Julian POV
Ik voel de spanning gewoon bij iedereen als ik door de straten heen loop. Sinds dat Emma de controle verloor is iedereen bang dat hij weer zal komen. Ze zijn bang dat hij weer zal aanvallen.
En geef ze eens ongelijk...
Een paar weken geleden was alles hier nog vredig en leuk. Kinderen speelden op straat en iedereen was blij. Nu zie je geen kinderen meer op straat, volwassenen hebben een gespannen uitdrukking op hun gezicht. Ik voel hoe de wind mijn haren naar achteren blaast. Het is hier gewoon te stil, waardoor ik zelf ook zenuwachtig wordt. Ik ben nu onderweg naar het vergadergebouw. Iedereen is daar weer aanwezig omdat we aanvoelen dat er iets slechts gaat gebeuren. Sterker nog, oorlog ligt op de loer en we zijn onvoorbereid. Ik loop naar binnen en loop vervolgens de grote trap op richting de vergaderzaal. Vanaf buiten hoor ik de luidde stemmen al van iedereen. Ik zucht en open voorzichtig de deur. Meteen zie ik mijn vader opstaan en zich naar mij toehaasten. "Je bent laat." Hij kijkt me met een strenge blik aan. "Sorry, ik werd opgehouden thuis, maar ik ben er." Ik loop langs hem heen en neem plaats op de stoel waar ik altijd op zit, naast mijn vader. "We hebben al wapens klaarliggen en de paarden staan ook gereed voor gebruik. We hebben nog geen strategie, maar de basis is gelegd." Iedereen wordt stil als Lucas begint te spreken. "Het zal niet lang meer duren voordat hij weer verschijnt en we moeten dan klaarstaan. Ik heb deze spoedvergadering iedereen bijeengeroepen om een strategie te verzinnen. We moeten klaarstaan voor wat er komen gaat." Iedereen blijft stil. Een teken dat niemand echt een idee heeft. Sterker nog, niemand weet wat er komen gaat. Ik begin me ook gespannen te voelen, ik weet totaal niet hoe dit gaat aflopen.
Dan vliegt de deur opeens open. In de deuropening staat een man met witblond haar. Zijn sproeten en bruine ogen vallen erg op door het zonlicht dat erop valt. Mijn vader staat verbaasd op en kijkt met half open mond naar de man die in de deuropening staat. "Jack? Wat brengt jou hier na al die tijd?" Jack sluit de deur achter zich en loopt richting de tafel. Bij zijn nog altijd lege stoel, van de Azriel familie, blijft hij stil staan. Hij kijkt iedereen een voor een aan, daarna vallen zijn ogen op mij. Hij geeft me een kort knikje en begint te spreken. "Ik wil jullie waarschuwen voor het gevaar dat komen gaat." Hij kijkt mijn vader in zijn ogen aan. "Ook is er nog iemand waarvan de naam niet uitgesproken mag worden." Iedereen kijkt hem vragend aan, alleen mijn vader en Lucas kijken argwanend zijn kant op. "Als je hiervoor komt, jaren later wanneer we belangrijkere dingen aan ons hoofd hebben, verzoek ik je om deze ruimte te verlaten." Met een geschrokken gezicht kijk ik mijn vader aan. Ik sta zelf op. "Vader. Hij heeft een punt. Emma staat aan zijn kant. Jullie willen haar vergeten maar ze is er zeker weten nog, maar jullie willen niet luisteren. Er zullen 2 gevallen engelen de Hemel binnenvallen samen met een heel leger demonen en jullie doen er niks aan!" Boos ga ik naast Jack staan en sla ik mijn armen over elkaar heen. "Julian. Waarom had je niet gezegd dat je wist over haar. Daarbij mag die naam niet uitgesproken worden dus let op je woorden." Mijn vader praat kalm, maar zijn ogen zien er razend uit. Mijn bloed begint te koken. "Nee, ik let niet op mijn woorden, je luistert gewoon niet! Je luistert nooit! Jack heeft gelijk, ze komen eraan en we moeten daarop voorbereid zijn." Woest sla ik met mijn vuist op tafel. Ik voel Jack zijn hand op mijn schouder belanden. "Bespaar jezelf de kracht Julian. We hebben gedaan wat we konden." Ik zucht en kijk Jack aan. "Laten we gewoon gaan." We lopen naar de deur wanneer we worden tegengehouden. "Wacht! We kunnen jullie hulp misschien wel gebruiken." We draaien ons om en zien dat Lucas ons twijfelend aankijkt. "Het kan wel van pas komen, 2 engelen die ervaring hebben met een gevallen engel." Ik zie mijn vader woest naar Lucas kijken, maar hij negeert het. We nemen plaats en beginnen ons gesprek.
"Ik of Julian zou door moeten kunnen dringen tot Emma. Ze zou dit nooit willen doen. Julian zegt dat ze hem beschermde wanneer de demonen hem wilden grijpen. Er zit dus degelijk ergens nog wel gevoel in haar. We zitten daarna dus alleen nog met hem en de demonen." Jack vouwt zijn handen in elkaar en laat deze rusten op de tafel. "We moeten alleen uitvinden waar hij en Emma heengaan, want ik ga ervan uit dat ze bij elkaar zullen blijven. Ik en Julian zullen ons daarop focussen. De bedoeling is dat jullie de demonen aanpakken." Hij kijkt de tafel rond. Ik zie dat de meeste engelen instemmen. Alleen mijn vader lijkt er niet van overtuigt. "Vader. Jack weet waar hij over praat. Emma vertrouwt alleen mij en haar broer. De rest zou de situatie alleen maar verergeren." Geïrriteerd kijkt hij me aan, maar hij knikt dan toch. "Het is dat zij jou mate is Julian... Ik wist al wie ze was toen ze ons huis binnenkwam. Als ze niets voor jou zou zijn had ik haar al lang vermoord. Ik wilde jou die pijn en woede besparen." Ik kijk Jack aan die kwaad op zijn lip bijt. "Dan is onze strategie rond denk ik. Zijn er nog eventuele vragen?" Iedereen schudt langzaam zijn hoofd en kijken mij en Jack vragend aan.
Voor er nog iets gezegd kan worden klinkt er buiten een strijd hoorn.
JE LEEST
Black Angelic Love
FantasyAls 2 mensen elkaar ontmoeten voelen ze het. De mate band. Als ze elkaar aankijken voelen ze het vuur door hun lichaam heen stromen. Maar hij is een engel. En zij is niet wat hij denkt dat ze is.