De reis door The Kingdom

DEEL 7: ...

P.o.v.: Zita

Ik schrok me kapot waardoor ik bijna achterover viel. W-w-w-wie b-ben jij? Wist ik na enige tijd uit te brengen. “Ik moest van koning Nickoz kijken of je een briefje of iets anders had achtergelaten. Het enige wat ik heb kunnen vinden was dit boekje.” (hij liet het boekje zien) “Ik ben Mark en trouw aan de koning.” zei Mark. Ik liet het even tot me doordringen, toen mijn ogen nog eens goed naar het boekje keken. Dat is het boekje van mijn ouders. Ik stormde op Mark af en probeerde het boekje terug te pakken. GEEF TERUG! Schreeuwde ik nog. Maar hij was echter groter en sterker dan dat ik ben. Hij hield het boekje net zo hoog dat ik er net niet bij kon. Na een tijdje gaf ik het op. Ik was moe en liet me op mijn bed vallen, waarna ik kreunde. Mijn benen en mijn hoofd deden nu namelijk nog meer pijn dan eerst. Mark kwam naar me toe en ging naast me zitten. Ik deed mijn ogen dicht, nu deed alles weer pijn. Ik kreeg er een misselijk gevoel van. Ik probeerde mijn ogen weer open te doen, wat met veel moeite lukte. “Gaat het?” vroeg Mark. Ik kreunde zachtjes ademde diep in. En ging langzaam zitten. Zodra ik weer rechtop zat vroeg Mark weer wat er was gebeurt.

P.o.v.: Mark

Ik vroeg Zita wat er was. Heel haar kleding zat onder het bloed, ook zaten er hier en daar een aantal blauwe plekken. Toen ze zichzelf op het bed liet vallen leek ze echt enorm veel pijn te hebben. Ze zat nu wel weer rechtop. Ik keek naar haar en besloot haar het boekje terug te geven, het betekent blijkbaar erg veel voor haar. Ze pakte het boekje voorzichtig aan. Kijk me eens aan Zita. Zij ik voorzichtig omdat ik niet goed wist hoe ze zou reageren. Maar ze schudde haar hoofd. Ik vroeg het nog een keer, deze keer keek ze wel op. Ze had gehuild, en er stonden tranen in haar ogen. Even keek ze me recht mijn ogen aan, maar sloeg ze ook meteen weer neer. En ze fluisterde zacht “Vertel dit alsjeblieft niet tegen Nickoz.” Ik knikte en stond op. Doe anders even andere kleren aan. Hij zal je misschien nog willen zien. Zei ik nog, draaide me om en liep weg. Ik had echt medelijden met haar.

P.o.v.: Zita

Ik ga dus echt nooit vertellen wat er echt is gebeurt. Ik stond langzaam op en pakte schone kleren uit de kast. Ik had eigenlijk een hekel aan jurkjes maarja het moest maar. Ik kleden mezelf om, zodra ik klaar was keek ik even in de spiegel. Dit zag er teminste iets netter uit dan mijn bebloede kleding. Ik draaide me om en ging aan de tafel bij het raam zitten, ik legde het boekje van mijn ouders op de tafel en begon te lezen.

"We weten dat we je tot niks kunnen dwingen maar, blijf hier alsjeblieft tot je 16de. Dan weten we zeker dat je goed beschermd bent voor het kwaad..."

Oo, dus ik moet hier veilig zijn. Terwijl niemand mij aardig vind. Nou, sorry hoor maar ik ga hier geen 5 jaar meer blijven om in elkaar geslagen te worden. Ik zal hier blijven zolang ik het nodig vind.

Weer een deel. En ja, Zita is nu 11 jaar als ze dit bedenkt. Klinkt misschien wel een beetje raar maar onthoud wel, ze is anders dan de rest. En sorry als er een aantal spellings fouten in staan heb namelijk dyslexie. Als er een fout in staat laat het dan even weten dan pas ik het aan. Mare.. DOEI!!!