De reis door The Kingdom

DEEL 5: Pijn

P.o.v.: Zita

Nadat de schoolbel was gegaan en iedereen in hun eigen lokaal was, kon ik weer een beetje meer ontspannen. Gelukkig zit Bart niet bij mij in de klas, alleen wel een paar van zijn volgelingen. Maar ja, die zijn nog lang niet zo erg als Bart zelf. We begonnen gelijk met de les. We leerde, nou ja, ze vertelde eerst veel over ons land en zo. Maar het meeste wist ik er wel al van. En zo ging het eigenlijk de hele dag door. Totdat de bel ging. Ik besefte me ineens weer wat Bart had gezegd “Ik krijg je nog wel” dus ruimde ik snel m’n spullen op, pakte mijn jas en ging zo snel mogelijk naar buiten. Toen ik buiten was kon ik opgelucht ademhalen hij stond er niet. Ik wilde net weg lopen toen ik een sterke hand op mijn schouder voelde. Ik schrok en draaide me om, ik keek recht in de ogen van Bart. Geschrokken deinsde ik bang achteruit waarna ik weer tegen iemand anders aanbotste die mij ruw van zich afduwde. Ik verloor m'n evenwicht en viel. Ik hoorde Bart en zijn volgelingen hard lachen. Ik werd boos en stond snel op, maar zodra ik stond trapte iemand hard in mijn knieholte waardoor ik weer viel. Tranen rolden over mijn wangen. Ik hoorde Bart vragen aan mij “Waar is je papa nou, hè. Komt hij jou niet helpen? O nee, die is dood hè. Hahaha!” Daardoor werd ik nog bozer, ik probeerde weer op te staan maar zodra ik halverwege was trapte iemand vol tegen mijn ribben aan. Ik schreeuwde het uit van de pijn en kromp ineen. Waarna ik nog de nodige trappen en klappen kreeg. Ik zag alles wazig door de tranen in mijn ogen. Ik kneep ze dicht, alles deed pijn. Ik hoorde ze nog hard lachen waarna ze mij alleen achter lieten.

Zo lig ik hier nu al een tijdje. Maar ik wist dat ik er niks mee op zou schieten als ik hier nu nog langer zou blijven liggen. Ik ga met veel moeite staan, zodra ik stond viel ik weer bijna vanwege de pijn in mijn benen. Adem halen ging ook moeizaam, maar ik had volgens mij geen ribben gebroken. Ik besloot om niet naar het kasteel te gaan. Omdat ik geen zin had om ook nog alles uit te leggen. Het was inmiddels al best al bijna etenstijd maar ik had totaal geen honger. Ik besloot om naar het bos te gaan en daar ergens bij een boom te gaan liggen. Uiteindelijk na wat voor mij uren duurde vond ik een plekje die goed genoeg was. Ik ging liggen en viel vrijwel meteen in slaap.

P.o.v.: Nickoz

Waar blijft Zita nou nog ze had allang thuis moeten zijn. 'Koning, maakt u zich toch geen zorgen. Misschien is ze gewoon bij een vriendinnetje aan het spelen.' zegt een van de bedienden. Oké dan, maar als ze morgen niet thuis is gaan we zoeken. Begrepen? 'Ja koning, is goed koning.'

*de volgende dag*

P.o.v.: Zita

Ik opende langzaam mijn ogen. En kwam ik langzaam overeind het deed nog steeds overal zeer maar de pijn was gelukkig wel wat minder geworden. Ik ging voorzichtig staan, en keek daarna eens rustig om me heen. Tot mijn opluchting zag ik een klein meer. Ik liep erheen en ging voorzichtig aan de rand van het meer zitten en keek naar het water waarin ik me zelf kon zien ik schrok er wel een beetje van. Ik wist zeker dat ik onder het bloed zat, m-maar hoe kan het dan dat het bloed ineens weg was. Ik spoelde mijn handen schoon en maakt mijn gezicht nat. Is dit een droom?

Weer een deel. Sorry als het begin een beetje saai was, maar anders wist ik niet zeker of iemand het verhaal goed snapte. Maar ja. "Hoe vinden jullie het verhaal tot nu toe?"  Laat (als je wilt) een reactie achter. Ik probeerd nu elke dinsdag en vrijdag een deel online te zetten. Als het vaker moet, moet je het effe laten weten. Dan zal ik kijken of het lukt. Maar voor nu

DOEI.