Her Şeye Rağmen

45.bölüm

Arjinden

-Arjin ne yaptım bennnn !
Gece dizlerine vurarak ağlıyordu.Bi nevi şoka girmiştim ve ne yapacağımı bilmiyordum.Bi kaç arabadan insanlar inip yanımıza koştular.Dizimdeki baygın çocuğun saçlarını okşadım.Sonra kafamı kaldırıp etrafımdaki insanlara baktım.Hepsinin ortak yanı endişeli gözlerle bakmalarıydı.
-Ambulansı arayın diyebildim.Söylememe gerek kalmadan bi polis arabası ve ambulans yanımıza yaklaştı.Ambulanstan inen görevliler
-Açılın açılın diye bağırarak yanımıza geldiler.Yinede o melek gibi yatan çocuğu kucağımdan ayırmadım.Ayıramazdım ki.Herşey büyük bi hızla ilerledi.Çocuğu ambulansa alıp hızla hastaneye yetirştirdiler.En azından şimdi şoku atlatmış düzgün düşünebiliyordum.Ayağa kalkıp Gecenin yanına gittim.Bi kadın ona su içirip teselli etmeye çalışıyordu.Gece kendini tırmıklamayı sessizce ağlamaya bırakmıştı.Ona çocuk iyi olacak sen merak etme gibi laflar etmeye gücüm yoktu.Dizlerimin üstüne çöküp sadece sarıldım.Sıkı sıkı sarılıp gözyaşlarımın akmasına izin verdim.
***
Gecenin elini tuttum.En azından biraz sakinleşmişti ama yinede sessizce ağlıyordu.Şimdi karakolda bekliyorduk.İkimizin de ifadesini alıp tutanak tuttular.O sırada koridorun başından bize doğru gelen abimi fark ettim.Çok telaşlı gözüküyordu.Gece de fark edince ayağa kalkıp abime sıkıca sarıldı.Abim saçlarını okşayıp kulağına bi şeyler söyledi.Abim ve Gece ayrılınca abim bana döndü.
-Sen nasılsın dedi.Kafamı iyiyim der gibi salladım.Artık ne kadar iyi olabilirsem.Abim Gecenin elini tutup
-Çocuk iyiymiş merak etme sadece bacağı kırılmış dedi.Gece ve ben aynı anda derin bi oh çektik.İkimizde bu vicdan azabıyla yaşayamazdık.
-Gece mıhellemiler siz misiniz
Sesin geldiği tarafa döndüğümüzde bi polis memuru elinde kağıtlarla bize bakıyordu.Gece polisin yanına yaklaşıp
-Benim dedi.Polis kafasını kağıttan kadırıp
-Geçmiş olsun öncelikle.Çarptığınız çocuğun ailesine ulaşamadık.Olay yerindeki kameraları inceledik.Çocuk trafik lambalarına bakmadan yola fırladığı için sizi tutuklamıycaz.Ancak hızınız sınırın çok üztünde olduğu için belli bi süre ehliyetinize el koymak zorundayız dedi.Abim tam konuşmaya başlayacakken Gece kolundan tutup
-Ehliyet sorun değil dedi.Polis
-Bi kaç imza gerekiyo değince Gece ve polis bi odaya doğru yürüdüler.Ortamı telefonumun sesi böldü.
-Efendim hayatım dedim sıkılgan bi sesle.Karakola geldiğimizden beri beşinci arayışıydı.
-Arjin bitti mi işiniz
-Evet Çağan birazdan çıkarız dedim.
-İstersen toplantıyı iptal edip geliyim dedi.O sırada Ilgın gelmiş abimle konuşuyordu.
-Gerek yok hayatım birazdan eve geçeriz şimdi Ilgın geldi kapatıyorum dedim.
-Kendine dikkt et deyip telefonu kapattı.Ben de bizimkilerin yanına gittim.Ilgına sıkıca sarıldım.
-İyiki geldin dedim.Herzamanki Ilgın umursamaz tavrıyla
-Bıktım kızım sizin işlerinizden dedi.Hep aynı şeyleri söyler yinede bizi kötü günüzümde asla yalnız bırakmazdı.Gece yanımıza gelince karakoldan dışarı çıktık.Abim direksiyona geçti.Ilgın arkadan bizi takip etti.

***
Abim ve Ilgın bizi eve bırakıp işlerine gidince biz de evden direk hastaneye gittik.Hastanenin kapısından girince ikimizde koşarak danışmaya gittik.Kıza çocuğu tarif ettim ve yeni geldiğini söyledim.Biraz zor da olsa onun olduğu odayı bulmuştuk.Kapının önünde kimse yoktu.Gece kapının kolunu yavaşça çevirdi.İkimizde odaya girdiğimizde içeride sadece bi hemşire vardı.Çocuğun kolunu alçıya almışlardı.Meraklı ve korkmuş gözlerle hemşireyebakıyordu.Hemşire bizi fark edince
-Siz ailesi misiniz diye sordu.İkimizde olumsuz anlamda kafamızı salladık.
-İki saattir ne gelen var ne giden dedi.İkimizde ne olduğunu anlayamadığımız için sustuk.Hemşire çoktan çıkmış küçük çocuk Gece ve ben odada yalnız kalmıştık.Gece yatağın kenarına ben de koltuğa oturmuştum.Onu korkutmadan nasıl konuşacağımı düşünüyordum.Bu sırada Gece başını okşayarak
-Ben Gece ve arkadaşım Arjin peki senin adın ne diye sordu.Ne kadar uğraşsakta bizden korktuğu sesinden belliydi.Çekingen bi tavırla
-Mustafa dedi.Ona yorgunluğumu belli etmeden gülümsedim.
-Çok güzel bi isimmiş. Gözlerimdeki yaşlara bu sefer akma izni vermedim.Derin bi nefes alıp kendimi toplamaya çalıştım.Bebeğim henüz doğmasada annelik duygusunu tüm hücrelerime kadar hissediyordum.Gece yutkunup merak ettiğim soruyu sordu.
-Ailene haber vermemizi ister misin
Çocuk kafasını olumsuz anlamda sallayıp
-Onlar cennettler dedi.Gözlerinde büyük bi hüzün vardı.Sonra o küçük yaşına aldırmadan güçlü koca bi adam gibi konuşmaya devam etti.
-Buradan evime nasıl gideceğimi bilmiyorum beni eve bırakır mısınız gitmezsem amcam çok kızar dedi.
Gözyaşlarıma söz geçiremedim ve akmaya başladılar.Uzanıp kırık olmayan taraftaki elini sıkıca tuttum.
-Sen iyileşmene bak biz seni götürürüz dedim.Gece ben cümlemi tamamlamadan çocuğu kendine çekip sıkıca sarılmıştı.