De reis door The Kingdom

DEEL 55: Is dit het einde? of juist een nieuw begin.

Hier is hij dan het extra lange hoofdstuk. Bijna 3x zolang XD. Veel leesplezier.

P.o.v.: Zita 

Ik sluit mijn ogen en voel hoe mijn lichaam verslapt. Dan wordt alles zwart.

P.o.v.: Mike

Ik zie haar lichaam verslappen. 'Nee dit kan niet, dit..' mompel ik zachtjes. Hector kijkt even kort naar het levenloze lichaam van degene die mij het leven had gered in Entropia en degene die mijn hart heeft veroverd. Hij houdt haar lichaam nog even vast en laat het dan los, waardoor het als een zak aardappelen in elkaar zakt. De tranen stromen inmiddels rijkelijk naar beneden. 'HAHAHA! NIEMAND KAN MIJ NU NOG STOPPEN! EN IEDEREEN DIE IN MIJN WEG STAAT GAAT ER AAN!!!' roept Hector, terwijl iedereen naar hem kijkt is mijn blik nog steeds op het levenloze hoopje mens gericht. Ze was of eigenlijk is heel mooi, zo mooi dat ze zelfs licht begint te geven, ik ben nog nooit echt verliefd geweest. Ik zucht even en kijk naar Cemal en zie dat hij moeite heeft om zichzelf in te houden. Ik kom langzaam overeind en kijk nog even naar het steeds feller wordende licht dat van Zita afkomt. Dan pas dringt het tot me door, Ze geeft licht. Ik weet niet wat het betekent, maar het geeft me hoop. Het licht wordt nu met de seconde feller en algauw is het te fel om naar te kijken. 'Kijk niet in het licht.' zegt een stem in mijn hoofd. Ik knik en went mijn blik af. Plotseling wordt het licht een felle flits. Voorzichtig kijk ik weer naar haar lichaam. 'NEEEEEE!!!' schreeuwd Hector dan. Hij zakt op zijn knieën in het mulle woestijn zand. 

Doordat iedereen nu op Hector let, ziet niemand dat de borstkast van Zita weer in beweging komt eerst langzaam en zwakjes, daarna steeds iets sneller en dieper. Het wordt pas opgemerkt als ze rechtop gaat zitten. 

Ineens zag ik Zita bewegen. Ik schudde even verward met mijn hoofd en keek toen nog een keer. 'Ze leeft. En ze. Ze zit.' zeg ik vol ongeloof. Ik loop naar haar toe althans dat probeer ik. Maar als ik op tien meter van haar vandaan ben loop tegen een onzichtbare muur aan. Verbaasd zet ik weer een paar stappen terug. 

P.o.v.: Zita 

Ik kom overeind en ga tegenover Hector staan, de man die mij gedeeltelijk heeft vermoord. 'Je kan mij niet doden.' zegt ik met een verafschuwde stem. 'Je bent te dom. Als je had nagedacht en je in het verleden van De Onbekende had verdiept. Had je geweten dat je me niet op zo'n manier kon doden. En je weet nu wat er gaat gebeuren, Hector.' ik spreek zijn naam vol walging en afschuw uit. 'In tegenstelling tot jou heb ik mij wel verdiept in het verleden van de onbekende.' rustig zette ik een stap in zijn richting en keek hem recht aan hij keek uitdagend terug. 'Maar de vraag is nu waarom deed je dit?' vraag ik. Hij haalt zijn schouders op en antwoord dan uitdagend. 'Dat ga ik je niet vertellen.' 'Oké dan niet, maar dan hoef ik jou ook niet te sparen.' zeg ik schouderophalend en ik richt mijn rechterhand, met mijn teken om mijn pols, naar Hector toe. Ik kijk nog een laatste maal in de ogen van de man wiens laatste minuut geslagen heeft. Hij die mij en Erik wilde vermoorden. Langzaam maar zeker werd mijn haat naar hem groter. Ik voel hoe er een onbekende kracht door mijn lichaam gaat, een kracht die alles veranderd. Dan komt er een grote kracht vrij uit mijn handpalm die ik op Hector gericht heb. Er schijnt een felle lichtstraal van zijn lichaam af naar de hemel toe. Langzaam gaat zijn inmiddels levenloze lichaam omhoog totdat hij hoog boven de grond langzaam vervaagt in het niets. Toen het lichaam volledig was weggevaagd verdween ook de felle lichtstraal naar de hemel. Langzaam ging mijn hand ook weer naar beneden. Toen pas drong het tot mijn dat er een hele groep Onbekende naar me stond te kijken. 

Erik kwam uit de groep naar voren en keek me blij aan. 'Goed gedaan, Zita.' zei hij tegen mij en daarna tegen de rest van de groep achter hem. 'Breng haar paard maar naar voren.' langzaam tussen de opzij stappende groep door kwam Light Shadow aandraven. 'Light Shadow.' zeg ik met een verbaasde stem. Ze stopt vlak voor me en duwd haar neus zachtjes tegen me aan. Ik glimlach blij. 'Bedankt Erik.' 'Jij ook bedankt voor het stoppen van Hector. Hij had slechte plannen. Maar wij spreken je zo nog wel.' zegt Erik en draait zich om en vliegt samen met de anderen een stukje verder weg. Dan voel ik twee sterke armen om me heen. 'Hoe?' vraagt de eigenaar van de armen. 'Leg ik later nog wel uit.' steeds meer anderen die het gezien hadden kwamen met vragen ik zuchtte en beantwoorden hun vragen. Toen ze al hun vragen hadden gesteld liep ik een stukje bij ze weg en Mike volgde mij.