my story with marauders || syriusz black [WOLNO PISANE]

20.

Po długiej podróży dotarliśmy na peron dziewięć i trzy czwarte. Cała nasza grupa wyszła z bagażem przed pociąg. Wszyscy się pożegnaliśmy, a następnie większość poszła w stronę swoich rodziców bądź opiekunów. Zostałam tylko ja, James i Syriusz. Nagle James krzyknął:

— Mamo! Tato! — machał w stronę swoich rodziców. — Tutaj jesteśmy!

Podeszła do nas kobieta przed czterdziestką. Miała brązowe, proste włosy do ramion oraz piwne oczy. Czarnowłosy, wysoki mężczyzna szedł za nią. Z wielkim uśmiechem przywitali się z chłopakami.

Potem oboje spojrzeli na mnie.

— Mamo, tato to jest Elizabeth — przedstawił mnie swoim rodzicom.

Uśmiechnęłam się nieśmiało. Mama bruneta szybko wzięła mnie w ramiona i mocno przytuliła.

— Jestem Euphemia, a to jest mój mąż Fleamont — powiedziała odsuwając się ode mnie.

Wystawiłam rękę do mężczyzny, jednak tata Jamesa także mnie przytulił. Lekko się zmieszałam, ale odwzajemniłam uścisk.

— Fleamont, kochanie weź od Elizabeth kufer — zwróciła się do męża.

— Nie trzeba — odpowiedziałam. — Sama mogę go zanieść.

— Nie, nie — zaprzeczył. — Ja go wezmę.

Podszedł do mojego kufra i złapał go za rączkę.

— Syriuszu, nikt po ciebie nie przyszedł? — pani Potter zwróciła się do Blacka.

Rozejrzał się dookoła, zapewne rozglądając się za rodziną.

— Najwidoczniej nie.

Na jego twarzy pojawił się uśmiech wyrażający coś w stylu ulgi i radości.

— W takim razie może pojedziesz z nami, hm? — odezwał się ojciec Jamesa.

— SYRIUSZU ORIONIE BLACKU III! Ani mi się wasz iść gdziekolwiek z tymi zdrajcami krwi! — z drugiego końca peronu dało się słyszeć krzyki Walburgi Black.

Spojrzałam na Syriusza. Na głos swojej matki przewrócił oczami i zaczął ją przedrzeźniać.

— Ależ droga Walburgo, po co te krzyki? — zapytała grzecznie pani Euphemia.

— Euphemio, zajmij się swoim własnym czubkiem nosa — powiedziała przesłodzonym głosem.

Mama Jamesa chciała już coś powiedzieć, ale uprzedził ją pan Potter.

— Kochanie jedźmy już do domu, dzieci pewnie są głodne — dotknął ramienia małżonki.

— Zgadzam się z Fleamontem, wracajcie do swojej zanieczyszczonej zdrajcami krwi nory — uśmiechnęła się złośliwie czarnowłosa kobieta.

Spojrzałam na nią wrogo. Jak można być tak zadufanym? Staram się, z grzeczności, trzymać język za zębami, ale zaraz nie wytrzymam i powiem coś czego nie powinnam.

— No już idźcie... Czekacie na specjalne zaproszenie czy jak? — zapytała.

— Czekamy aż wreszcie się pani zamknie i stąd pójdzie — mruknęłam.

Jej złowrogi wzrok przeszedł na mnie. Gdyby tylko potrafiła nim zabijać dawno bym nie żyła.

— Słucham? — zakpiła. — Coś powiedziała ty mała, nic nie warta szlamo?!

— To co pani słyszała — posłałam jej jeden z moich złośliwych uśmiechów.

— Jak śmiesz się do mnie w ten sposób odzywać?! Należy mi się szacunek! — oburzyła się.

Reszta przyglądała nam się z zaskoczeniem. Nikt nic nie mówił i nie robił z tą sytuacją. Każdy był ciekawy co będzie dalej, jak to się skończy.

— Szacunek? — zaśmiałam się. — Za co niby? Za to, że wyzywa pani rodzinę mojego przyjaciela? Za to, że wyzywa pani mnie od szlam? Wielce pani wspaniała Walburga Black oczekuje szacunku?! Nigdy nie będę pani szanować! — wzburzyłam się.

Kobieta sięgnęła po coś do płaszcza, ale zanim zdążyła cokolwiek zrobić splunęłam jej pod nogi śliną. Rozejrzałam się dookoła. Wszyscy przyglądali mi się z jeszcze większym zaskoczeniem. Może trochę przesadziłam? Sama nie wiem. Wycofałam się powoli, a następnie pobiegłam do ściany prowadzącej na mugolski peron. Nie wiedziałam co ze sobą zrobić, wyszłam więc przed budynek.

Przede mną pojawiła się ulica, mnóstwo samochodów jechało w różne strony. Przy krawężniku chodnika rósł cały szereg drzewek. Po drugiej stronie ulicy znajdowały się kolorowe kamienice. Niektóre na parterze miały różne lokale. Rozejrzałam się ponownie, a następnie usiadłam na najbliższej ławce. Przyglądalam się niebu, a konkretniej chmurom i ich krztałtom.

Ktoś usiadł obok mnie. Odwróciłam się powoli. James.

— Czemu sobie poszłaś? — zapytał zmartwiony. — To przez matkę Syriusza?

— Po części tak... mam na myśli to jak się zachowałam, pewnie twoi rodzice nie będą chcieli przyjąć mnie pod swój dach przez to... — spojrzałam mu w oczy.

— Dlaczego tak myślisz?

— Bo to co zrobiłam było nie grzeczne... — wytłumaczyłam. — Osobiście nie porusza mnie sumienie i dobrze się czuję z tym jak powiedziałam Walburdze kilka słów, ale twoi rodzice nie koniecznie mogą się zgadzać z moim zachowaniem.

— Liz, nie martw się. Przecież możesz zostać u mnie na wakacje — objął mnie ramieniem.

— Napewno? Jak już pewnie zauważyłeś jestem bardzo awanturnicza — zmieszałam się trochę.

— Napewno — uśmiechnął się. — Chodźmy, wracajmy już do domu.

Wróciliśmy na peron, Blacków już tam nie było. Po dotarciu na miejsce, państwo Potter teleportowali nas do domu.

Hejka,
Co sądzicie o Elizabeth i jej awanturniczym charakterze?

Piszcie w komentarzach, a i nie zapomnijcie dać gwiazdki

buziaki,
visunshine