Black Angelic Love

Hoofdstuk 10

Julian POV

Ik zit weer eens in de vergaderruimte met mijn vader en alle anderen hoge rangs engelen. Iedereen schreeuwt weer door elkaar en ik zit er weer als een of ander schaap tussen. Ik begin het niet leuk te vinden om steeds met mijn vader mee te moeten. Het lijkt me ook gewoon niet eens leuk om mijn vaders werk überhaupt over te nemen. Ik hoor mijn vader vertellen dat de duivel hier in de Hemel is geweest en dat we extra op onze hoede moeten zijn. Ik word vervolgens aangekeken door mijn vader, volgensmij wilt hij dat ik iets ga zeggen. Ik wil helemaal niks zeggen, dus ik negeer hem. Ik voel me gewoon zo bagger. Ik had Emma daar misschien niet achter moeten laten. Dan was dit misschien nooit gebeurt. Ik staar door het raam naar buiten. Waar zou ze nu zijn? Bij haar demonen vrienden? Ik wil zo graag met iemand hierover praten. Misschien met Jack? Ik weet niet precies wat en hoe het zit tussen hem en Emma, behalve dat ze schijnbaar familie zijn. Ik ga misschien wel een keer bij hem langs, morgen misschien. Ondanks dat niemand hem heeft gezien in een lange tijd, wil ik de poging wel wagen. Ik krijg een harde elleboog van mijn vader. "Wat zou jij tegen dit alles doen Julian?" Ik twijfel over wat ik moest zeggen. Ik besluit maar een voorstel te doen. "Misschien kunnen we gewoon contact opnemen met de Hell. Kijken of hij er echt iets mee te maken heeft. Misschien zijn er meerdere gevallen engelen dan dat wij weten?" Iedereen kijkt me aan alsof ik zojuist tegen een muur aangelopen ben. "Julian, er zijn nooit meer verschijningen geweest van gevallen engelen. Hij was de laatste, de allerlaatste." Met hij bedoelt Lucas de duivel, terwijl hij me met rollende ogen aankijkt. Ik zucht. Ze weten het gewoon niet, dat terwijl ik bijna zeker weet dat Emma ook een gevallen engel is.

Emma POV

Ik word genadeloos tegen de grond aan gedrukt door Lucifer. Ik had al verschillende wonden en mijn lip was weer open gegaan. Ik spuug op de grond. Lucifer grinnikt. "Schattig dat je me uit probeert te dagen, alhoewel je wel lichtelijk sterk bent moet ik toegeven." Hij ging van mij af en ging rechtstaan. Ik kijk omhoog en zie dat hij een bloedneus heeft, zijn kleding bevat verschillende scheuren. Net als die van mij. Ik krabbel voorzichtig overeind en wil weglopen, wanneer hij mij tegenhoudt. "Ik mag dan wel de duivel zijn en jou koning, maar ik mag je wel verzorgen wanneer nodig." Hij wil me meesleuren, maar ik schud hem van mij af. "Hou die lieve praatjes maar voor je, Lucifer. Je bent niet voor niks een gevallen engel." "Net zoals jou..." Lucifer kijkt me met speelse ogen aan. Lucifer is de laatste tijd alleen maar met mijn hoofd aan het spelen. Hij maakt me gek, maar vermaakt me tegelijkertijd wel. Dat terwijl ik het niet verdien. Ik schud mijn hoofd weer. "Ik had af moeten maken waar ik mee bezig was toen in die cel. Je beloofde mij nooit geen pijn meer. Het enige wat je me tot nu toe hebt bezorgt is pijn." Hij kijkt me alleen maar dom aan wanneer ik dat zeg. Ik zucht. "Ik ben er weg van, ik ga terug naar de Hemel." Ik wil naar de uitgang lopen wanneer er wachters naar mij toelopen. Ze pakken mij met z'n vieren vast. Ik probeer me ruw los te wurmen, maar het lukt mij niet. Lucifer komt met een grijns naar me toe. Hij legt zijn hand op mijn wang en kijkt me lief in mijn ogen aan. Ik walg soms van hem, maar een lichte tinteling gaat er door mij heen. Ik weet niet of dit angst is of iets anders. Dit is allemaal nep, hij is nep. Hij doet alles zodat het voor hem goed uitkomt. "Ik wilde nog aardig voor je zijn, aangezien we de enige 2 gevallen engelen zijn op dit moment. Helaas. Ik heb je nodig over 2 weken. Of ik je daar nu voor vast moet laten zitten en moet laten martelen of niet. Jij zal aan mijn kant vechten tegen je mate. Anders vermoord ik hem met alle plezier recht voor je ogen." Ik slik. "Breng haar terug naar haar kamer. Luistert ze niet mogen jullie haar ook in de kerkers gooien."

