Black Angelic Love

Hoofdstuk 26

Jack POV
"Wat zeg je daar?" Ik sta op van de bank en loop naar Julian toe. Nog steeds staat er een dromerige glimlach op zijn gezicht. Ik pak hem vast en schudt hem zachtjes heen en weer. "Leeft ze nog?" Langzaam knikt hij weer. Ik draai me om en loop naar de tafel die in de eetkamer staat. Ik staar voor me uit. Ze leeft nog. Een mengeling van gevoelens gaat door me heen. Aan de ene kant ben ik blij, maar aan de andere kant...

Met een geïrriteerde kreet sla ik mijn vuist op tafel.

Ze leeft nog. Ze leeft nog. Die zin blijft herhalen in mijn hoofd, wat me langzaam helemaal gek maakt. "Jack wat is er?" Julian loopt de kamer binnen en ziet de verwarring op mijn gezicht. Hij blijft stil en kijkt me aan, wachtend totdat ik rustiger ben. Ik zucht. "Ik weet niet wat ik ervan moet vinden Julian." Ik wrijf met mijn hand in mijn gezicht, licht vermoeid kijk ik Julian aan. Zijn lach is verdwenen.

"Hoe bedoel je?" "Vraag je je niet af hoe het komt dat ze op Aarde terrecht is gekomen? Of waar Lucifer is? Hoort Emma niet.... Dood te zijn?" Ik voel een steek van pijn door mezelf heengaan als ik de laatste woorden uitspreek. Ik wil Emma niet dood hebben, maar al die tijd was ze er niet meer. Nu ineens is ze terug en zijn er zoveel vraagtekens. Julian kijkt me met dezelfde pijn aan, maar ook met woede. "Hoe kun je dat nou zeggen? Ben je niet blij dat ze nog leeft? Je bent verdomme haar broer Jack." Ik draai me boos om naar Julian. Ik steek mijn vinger dreigend naar hem uit. "Durf het eens om door te praten op die manier. Tuurlijk ben ik blij dat ze nog leeft, maar denk even logisch na Julian. Kom van je roze wolk af en denk even na!" Ik begin mijn stem lichtjes te verheffen tegen hem. "Herrinerd ze zich nog iets? Hoelang is ze al alleen zonder ons hier op Aarde? Waar is Lucifer in heel dit verhaal Julian?" Tijdens het zeggen tel ik deze vragen op mijn vingers mee. "We weten helemaal niets Julian." Ik laat mijn handen hopeloos langs mijn lichaam vallen. "Daar komen we wel achter Jack, geen zorgen." Ik blijf geïrriteerd en kijk Julian aan. "Je denkt er te makkelijk over. Ik ga slapen, morgen bespreken we dit wel verder." Ik zie Julian ook met een geïrriteerde blik kijken, maar besluit er geen aandacht meer aan te besteden. Ik loop de kamer uit en sluit de deur met een luide klik.

*De volgende dag*

Julian POV
Ik open langzaam mijn ogen. Ik lig nog in bed en tussen de gordijnen door schijnt de zon de kamer binnen. Ik gaap en wrijf in mijn ogen. Na de discussie/uithaal van Jack heb ik bijna de hele nacht liggen piekeren. Hij heeft ergens wel gelijk, maar hoopte dat hij iets blijer was dan dat hij nu is. Ik zucht en stap het bed uit. Ik loop naar mijn tas. Ik heb nog geen zin om deze uit te pakken. Ik pak een trui en blauwe spijkerbroek en kleedt me aan. Nadat ik mijn tanden heb gepoetst en mezelf heb klaargemaakt loop ik de woonkamer binnen. Jack is nergens te bekennen. Ik zie op de eettafel een briefje liggen:

Vandaag zal ik Emma in de gaten houden. Wil jij boodschappen doen? Neem niet teveel nutteloze dingen mee..

Ik verfrommel het papiertje. Ik kan een lach niet onderdrukken. Geen nutteloze dingen, maar wie zegt dat veel snoep en chips nutteloos is? Ik pak wat geld uit de lade en pak de reserve sleutels van het appartement. Ik trek mijn jas aan. Terwijl ik dit doe stop ik automatisch mijn handen in mijn jaszakken. Ik voel een onbekend voorwerp en haal hem uit mijn jaszak. Een briefje...

Vond het erg gezellig vanavond. Misschien een keer iets leuks doen samen.

xx Emma

Een glimlach verschijnt op mijn gezicht.

Emma POV
Vandaag een vrije dag van school. Eindelijk. Maarja, het is wat je een vrije dag kan noemen... Mijn ogen vallen weer op al het huiswerk en leerwerk dat voor mij op tafel verspreid ligt. Ik zucht. Opzich... Met mijn huiswerk loop ik al wel bij en leerwerk zou ik ook vanavond kunnen doen. Mijn maag rommelt dus ik besluit de koelkast te openen. Niks. Ik zucht. Moet vandaag dus ook nog naar de winkel. Ik rol met mijn ogen en sluit de koelkast weer. Ik pak mijn telefoon en stuur June een berichtje. Ik kan niet wachten om over Julian te vertellen aan haar. Ik hoop wel dat hij het briefje heeft gevonden. Ik pak mijn tas en de rest van mijn spullen bij elkaar en loop de gang in. Ik kijk even snel in de spiegel en mijn bruine ogen kijken mezelf aan. Mijn haren hangen los langs me heen en ik heb mijn ketting aan. Het is een ketting die ik ooit van mijn ouders heb gehad, voordat ze stierven in een auto ongeluk. Ik hou het zilveren hartje dat aan de ketting hangt vast tussen mijn vingers en kijk er even naar. Een kleine zucht verlaat mijn lichaam. "Niet teveel aan denken Emma." Ik haal een hand door mijn haren en loop de deur uit.

Ik baan me een weg door de menigte heen. Het is altijd erg druk in het centrum. "Nog een klein stukje Emma, dan is het eindelijk weer rustig om je heen." Ik duw me langs een paar mensen heen omdat ik geïrriteerd raakte en hoor flink wat gemopper achter mij. "Ja dan moeten jullie ook een keer maar gewoon aan de kant gaan hoor." Mopper ik terug terwijl ik met mijn ogen rol. Snel loop ik door en kom ik bij een groot gebouw aan. Met een glimlach duw ik de deur open.

Het rustige gedeelte van het winkelcentrum. Waarom? Hier in dit gebouw zit ten eerste de bibliotheek. Je snapt al wel waarom het daarom in de eerste plaats al rustig is hier. Verder zit hier ook het postkantoor en een klein nachtwinkeltje, die nu natuurlijk dicht is. Ohja, boven dit alles zitten appartementjes. Ik druk op de bel en al snel hoor ik June's enthousiaste stem door de intercom. Met een luide zoem gaat de deur open en kan ik door naar boven lopen. Als ik boven kom staat de deur al open en loop ik rustig naar binnen.

Met een kreet laat ik mijn tas vallen.