vaker bovennatuurlijke wezens ontmoet, alleen zei zullen die ontmoeting nooit na kunnen vertellen. Er is veel gebeurt in een korte tijd. Een oorlog en er is een leider gestorven, van de weerwolven. Lucifer bood hulp aan als dat nodig zou zijn. Ik lach in mezelf. Geloof je het zelf? Niks gebeurt er zonder een contract, hij lulde maar wat, maar dat konden hun niet weten. Toen we terug reden vertelde Lucifer dat hij dit soort dingen eens in de zoveel tijd doet, aangezien de engelen bijna niet op ze letten. Aangezien bovennatuurlijke wezens half demon zijn grijpen engelen alleen in als er iets drastisch fout gaat. Natuurlijk, ik had het niet anders verwacht.

Ik en Lucifer eten iedere avond samen in het kasteel en dan praten we een beetje over van alles en nog wat. Bijvoorbeeld over de Hemel en de demonen die we eropaf willen gaan sturen, zoals we nu aan het doen zijn.

"Ik stel voor dat we Jonathan en Robert op de front linie zetten samen met een groot deel van ons leger en dat Jamie en Cas de back-up worden voor als er teveel man sneuvelt. Zo hebben we nog een reserve, wat de engelen niet zullen verwachten. Jamie en Cas zullen in het bos een kamp opzetten. Emma onthoudt: Ik wil zo min mogelijk mensen verliezen dus we moeten snel handelen." Ik knik. "Goed plan. Dan sta ik Jonathan en Robert bij in de strij-" "Nee, je blijft bij mij." Ik kijk hem met een scheef gezicht aan. Eerst wil hij dat ik meevecht en nu moet ik bij hem blijven? "Jij gaat met mij samen de stad in als doodnormale engelen. Hierdoor zullen de engelen ons toch niet herkennen, ze hebben het toch te druk om op ons te letten als de demonen aanvallen... Wij gaan samen het vergader gebouw overnemen." Oke dan... Ik mag aan de zijde van de duivel ten strijde trekken. Wat een feest... Ik voel een enthousiast, maar ook zenuwachtig gevoel door me heengaan. Dat mag niet Emma, denk aan Julian. Ik ben me zo aan het concentreren en mezelf op de kop aan het geven voor mijn enthousiaste gevoel, dat ik niet doorheb dat Lucifer me aan zit te staren. "Gaat het, Emma?" Hij kijkt me met een lichte, bezorgde blik aan. Een tinteling schiet weer door mij heen. Ik knik en vraag waarom hij dat vroeg. Hij wijst naar de grote spiegel die aan de andere kant van de ruimte aan de muur hangt. Ik kijk naar mezelf en zie dat mijn ogen verandert zijn naar een rode kleur en de brandwonden op mijn lichaam zijn verschenen. Alleen mijn vleugels zijn niet verschenen. Ik schudt mijn hoofd en concentreer me, neem de controle terug en verander in mijn mensenvorm. "Het gaat prima met me. Ik heb alleen niet zo'n honger denk ik." Ik schuif mijn bord voorzichtig een stukje weg en kijk hem in zijn ogen aan. "Ik maak me zorgen om je. Je moet wel fit zijn over 3 dagen." "Het komt wel goed Lucifer." Bijt ik van me af terwijl ik zwijgend wegkijk. Hij staat op en loopt naar me toe. Zijn voetstappen echoën in de ruimte. Hij pakt mijn handen vast, waardoor ik op moet staan. "Emma. Als jou koning aanvaard ik al erg veel van je. Je mag me bij mijn engelen naam noemen, wat anderen niet mogen en ik wil je laten heersen over de Hemel. Een gouden samenwerking tussen de 2 werelden is er nodig om alles goed te laten verlopen." Hij staart naar onze handen, ik kijk naar zijn lichte wimpers en zijn donkere haren. In dit licht ziet hij er toch wel erg knap uit in zijn mensen vorm. Hij kijkt op, waardoor ik hem aanstaarde in zijn felgroene ogen. "Zeg me wat je dwarszit?" Ik twijfel, misschien word hij wel boos als ik het zeg van Julian. Hij kijkt me in mijn ogen aan, hij heeft al door waar ik aan denk. "Het is die jongen hé?" Ik kijk weg. Ik schaam me misschien toch wel een beetje. Hij geeft me een wereld om over te mogen heersen en heeft me toen gered uit die cel. Daarentegen... Mijn gedachten schieten pijnlijk naar mijn ouders. Ik knik langzaam. Hij zucht en laat mijn handen los. "Ik doe wat het beste voor je is Emma. Je bent een van de beste vechters hier in de Hell. Sinds je die jongen hebt ontmoet verlies je steeds meer de controle over je krachten, dat weet je zelf ook. Vergeet hem, denk aan de toekomst." Ik voel een steek van pijn door me heen gaan, ik schudt daarom ook hevig mijn hoofd. "Heb jij wel eens je mate ontmoet, Lucifer? Ik kan hem niet zomaar vergeten..." Hij kijkt me bedenkelijk aan en draait zich dan opeens om. "Volg mij."

