Savrulan Sevgi | BTS | ✔️

11 🏹 'Havai Fişekler'

Merhabalar aşk kuşlarım! Umarım bölümü beğenirsiniz, iyi okumalar <3 <3 <3 <3 <3 <3 <3

12. Bölümde kavga olacak, daha sonra da ful şimdiki zamandan gideceğiz. <3

Bölümün Yayınlanma Tarihi: 22/04/2019

Tarih: 10/03/2019

Alesya Haktan

Çalan telefonumu komidinin üzerinde alarak, açıp kulağıma götürdüm.

''Abla'' Lee Shin'in yumuşak sesi kulaklarımda yankılanırken doğrulup: ''Lee Shin'' diyebildim sadece. Beni aramasını falan beklemiyordum.

''Uyuyor muydun?'' sırtımı yatağın başlığına yaslayıp, derin bir iç çekerek: ''Hayır'' dedim. Aslında uyuyordum ama uyku bana yıllardır zehir olduğu için çokta etkilendiğim söylenemez.

''Abla, sana söylemem gereken önemli bir şey var'' buruk bir tebessümle: ''Dinliyorum'' dedim. Telefonun ardından sessizlik oluştuğunda, başımı geriye doğru yaslayıp: ''Lee Shin'' dedim. 

Öksürük sesi, bir kaç eşyanın düşüş sesi. 

Doğrulup, hızla yataktan çıkarak: ''Lee Shin!'' diye bağırdım.

''A-abla, ben iyi değilim'' telefonu kapatıp, menajerime mesaj atarak kardeşimin ve ailemin adresini bildirdim. 

Üzerime rahat bir şeyler giyinip, ceketimi ve telefonumu alarak Aksu'nun kolunu kavrayarak: ''Gitmemiz gerek hemen!'' diye bağırdım. Bir şey demeden, montunu aldığında ayakkbılarımızı alarak evden çıktık. 

Arabama bindiğimde menajer de Lee Shin'in adresini atmıştı.

* *

Lee Shin'in evinin kapısının önüne gelirken, yolda ambulansı da aramıştım. Ambulans bizden önce gelmiş ve içeriye girmişti. 

Kapıdan sedyenin üzerinde yüzü solgun bir şekilde çıkarılan Lee Shin'le yanına gidip, elini kavrayarak: ''Lee Shin'' yüzüne zorlukla bir gülümseme yerleştirip: ''Beni hala seviyorsun abla, teşekkür ederim'' 

''Lee Shin'' anne ve babamın sesini duymamla durdum ve Lee Shin'in elini bırakarak Aksu'ya döndüm. Elimi kavrayıp 'Yapabilirsin' anlamında sıktığında başımı iki yana salladım. Beni yıllar önce terk edip, bir kez bile aramayan ailemle yüzleşecek kadar güçlü değilim. 

Ben eski güçlü Alesya Haktan değilim ve bir daha da onun gibi olamam.

''Aksu'' işte şimdi her şey sona erecekti. 8 yıldır yüzlerini görmediğim, seslerini duymadığım ailem şimdi arkamdaydılar.

Omzumda bir el hissettim, elin sıcaklığı beni hızlıca geçmişe götürdü. 

''Alesya, sen misin?'' omzumun üzerindeki eli nazikçe omzumdan çektim. Aksu, küçük bir tebessümle başını salladığında elini bırakmadan onlara doğru döndüm.

İkisinin de saçları hafifçe aklar düşmüştü, yüzleri 8 yıl önceki gibi kusursuz ve güzeldi. Babam hafif kilo almıştı, annemse hala herkesi kıskandıran fiziği ve güzelliğiyle duruyordu.

''Evet ve şimdi gidiyorum'' babam ellerimi bir anda kavrayıp, beni kendine çektiğinde dona kalmıştım. Vücudum hareket etmek için çapalıyordu ama burnumu delip geçen koku, yılların hasretiyle beynime 'Dur' emrini veriyordu. Gözyaşlarım, yılların ağırlığını daha fazla taşımamak için usulca kendilerini serbest bıraktı.