Bizimkisi Bir Aşk Hikayesi (Tamamlandı)

❤2. Kitap 8. Bölüm🖤

Ceylinin ağzından...

"Celil sana geldim. " boş sokakta yankılanan sesimle birlikte tek başına kaldırımda oturan adam bana döndü. Kahveleri artık yabancı bakıyordu bana. Başkasıymış gibi bakıyordu. Bu kadar çabuk beni unutmuş olamaz.

"Geç kalmadın mı Ceylin? Birazdan nikâhım var. " sesindeki soğukluk yüzünden bir adım geriye gittim. Haklıydı. Onada bu günede geç kaldım. Nerden bilebilirdim ki annemin bulduğu kızı beğenip hemen evlilik hazırlığına girişecek.

"Haklısın geç kaldım ancak geri dönemiyeceğin kadar geç değil. Bak burdayım senin için geldim. " alaylı bakışına ek olarak sırıtışı vardı. Celili görmeyeli bir kaç hafta olmuştu ne ara kendine birini buldu.

"Dönemeyeceğim kadar geç kaldın Ceylin. Sana demiştim bu gönül senin sevdana mezar oldu diye. Artık o mezarın üstünde bir çiçek yeşerdi. Evleneceğim kadın sayesinde. " benden intikam alıyor olmalı. Yoksa Celil bana bunları hayatta söylemez. Ona doğru iki adım atmıştımki. Nikah dairesinden çıkan gelinlikli kızla duraksadım. Gözleri benden Celile kayarken genişce gülümsedi. Bedenim kıskançlıkla karıncalanırken Celilde ona gülümsedi. Bir zamanlar bana aşkla bakan gözleri şimdi ona bakıyordu. Dediği gibi beni unutmuştu. Dolan gözlerimle baktım Celile. Bana karşı ufakta olsa bir duygu belirtisi aradım ancak yoktu. Hala sert bakıyordu bana.

"Sen hayatımda tanıdığım en adi insansın. Sana sevgine güvendim ben. Buraya seni sevdiğimi söylemeye geldim. " yaşlar yanaklarımdan akarken kızın elindeki kırmızı küçük deftere baktım. Celilin dediği gibi geç kalmıştım. Nikah çoktan kıyılmıştı. Dizlerimin üstüne düşerken gözlerimi evlilik cüzdanından alamıyordum. Ellerimle yüzümü kapatıp hıçkıra hıçkıra ağlamaya devam ettim.

"Bende sana güvenmiştim. Demekki güven boşaymış. " acımasız sesiyle daha çok ağladım. Kendimi rezil duruma sokmuştum. Nikah dairesinden çıkan ailem ve mahalleli acıyan gözlerle bana bakıyordu. Son kez gözlerim Celili buldu. Biliyorum bir daha bu kahvelere doyasıya bakamıyacağım.

"Peki mutluluklar dilerim size. Kızınızın adınıda Ceylin koyun bari." Oturduğum yerden kalktım. Dizlerim titriyordu. Ceylin diye seslenen Celile umutla baktım. Seni seviyorum der belki diye.

"Kızıma senin adını vermeyeceğim. Sen ne sevmeyi biliyorsun ne de sevilmeyi hak ediyorsun. " neden canımı yakıyorsun be adam. Zaten evlenip beni bitirdin. Zaten benim mezarımı gönlüne koydun. Daha niye bu hırs. Ellerimin tersiyle yanaklarımı temizledim. Tek kelime edip kendimi savunamadım bile.

"Hayır ben sevmeyi biliyorum ben seni seviyorum. Duydun mu beni. Seviyorum. Seni seviyorum. Ben sevmeyi biliyorum. " avazım çıktığı kadar bağırdım.

"Ceylin. " Ömer abimin sesiyle gözlerim sonuna kadar açıldı. Derin derin nefesler alırken yüzümün nemli halide dikkatimden kaçmamıştı. Hala yaşlar akan gözlerimi elimin tersiyle silip odama baktım. Bir haftadır olduğu gibi yine kabus görmüştüm. Hepsi annemin suçu. Celile kız aradığını öğrendiğimden beri saçma rüyalar görüyordum. Dünde Celilin kızla buluşacağını öğrenince saçma sapan bir rüya görmüştüm. Abimin bana endişeyle baktığını görünce zorla konuştum.

"İyiyim abi merak etme. " ancak sesim aksini söylüyordu.

"Seni seviyorum. Ben sevmeyi biliyorum diye bağırıyordun. Ne gördün rüyanda Celili mi gördün yoksa?" Kafamı hızla olumsuz anlamda salladım. Abim üzgün gözlerle bakıp beni yanlız bıraktı. Biliyordu konuşmayacağım. Tam camın önüne gelmiştim ki gözlerim yolda yürüyen kahvelere denk geldi.