Savrulan Sevgi | BTS | ✔️

12 🏹 'Kavga'

Merhabalar aşk kuşlarım! Umarım bölümü beğenirsiniz, iyi okumalar <3 <3 <3 <3 <3 <3 <3

Artık geçmiş zaman maceramız bitti, artık tamamen BTS ve kızımızın yakınlaşma zamanları olacak. Ara ara yine geçmişe bir yolculuğa çıkacağız ama çok fazla olmayacak. Neyse, iyi okumalarr <3

Bölümün Yayınlanma Tarihi: 25/04/2019

-Geçmiş Zaman-

Tarih: 06/10/2011

Alesya Haktan

''Şaka yapıyorsun değil mi?'' Jungkook'un söylediği şeyle bedenim olduğu yere çakılı kalmıştı. Gözlerim yavaş yavaş dolarken, bir iki adım geriye gittim. Sırtım, birinin bedenine çarptığı için arkaya doğru döndüm ve Taehyung'la yüz yüze geldim. 

Gözlerinde hayal kırıklığı vardı. Bakışlarımı diğerlerinin bakışları üzerinde gezdirirken her birinde aynı hayal kırıklığı ifadesini gördüm, bu hayal kırıklıkları benden nefret ettikleri anlamına mı gelir?

''B-ben gitsem iyi olur sanırım'' dedim ve onları orada bırakarak koşmaya başladım. Ardıma bakmadan koşuyordum gerçekleştirdiğim itiraf onları benden uzaklaştıracaktı ve ben yaptığımla kalacağım.

Tarih: 07/10/2011

''Anne gitmek istemiyorum'' örtümü başıma kadar çekerek sırtımı anneme doğru döndüm. Beni umursamadan örtüyü tek çekişte üzerimden çekip: ''Hadi ama Alesya, ilk zamanlarda devamsızlık yaparsan daha sonra devamsızlığın kalmadığı için mızmızlanacaksın hem seneye sınava gireceksin derslerini kaçırmak senin zararına olur'' gitmek istemiyordum. Bu yataktan çıkıp, aşağı inip onlarla yüz yüze gelmek istemiyorum kaldı ki onlar benim tek arkadaşlarım, eğer onlar olmazsa bir başıma kalacağım ve ben yalnızlığın ne kadar acı verici olduğunu bile bile tekrar yalnızlığa mahkum olamam.

''Alesya çocuklar seni bekliyor'' babamın söylediği cümleyle hızla doğrularak yataktan çıktım ve pencerenin önüne geçtim. Cidden bekliyorlar, oradalar.

Yani benden nefret etmiyorlar mı? 

Bedenim dün gece kaybettiği mutluluk duygusuyla tekrar sarmalanırken hızlıca okul formamı alarak lavaboya girdim.

Lavabodaki işlerimi hallederek okul formamı girip, çantamı ve telefonumu kaparak odamdan ve evden çıktım. 

Küçükken onların yanına giderken ki o heyecan ve mutlulukla merdivenleri iniyordum ama son iki basamağa geldiğimde durdum.

Bir anda bedenim kötü bir duyguyla sarıp sarmalandı ve bu kötü duygu beni korkutmaya başladı. 

''Alesya geç kaldınız ama hadi'' alt kattaki teyzeyi selamlayarak binadan çıktım. Çocuklar beni görür görmez bir şey demeden önden ilerlemeye başladılar, bende arkalarından yavaşça ilerlemeye başladım.

Ne bir günaydın, ne bir gülümseme...

Yıllardır yaptıkları şeyleri yapmamışlardı, benden gerçekten nefret ediyorlar. 

Gözyaşlarım yılların tutukluğuyla bir anda kendilerini serbest bıraktılar. Sıcacık damlalar yanaklarımdan süzülürken, ağlamanın bir insanı ne kadar rahatlattığını yeni yeni fark ediyordum ama rahatlamanın yanı sıra ne kadar acı verici bir şey olduğunu da şimdi anlıyordum.

Cidden bu kadar mıydı? Onlarla sürdüğüm arkadaşlığın bitmesi bu kadar çabuk muydu? Yani aşık olamaz mıyım? En yakın arkadaşlarımdan birine kalbimi kapattıramaz mıyım? Eğer onlardan biri bana aşkını itiraf etseydi, ben anlayışla karşılardım. Sevmiyorsam, sevmediğimi nazikçe anlatırım, seviyorsam da ona en içten şekilde karşılık verirdim.