Black Angelic Love

Hoofdstuk 15

Julian POV

Ik ben uit het veld geslagen wanneer ik hoor wat Emma is overkomen. "Haar ouders zijn vermoord? Voor haar ogen!?" Boos sta ik op en begin ik gespannen heen en weer te lopen. Jack staart een beetje verdrietig naar me. Ik draai me terug naar hem toe. "Waarom is ze überhaupt eigenlijk alsnog met hem meegegaan? Na wat hij gedaan heeft!?" Boos sla ik tegen de muur aan. Jack kijkt me medelijdend aan. "Het was toen al te laat om haar te redden, iedereen wist dat. Na de dood van haar ouders is ze teruggekomen naar de Hemel. Gebracht door Lucifer. Hier sloot ze zichzelf na de begrafenis van onze ouders op in haar kamer en kwam ze er alleen uit om iets te eten. Toen ze 15 jaar werd, moest ze van de engelen hier weer in training en naar buiten gaan. Ze had genoeg gerouwd volgens hun. Echter begon ze toen misdaden te plegen die niet meer terug konden worden gedraaid." Jack staat op en loopt naar de keuken. Ik loop achter hem aan en zie dat hij weer thee gaat zetten. "Misdaden. Zoals wat?" Hij haalt zijn schouders op terwijl hij een pot met water op het fornuis zet. "Van alles. Ze is vaak opgepakt omdat ze de elfen terroriseerde en ze stal soms wapens uit de wapenkamer. Ook is ze stiekem meegegaan naar een van de vergaderingen zonder dat iemand het doorhad. Totdat ze perongeluk moest niesen." Een glimlach ontstaat op zijn gezicht, maar deze verdwijnt net zo snel als dat hij was verschenen. "Haar laatste actie was de druppel voor de engelen. Ze wilde met behulp van haar krachten en een aantal ingrediënten van de elfen de geesten van onze ouders oproepen en ze tot leven wekken. Waarschijnlijk had ze die ingrediënten gestolen van de elfen. Dit is echter streng verboden, zowel het stelen als het beoefenen van zwarte magie. Wij engelen horen de levende te beschermen en de doden daadwerkelijk dood te laten zijn, ze hun rust geven. Wat Emma deed was streng tegen de regels in. De engelen zouden haar nooit meer uit die cel gehaald hebben, Emma wist dat ook." Er valt een stilte tussen ons. Ik laat even alles tot mij doordringen. Ik besluit een moeilijke vraag te stellen die door mijn hoofd spookt "Maar Jack... Waar ben jij in dit verhaal als ik vragen mag?"

Emma POV

Ik ben letterlijk de dagen aan het aftellen. Ik lig in bed en ben naar het plafond aan het staren. Nog maar 2 dagen. Ik heb helemaal geen zin om uit bed te komen, wat ik eigenlijk een uur geleden al had moeten zijn. Lucifer gaat pissed off zijn. Ik grinnik en draai me om in bed.

Nog maar 5 minuutjes....

Ik schrik wakker wanneer mijn kamerdeur keihard word opengegooid. Ik ga snel rechtop zitten en zie Lucifer in de deuropening staan. Onze ogen ontmoeten elkaar, maar kort erna glijden zijn ogen naar beneden. Shit. Ik heb alleen een bh aan en ondergoed. Snel trek ik de deken over mijn bovenlichaam heen en staar ik hem aan. Ik glimlach onschuldig naar hem, het incident van net vergetend. "Is er iets aan de hand?" Rollend loopt hij naar mij toe, hij blijft aan de rand van mijn bed staan. "Weet je toevallig hoe laat het is, Emma?" Hij kijkt me met gespleten ogen aan. Wetend hoelaat het is kijk ik onschuldig naar de klok. Ik doe net alsof ik schrik en kijk hem aan met grote ogen. "Oh god! Is het al zo laat? Ik zal wel perongeluk in slaap gevallen zijn." Hij hoort de sarcasme in mijn stem en pakt vervolgens het uiteinde van de deken die ik over mij heen heb. "Je hebt 3 tellen om de echte reden te vertellen, of ik trek die dekens van je af." Hij kijkt me dreigend aan, maar wel met een grijns op zijn gezicht. Snel pak ik de dekens steviger vast. "een.... twee..-" "Stop! Ik heb gewoon geen zin om te trainen oké? Ik ben ook wel eens lui..." Met een opgetrokken wenkbrauw kijkt hij me aan. Dan schiet hij in de lach en loopt hij terug naar de deuropening. "De dienstmeiden zullen je kleding brengen. Ik zie je over een uur voor de lunch, aangezien het nu elf uur is." Zachtjes sluit hij de deur achter zich en zuchtend laat ik me achterover neervallen in bed. Verdomme, ik heb helemaal geen zin om te trainen.

