Seni Kurtaracağım / BxB/ (Bitti)

- 12 -

İçimde anlamadığım bir huzursuzluk var ve gitmiyor...
*********
Yorum yapmayı unutmayın.
*********

Batu

Gerçekten şu an hayatımda hiç olmadığım kadar mutluydum. Emre , Selin , Yengem , Amcam ve dedem hep birlikteydik. Ve galiba ben bu 5 kişinin hayatımdan çıkmasını istemiyordum. Umarımda hiç çıkmazlardı.

Pastayı üfledikten sonra herkes bana hediyelerini vermişti. Sıra sıra hepsini açtım. Ilk olarak amcamın ve yengem 'in hediyesini açtım. Şaşırmıştım. Hediye bir tane değil birkaç taneydi. Onlar ise 2 pantolon 2 tişört bir tulum ve 1 saat idi ve bunlar çok güzeldi.

2. Olarak ise Selin 'in hediyesini açtım. Onun hediyesi de aynı yengemler gibi birkaç tane taneydi. Selin ise bana bir ayakkabı bir kolye almıştı.

Sıra dedemdeydi onun hediyesi ise küçük bir kutudaydı. Kutuyu elime alıp açtım. Içinde bir araba anahtarı vardı.
Gözlerim şaşkınlıkla açıldı bakışlarıma kutudan çekip dedeme baktım ve " dede ne gerek vardı ki Hem zaten ben arabayı kullanmayı bilmiyorum " dedim.

Dedem kahkaha atarak bir şey olmaz Emre öğretir sana dedi. Sonradan da Emre'ye " değil mi? " diye sordu. Emre yemekte olan pastasından Kafasını kaldırıp " Tabii ki de öğretirim " dedi.

Eeee Emre'nin hediyesi yok muydu? Niye yoktu ki? Ya da varsa niye vermiyordu? Yüzüm yine o eski üzgün halini alırken önümdeki Pastayı yedim.

Neredeyse Güneş batacaktı ve biz hala Cafe de hep beraberdik. Herkes çok mutluydu.
Ben hariç yani ben de mutluydum ama hala yine de Emre'nin bana niye hediye vermediğini düşünüyordum.

Ben kenarda koltukta oturmuş düşünürken Emre yanıma geldi elini bana uzatıp " gel benimle " dedi. Gülümseyerek hemen uzattığı elini tuttum tutar tutmaz beni ayağa kaldırdı.

Elimi hiç bırakmadan beni arabanın yanına kadar getirdi kapımı açtı. Hiç beklemeden arabaya binerken o da koltuğuna geçti şarkıyı ile camları açıp arabayı sürmeye başladı.
Yol boyunca fazla konuşmadık fakat Emre arada sırada bana sorular soruyordu.

Emre sonunda arabayı durdurduğu zaman etrafıma baktım. Karşımda mavi bir bina vardı.
Emre arabaya binmeden önce tuttuğu elimi ama bu sefer öncekinden daha da kenetleyerek tuttu. Kalbim hızlıca atmaya başlarken öleceğimi falan zannetmiştim.

Emre " Hadi gidelim " diyerek binaya girdi. Elimi bırakmadığı için de el ele girmiş olduk.
Bina galiba terk edilmişti çünkü hiç bir yaşam belirtisi yoktu. Ben evlerden birine gireceğimizi zannederken Emre beni binanın çatısına getirdi.

Çatıya geldiğimde gördüğüm manzarayla yüzümde olan gülümsemem arttı. Burası çok güzeldi. Bütün şehri görebiliyordum ve güneş batımı zamanına geldiği için ayrı bir güzel görünüyordu.

Emre elimi tutmayı bırakıp bana " Batu sadece iki dakika gözlerini bu bandana ile kapatmama izin verir misin? " diye sordu.

Normalde başkası olsa hayır derdim fakat başkası olmadığı ve Emre olduğu için ona güveniyordum. Bu yüzden tamam dedim. Emre küçük bir tebessüm ile cebinden kırmızı bir bandana çıkardı.