In stilte volg ik hem naar een afgelegen deel van het kasteel. Het is hier donker, donkerder als de andere gangen in het kasteel. Aan het einde van de gang zit een best wel oude deur, volgens mij komt hier bijna nooit iemand. "Wat ik je nu ga laten zien blijft tussen ons. Ik doe je wat aan als je dit aan iemand verteld." Mijn ogen worden groot, Hij geeft me een geruststellende blik. "Zie dit als een voorbeeld dat ik je vertrouw en dat ik op je reken." Hij wacht niet op een antwoord van mij en opent de oude deur met een gouden sleutel. Hij houdt de deur voor mij open zodat ik voor hem naar binnen kan lopen. Ik stap binnen in een kamer vol witte rozen en in het midden van de kamer staat een kist, een doodskist van bewerkt hout. Daaromheen staan veel aangestoken kaarsen. Lucifer blijft naast de doodskist stilstaan en legt zijn hand op het hout. "In deze kist zit mijn mate. Ze werd vermoord door de engelen, omdat ik me niet aan de regels hield in de Hemel. Ik wilde meer macht en daarvoor werd zij gestraft." Ik kijk naar de doodskist en word kwaad op de engelen. Hoe kun je een onschuldig persoon vermoorden? Zeker als het een mate is van iemand. Ik zie dat Lucifer pijnlijk naar de doodskist staart. Ik voel medelijden voor hem. Ik leg voorzichtig mijn hand op zijn schouder. "Laten we even een stukje gaan wandelen, goed?" Hij knikt en loopt zonder iets te zeggen met mij mee naar buiten. Mijn gedachten blijven nog een beetje hangen bij die doodskist terwijl hij de deur op slot draait.

"Veranderde je daarom? In een gevallen engel?" Nadat we een eindje hebben gelopen besluit ik het toch maar te vragen. Ik heb al zoveel vragen die onbeantwoord zijn. Misschien zal hij die vragen ook nooit begrijpen. Hij knikt langzaam. "Deels. Ik zou sowieso al niet meer geaccepteerd worden als engel in de Hemel. Ik besloot daarom maar gewoon wraak te nemen. Je kunt het een beetje zien als jouw situatie..." Ik ontmoet zijn ogen en we staren elkaar aan. Ik wist niet wat ik erop terug moest zeggen. Een stilte ontstaat terwijl we naar elkaar blijven kijken. Ik voel hoe mijn wangen rood worden en er gaat een zenuwachtig gevoel door mijn lichaam heen. "Laten we maar gewoon terug gaan. Je hebt je rust nodig, morgen ochtend gaan we trainen." Ik en Lucifer lopen in stilte terug naar het kasteel.

Ik word door hem naar mijn kamer gebracht. Voor het eerst niet door bewakers. Ik loop mijn kamer binnen en draai me naar Lucifer om. "Bedankt voor het eten, en het gesprek." Een sierlijke grijns vormt op zijn gezicht. "Het was me een genoegen Emma." Hij buigt naar me en gaat daarna weer rechtstaan. Ik haat dat, buigen. Geïrriteerd kijk ik hem aan. De grijns was nog steeds op zijn gezicht te zien. "Ik weet dat je dat haat." Grinnikend kijkt hij me aan met een speelse uitdrukking. Ik schiet in de lach terwijl ik hem hoofdschuddend aankijk.

"Welterusten."