Ποιος είναι ο μπαμπας μου?

ζωγραφιζοντας τον ...

Ξανά έσκυψα και συνέχισα να ζωγραφίζω ,ο Νίκος γρήγορα προσαρμόστηκε και έκανε φίλους ,μπορώ να πω αρκετούς ,ειδικά κορίτσια ,αν καταλαβαινετε ...

Πέρασαν δύο μέρες και κάθε βράδυ τον ονειρευόμουν,έπρεπε να τον ζωγραφίσω ,δεν ξέρω γιατί αλλα ήθελα τόσο πολύ να τον ζωγραφίσω ,τις τέσσερεις πρώτες ώρες τον ζωγράφιζα ,καθόταν δίπλα στο παράθυρο ,το φως χτύπαγε πάνω του και έκανε ένα εφέ αγγέλου ,ήταν ο κατάλληλος χρόνος και το καλύτερο μέρος να τον ζωγραφίσω ...Δεν τελείωσα το σκίτσω του ,μου είχαν μείνει κάποιες λεπτομέρειες όταν χτύπησε το κουδούνι ....

"γαμωτο!πάνω που τελείωνα"σκέφτηκα ...

Μάζεψα τα πράγματα μου ,φεύγοντας από το θρανίο μου μου έπεσε η κασετίνα ,"ωω έλα τώρα .."έσκυψα και μου έπεσαν τα τετράδια ..."αααα"

Τα μάζεψα και βγήκα από την τάξη ,δεν ήξερα τι να κάνω όπως σε όλα μου τα διαλείμματα.Κοίταξα γύρω γύρω και είδα τους πάντες να μιλάνε ,ξαφνικά ένιωσα σαν να μην βρίσκομαι εκεί σαν να βρίσκομαι σε ένα άλλο σύμπαν που τα πάντα ήταν διαφορετικά ,που τα πάντα στη ζωή μου απέκτησαν νόημα ,που τα πάντα ήταν σαν όνειρο ...

Γρήγορα ξύπνησα ακούγοντας τα χαχανητά της Μερσέντες...Βγήκα από το κτήριο και πήγα πίσω από το σχολείο που υπήρχε γκαζόν και μερικά παγκάκια ,αποφάσισα να καθίσω κάτω από ένα δέντρο,άνοιξα το τετράδιο που συνήθως φτιάχνω τα σκίτσα μου ή της γελοιογραφίες που προτιμώ να ζωγραφίζω ,έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να φανταστώ τον Νίκο ,άνοιξα τα μάτια μου και άρχισα να βάζω τις πινελιές στο σκίτσο μου ,δεν ήθελα να υπερβάλλω ή να τον κάνω χάλια απλά να αποτυπώσω στο χαρτί αυτό που δείχνει ,αυτό που βλέπω κοιτάζοντας τον να χαμόγελα με αυτό το στραβό χαμόγελο...

Μετά το σχολείο μπαίνοντας στο σπίτι μου...

Έβαλα το κλειδί στην πόρτα ,έστριψα το κλειδί και γρήγορα ακούστηκε o ήχος του κλειδιού να ξεκλειδώνει την πόρτα ,έσπρωξα την πόρτα με φόβο ...

Εγώ:μαμά ?

Έκανα ένα βήμα ...

Εγώ:είναι κάνεις εδώ ?

Έκλεισα την πόρτα πίσω μου ...

Περπάτησα προς το σαλόνι,ακούμπησα την τσάντα μου στο καναπέ και πήγα στην κουζίνα να πιω νερό ...Γύρισα στο σαλόνι και είδα τον πατριό μου να κάθεται στο καναπέ και να έχει απλώσει τα πόδια του στο τραπεζάκι...

Λουκάς:o γκόμενος ?

Μου έδειξε το σκίτσο του Νίκου ..

Λουκάς:καλός είναι ,καινούργιος?σε κανονίζει έτσι...?

Εγώ:δωστο πίσω ...

Λουκάς:γιατί δεν έρχεσαι να το πάρεις ?

Εγώ:θα σο....

Μαμά:δεν άργησα...

Λουκάς:όχι αγάπη μου ,πάνω στην ώρα ...

Έκλεισε το τετράδιο και το ακούμπησε πάνω στην τσάντα μου ...Η Μαμά μου πήγε κατά πάνω του και άρχισε να φιλιέται μαζί του ...Η πρώτη σκέψεις που μου ήρθε ήταν "ιου" ,αναγουλιασα κατευθείαν ,πήρα την τσάντα μου και πήγα προς το δωμάτιο μου ...

Μαμά:δεν θα φάμε;

Εγώ:φάτε εγώ δεν πεινάω ...

Την ώρα που απομακρυνόμουν άκουσα την μητέρα μου να λέει στον Λούκα μην παρεξήγησε θα έφαγε τίποτα στο σχολείο..

Λουκάς:δεν παρεξηγούμε ,μία οικογένεια είμαστε...

Το τελευταίο που άκουσα από την συζητησουλα τους που αναφέρθηκαν σε εμένα και αυτήν την χαριτωμένη οικογένεια ....

<<νιώθω νεκρή >>αυτά τα λόγια ,αυγή η φράση με αντιπροσωπεύει ....

Αν με ρωτούσαν τι θέλω να γίνω θα τους έλεγα γιατρός ,ναι πιστεύω είναι η κατάλληλη δουλειά για μένα θα γιατρεύω πληρωμένους ανθρώπους ...Το άλλο πρωί ξύπνησα κανονικά ,πήγα σχολείο και ετοιμάστηκα για την πρώτη ώρα του μαθήματος που ήταν Βιολογία ...Το μάθημα που σιχαινόμουν ,τόσο αηδιαστικό ,ειδικά όταν πρέπει να κάνουμε ανατομή σε βατράχια ,όχι ...όχι... Τώρα οξύ το ξανά σκέφτομαι δεν είναι το μάθημα αηδιαστικό άλλα τα παιδιά που βρίσκονται σε αυτό το μάθημα ,η Μερσέντες διάλεξε αυτό το μάθημα με τις φίλες της για να κάνουν ότι δεν αντέχουν σε τίποτα τα κορίτσια καταλήγοντας πάντα να τους μιλάει κάποιο αγόρι και να τις καθησυχάζει ,ξέρετε π.χ. όταν τα κορίτσια το παίζουν άχρηστες και ζητάνε βοήθεια από τα αγόρια ,ενώ εκείνες μπορούν να το κάνουν...Ελπίζω να έγινα κατανοητή ...