Zoals hij zei komt er even later een dienstmeid binnen gerent. Letterlijk, ze heeft zo te zien haast. Langzaam gooi ik de dekens gapend van mij af en kijk ik haar aan. Ze legt voor mij een mooi rood glanzend jurkje neer en een paar rode hakken. "Ik dacht dat we zouden gaan trainen?" Het dienstmeisje schud voorzichtig haar hoofd. "Het ziet ernaar uit dat jullie iets anders gaan doen. Ik moest deze kleding brengen van de koning." Ik knik en bedank haar. Niet veel later is ze verdwenen. Ik kleedt mij aan en laat mijn haren deze keer los hangen. Dat zorgt er altijd voor dat ik een iets minder dik gezicht heb vind ik. Ik schudt mijn hoofd wanneer ik me besef dat ik moeite doe voor mijn uiterlijk. Voor hem. Hij verandert mij. Ik weet niet of dat op een goede of op een slechte manier is. Ik face palm mezelf en loop vervolgens mijn kamer uit. Benieuwd naar wat me te wachten staat. Benieuwd wat hij van plan is.

Julian POV

Ik zie hoe Jack zijn gezichtsuitdrukking verandert. Zijn verdrietige blik maakt plaats voor een hatelijke blik. Hij kijkt me voor een lange tijd aan. De stilte tussen ons begint me zenuwachtig te maken. Toch begint hij te spreken. "Ik was te druk bezig met mijn werk. Dat was mijn manier van rouwen denk ik. Ik was er niet toen Emma mij nodig had, dit is allemaal mijn schuld." Een flauwe glimlach ontstaat op zijn gezicht terwijl tranen in zijn ogen ontstaan. "Ik heb niet kunnen voorkomen wat ze heeft meegemaakt. Hierdoor ben ik haar kwijtgeraakt. Ik was haar enige familie, haar broer, maar ik was er niet." Hij blijft zo een eindje door ratelen en tranen beginnen over zijn wangen heen te lopen. Zo machtig als dat de Azriel familie ooit is geweest, is deze nu verknipt en uit elkaar gevallen. Ik zucht en haal mijn hand door mijn haar heen. "Het spijt me Jack, je had dit nooit kunnen voorkomen." Hij schudt zijn hoofd. Een kwade uitdrukking loopt over zijn gezicht heen "Dat is het ergste nog niet. Toen Emma was meegenomen door hem, mocht ik niks meer van alle engelen. Ze hebben me het zwijgen opgelegd. Als ik ooit nog maar haar naam uit zou spreken in het bijzijn van een andere engel, zouden ze haar achterna gaan en vermoorden zodra ze de kans zouden kregen. Sindsdien ben ik nooit meer uit dit huis gegaan, alleen in noodsituaties." Ik kijk hem met medelijden aan, niet wetend wat ik moet zeggen tegen hem. "Eindelijk is er iemand die van haar bestaan weet, die haar naam uit durft te spreken." Zijn blik verandert, waardoor hij me nu aanstaart met een hoopvolle blik. Ik glimlach voorzichtig terug.

Wanneer mijn ogen afdwalen naar de klok zie ik dat het al bijna tijd is voor het avondeten. "Sorry Jack. Ik moet echt terug naar huis. Ik ben blij dat je me deze informatie hebt toevertrouwt." Ik sta op en geef Jack een hand, waarnaar ik naar de voordeur wil lopen. Opeens voel ik een hand rond mijn pols. "Wacht, Julian. Kun je iets voor mij doen?" Vragend kijk ik hem aan, nog steeds heel ons gesprek verwerkend. Nog voor hij antwoord kan geven schiet me een vraag te binnen. "Hoe kan het eigenlijk dat niemand haar herinnert?" Hij doet de voordeur open en gaat buiten tegen de muur staan. Hij kijkt naar de tuin en naar alles eromheen. Geen uitdrukking op zijn gezicht, geen emotie. "Bij iedereen is het geheugen gewist, behalve bij mij en alle engelen die in de vergadering." Waarom hebben ze Jack's geheugen niet gewist? Hij ziet dat er een nadenkende uitdrukking op mijn gezicht staat. "Waarom mijn geheugen ook niet? Ik zou het niet weten, maar hoeveel pijn het ook doet, ik zou haar nooit willen vergeten." Met een dromende glans op zijn ogen staart hij weer de natuur in. Ik besluit hem nogmaals te bedanken en loop over het pad richting de uitgang van deze grote tuin. Ik hoor Jack mijn naam roepen. Ik draai me langzaam om en ik zie hem met zijn handen in zijn zij in de deuropening staan.

"Wil je tegen mijn zusje zeggen dat ik haar mis?"