*Een dag later*

Ik zit nu al een dag op 'mijn kamer'. Ik heb Lucifer niet meer gezien nadat de wachters me hier naar binnen hebben geduwd. Ik noem hem niet meer koning, hij kan de pot op. Hij is net als mij een gevallen engel, waarom zou ik hem dan moeten vrezen? Ondanks dat hij sterker is dan mij, correctie: veel sterker, had ik een bloedneus kunnen veroorzaken bij hem en scheuren in zijn kleding. Net zoals ik in mijn kleding had gekregen. Niemand heeft ooit zoveel schade aan kunnen richten aan de duivel, behalve dan de engelen in een strijd. Ik grinnik. Het is niet veel schade, maar misschien lukt het me ooit wel. Sterker zijn dan hem. Dat zou nog wel even duren, dat wist ik wel, maar dromen is altijd leuk. De duivel is en blijft onverslaanbaar en onsterfelijk. Ik hoor de deur van mijn kamer opengaan. Een demon met een dienblad vol eten komt naar me toe lopen. Volgens mij is het een van de dienstmeisjes die hier werken. Zij zet deze op mijn bed. Pas wanneer ik het dienblad zie merk ik hoeveel honger ik wel niet heb. Ik begin snel met eten, waardoor ik niet doorheb dat Lucifer de kamer binnen komt lopen. Ik kijk op in zijn diepe zwarte ogen. "Is het lekker? Ik heb het speciaal voor je laten maken." Hij kijkt me met een lieve blik aan in zijn ogen. Ik stop even met eten en kijk naar alles wat nog op het dienblad ligt. "Het is dat ik honger heb..." Ik hoor Lucifer zachtjes grommen. Ik vind het lief van hem, maar ik vertrouw en gun hem die credits gewoon niet. Ik negeer de grom en eet rustig door. "Maar goed. Waar ik voor kwam.... Ik wil met jou onze tactiek bespreken. Aangezien jij de wegen en gebouwen het beste weet in de Hemel van ons 2." Hij kijkt me met een lieve glimlach aan. Ik spuug mijn eten zowat uit en verslik me half wanneer hij dat vraagt. "WAT? Denk je echt dat ik dat ga doen?" Ik barst in lachen uit. Ik weet niet wat ik opeens heb, maar ik geloof niet wat hij zegt. Lucifer kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan. Ik stop met lachen en kijk hem serieus aan. Hij was dus wel serieus. Shit. Mijn ogen schieten alle kanten op en ik denk na over wat ik moet zeggen. Dan besluit ik op hem in te gaan. Ik wil het wel doen, maar ik wil er wel iets voor terug.

"Onder een voorwaarde..."

Julian POV

Ik loop naar de bibliotheek in ons huis en ga op zoek naar wat boeken. Ik moest gewoon zekerheid hebben over Emma en haar gedaante. Iedereen verklaart mij voor gek hier. Ons huis is erg groot, net als alle andere huizen hier in de Hemel. Er is wel een verschil: de gene met de hogere naam heeft een groter huis en heeft meer te zeggen in de vergaderingen. Mijn gedachten gaan weer naar de boeken die in de kasten staan. Alles staat hier perfect geordend in de veelte hoge kasten. Ik denk terug aan de tijd dat ik hier nog iedere dag veel tijd doorbracht. Als kind, liggend op de bank in het midden van de ruimte, weggezonken in een leuk of spannend boek. Ik zucht. Ik mis die tijd best wel, sinds mijn vader me nu steeds meesleurt naar die stomme vergaderingen kom ik hier bijna nooit meer. Ik besef nu pas weer hoe erg ik het hier wel niet mis. Ik loop door de hoge rijen met kasten. Ik stop bij een kast en kijk naar de plank met de velen geschiedenisboeken. Ik kijk en pak verschillende boeken over gevallen engelen en demonen. Misschien kan ik daar mijn antwoorden in vinden over Emma. Deze boeken leg ik op de tafel bij de bank in het midden van de ruimte. Ik pak het boek bovenaan mijn stapel. Ik moest het stof eraf blazen wil ik de titel goed kunnen lezen. 'The Demonic Creatures', er staat een plaatje van een demon erop. Hij lijkt totaal niet op Emma. Toch open ik het boek en kijk ik naar de oude bladzijdes. Latijn. Ik heb al heel lang geen Latijn meer gelezen, dit is al een goed begin, maar niet heus. Ik besluit naar de bank te lopen waar ik bijna heel mijn jeugd heb doorgebracht en plof daar neer. Ik kijk weer naar het boek en open hem. Ik zie allemaal verschillende tekeningen van demonen die aan het vechten waren tegen de engelen. Ik sla een aantal bladzijdes om en kijk naar 2 volle bladzijdes waarop een tekening stond. Overal zie je vechtende demonen en engelen met daaromheen gesneuvelde gedaantes. Op de achtergrond, hoog boven de bomen uitstekend staat hij, met zijn grote, zwarte vleugels, dreigend kijkt hij neer op het slagveld. Hij wijst naar het slagveld met zijn vinger, zijn lichaam vol met brandwonden en zijn rode dreigende ogen ernaar kijkend. Onderaan de tekening staat een zin, weer in het Latijn: 'Ubi femus, ibi ignis.' Ik denk diep na om het te vertalen. 'Waar rook is, is vuur.' Rillingen lopen langzaam over mijn lichaam heen. Ik sluit het boek en leg hem op de tafel voor mij. Misschien kijk ik later nog wel in dit boek. De tekeningen maakten mijn humeur er niet echt beter op moet ik zeggen. Ik besluit het volgende boek te pakken.

Dit gaat nog wel even duren denk ik...