Love and Lies Series #1: Notice My Love (COMPLETED)

Chapter 9

"What the fu--- Love?"

Kahit namilipit ako sa sakit dahil sa pagkabagsak naming dalawa, iminulat ko nang mabuti ang mga mata ko upang makumpirma kung hindi lang ba ako pinaglalaruan nang pandinig ko. At hindi ako nagkakamali. Si abnoy nga!!

Amusement was visible on his face. His eyes were shouting happiness and I don't know why pero that instantly disappeared at kumunot agad ang noo niya nang titigan niya ako sa mga mata.

"Your eyes are red. Were you crying, love?"

Iniwas ko naman ang tingin ko sa kanya hanggang sa marealize ko na nakapatong pala ako sa kanya at ang lapit-lapit pa ng mga mukha namin. Parang napunta ang lahat ng dugo ko sa mukha at dali-daling napabangon.

Peste. That was just so embarassing!!

Bumangon na rin naman siya saka pinaharap niya ako sa kanya. He then cupped my face na mas lalong ikinainit ng mukha ko at ikinabilis nang tibok ng puso ko. "You were crying. You can't lie to me, love."

Binitawan naman niya ako at inilayo na ang mukha niya sa'kin na ikinahinga ko nang maluwag.

Damn you heart. Wag mo akong ipahamak.

Nagcross arms naman siya. "Why were you running like some bull love? At anong ginagawa mo sa ganitong oras nang gabi? Why were you also crying?"

Aiish. Kung makatanong, daig pa niya ang imbestigador.

Hinawakan naman niya ako sa kamay. "Come on. I'll take you home."

I shook my head. "Please don't. Just not now please. Something happened awhile ago and I still need some time to think before I go back there."

Kumunot naman ang noo niya. "Why? What happened?"

Napabuntong hininga naman ako. And I didn't know why I found myself explaning to him what happened. Nakakita kami ng isang bench katabi ng convenience store kaya doon kami umupo.

I just keep on talking and talking and he just listened to me. Somehow, medyo gumagaan na ang pakiramdam ko.

Nang matapos akong magkwento, he then smiled at me. "Wow love. I wish I was just as brave as you. Yung ginagawa mo talaga ang tingin mo ay tama. Sinagot mo talaga si Maam huh with matching sarcasm. Hahaha."

Tinignan ko siya nang masama. "Peste! Wag mo nga akong pagtawanan! Para nga akong macocollapse nung ginawa ko yun eh!" maktol ko sabay pout.

"Hahahaha. Can't help it love. But seriously, you were the most bravest girl I have ever met." he looked at me softly tsaka ngumiti. "And I can't help but to admire you more."

Aiish peste yung puso ko!! Nagwawala!! Lalabas na sa rib cage!! Kaimbyerna talaga 'tong abnoy na 'to!! Pahamak! Kasalanan niya 'to eh!

Iniwas ko naman ang tingin ko and I heard him chuckled. "Ang cute mo talaga pag nagblublush ka love."

"CHE!"

"Hahaha. Pikon." then kinurot niya ang pisngi ko.

Peste!

"Yung approach ni Maam na ganun, it was really wrong but that doesn't also mean na tama ka na rin. Both of you made a mistake and I'm glad na inamin mo sa sarili mong may kasalanan ka rin. Tsaka, kahit college students na tayo, nakakaramdam naman tayo nang kahihiyan at sakit kasi hindi naman tayo mga robot eh. Mas worse ngang pagalitan o insultuhin ang mga tulad natin kasi dinidibdib 'yan nang iba eh. May tamang pag-iisip na tayo and we are not like children na kung pagalitan lang at pagsabihan, parang wala lang. Back to normal lang sila. She should be aware of that kasi professor na siya."