Bizimkisi Bir Aşk Hikayesi (Tamamlandı)

Bizimkisi Bir Aşk Hikâyesi❤2🖤

Beğenmeyi ve satır aralarına yorum yapmayı unutmayın.

"Abinle kuzenimin arasını yapma gibi bir düşüncem yok. Farkındaysan daha demin kuzenim başka bir erkekle yemekte dedim. " Osman düşünceli gözlerle kardeşi Can'a bakıyordu. İkilinin arasında benim bilmediğim sözsüz bir konuşma geçiyordu resmen. Can, Osman'ın kalktığı yere oturup bana döndü.

"Abime iyilik yaparsan elbet sana bir şekilde yardım edip karşılığını öder. Hem düşünsene kuzenin sevgilisini eve getirmiş sen de abimi eve yemeğe çağırıyorsun. Yani kuzenin ne zaman o çocuğu çağırsa sen de abimi çağırırsın, bu arada ikili birbirini göre göre birbiriyle çıkmaya başlarlar. " bu plan gözüme ilk anki kadar kötü gelmedi. Eğer ben buna evet dersem Osman'la bir araya gelme imkanım çok fazla olacak. Bu sayede o kuzenimi tavladığını sanarken kendime aşık etmeye çalışırım.

"Peki amcamla Osman'ı sevgilim diye tanıştırdıktan sonra nasıl Gül ile birlikte olacaklar acaba? " Can kendi kendine güldü. Benim atladığım bir şey var ve bu Can'ın hoşuna gidiyor gibi.

"Zaten bana borcun vardı. Eğer bana bu işte yardım edersen bana borcunu ödemiş olursun. Hem amcana sevgilim diye tanıştırmana gerek yok arkadaşım dersin yeter. " şaşkınca Osman'a baktım. Ciddi ciddi beni kurtardığı için karşılık bekliyordu. Halbuki dışardan hiç de öyle birine benzemiyor. Daha çok yaptığı iyiliği göz ardı edip dile bile almayacak tiplemesi var. Belkide gerçekten kuzenimi sevdiği için yaptığı iyiliği ortaya atmak zorunda kalmıştır.

"Pekala. Sadece beni kurtardığın için iyiliğini geri ödürüyorum. " bu işin sonunda ya kuzenimin ya da benim olacaksın. İnşallah benim olursun. Osman bankta Can'la arama girerek oturdu. Bakışlarını ilerideki kasaba dikince ben de oraya baktım. Orası Osman'ın dükkanı. Yani beni kurtardığı gün orda su verip kendime gelmeme izin vermişti. "Üniversite okudun mu?" İstemsiz soru ağzımdan çıktı. Can'ın da Osman'ın da sorduğum soruyla yüzleri düştü. Niye bu denli tepki vermişlerdi ki? Okumamışsa hayır diyip geçsinler. Kendimi kötü hissettim.

"Abim üniversite okumak istemedi. Serbest meslek daha çok işine geldi. " yüzündeki gülümsemeye rağmen gözlerinde üzüntü vardı. İçimden bir ses Osman'ın okumak istediğini söylüyordu. "Sen okuyor musun?" Dudaklarımda alaycı bir gülümseme oluştu. Baba mesleğini yürütmek için ben de babam gibi inşaat mühendisliği okumaya karar vermiştim. Bazen pişman olsamda el mecbur okuyup gidiyorum işte.

"Evet inşaat mühendisliği okuyorum. Sen?" Osmanın bakışları yüzümde dolaştığı halde dönüp bakmadım. Daha doğrusu bakamadım. Can sorduğum soru üzerine göğsünü kabarttı.

"Bende tıp okuyorum. Daha doğrusu okuduğumu düşünüyorum. " dediğine kıkırdadım. Daha fazla dayanamayıp Osman'a baktım. Bankta üç kişi oturduğumuz için ikimiz gereğinden yakın oturmuştuk birbirimize. "İnşaat okuyorsan kesin sevgilin vardır senin. Malum kız sayısı baya az o bölümde. " yanaklarım kızardı. Hem Osman'ın beni incelediğini yakaladığım için hem de sevgili mevzularında gerildiğim için kızarmıştım.

"Haklısın baya erkek var. Ama hiçbiri kalbimin hızlı atmasını sağlamıyor. " yanımda oturan abin hariç. Can istediği cevabı almış olmalıki yüzündeki hınzır gülümseme ile abisine baktı.

"Peki senin var mı?" Amacım sadece sessizliği bozmak. Can elini kaldırıp yüzüğü işaret edince kaşlarım havalandı. Nişanlı mıydı?

"Evliyim. Gerçi okul bitmedi ancak abim sağ olsun. " diyip abisine baktı. Gözlerinden Osman'ı ne kadar sevdiği belli oluyordu. Ben de dönüp Osman'a baktım. Can'a kardeşi gibi değil de oğlu gibi bakıyordu. Aralarındaki bu bağ nedensizce kendimi iyi hissettirmişti. "Annem itiraz etti daha yirmi bir yaşındasın, evine ekmek getirmiyorsun, olmaz dedi. Neyse ki arkamda dağ gibi abim var. Her şeyi göze alıp evlenmeme izin verdi. " demek ki Can'la aynı yaştaymışız. Can'ın söylediklerini bir çok baba bile oğlu için yapmazken Osman'ın böyle bir yükün altına girmesi beni şaşırtmıştı. Hayran bakışlarımı çektim.