Ποιος είναι ο μπαμπας μου?

Το δωμάτιο μου...

"ο αδερφός του πατριού σου?" ρώτησε η Νάντια ...

"ναι..." της απάντησα "κι αν δεν θέλω?" ρώτησα "τότε θα πας σε ορφανοτροφείο...μην ανησυχεις για την περιουσία σου ,περνάει στα χέρια του και όταν γίνεις ενήλικη θα είναι πάλι δική σου ..." μου ειπε

"ΑΡΙΑΑΑΑ" φώναξα "ναι?" "φτιάξε τις βαλίτσες μου ,φεύγω..." της ειπα

Δεν έχω άλλη επιλογή ,δεν θέλω να πάω σε ορφανοτροφείο ,εξάλλου είναι για τέσσερις μήνες...

"μάλιστα" μου ειΠΕ η Άρια και πήγε επάνω ...

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΣΗ ΩΡΑ !

"ορίστε η βαλίτσα σας" μου ειπε η Άρια ,την αγκάλιασα ..."μην κλαις..." της ψιθύρισα ,σκούπισε τα μάτια της και έκανε ενΑ βήμα πίσω...Ο Γιώργος και η Νάντια ήρθαν κοντά μου και μου έδωσαν μια μεγάλη σφιχτή αγκαλιά

"θα σας τηλεφωνήσω.." τους ειπα ,σήκωσα την βαλίτσα,ηταν αρκετά βαριά  και ακολούθησα τους αστυνομικούς ,μπήκα στο περιπολικό και με πήγαν σε ενα ψηλό κτήριο ,υπήρχαν πάνω από 40 οροφοι,ανεβήκαμε στην ταράτσα και καθίσαμε στην άκρη "πόση ωρΑ θα περιμένουμε?" ρώτησα "κάνα δυωρο σίγουρα" ,κάθισα κάτω και περίμενα ,άρχισα να γράφω ενΑ μήνυμα για να το στειλω στον Μάνο ,ξεκίναγε κάπως έτσι ...'Μάνο...θα πάω στο Λονδίνο να μείνω με τον Ντέιμον ,είναι ο κηδεμόνας μου τώρα,θέλω να σε δω ,σε αγαπώ ...απλά τηλεφώνησε μου...' σκέφτηκα πολύ πριν του το στειλω και αποφάσισα να το στειλω ,πάτησα το αποστολή και το έβαλα στην τσέπη μου ...

Περιμενα δυόμιση ώρες μέχρι να έρθει το ελικόπτερο,με ειχε πιάσει νύστα και τα μάτια μου έκλειναν..."ΗΡΘΕ!" σήκωσα το βλέμμα μου και είδα το ελικόπτερο να κοντεύει ,όσο κόντευε ο αέρας γινόταν δυνατότερος,τα μαλλια μου είχαν πάει όλα πίσω και δν μπορούσα να δω καλά "περπατα!" μου ειΠΕ ο αστυνομικός και με έσπρωξε ,μου ανοιξε την πόρτα πέταξε μέσα την βαλίτσα και μετά μπήκα μέσα,μου έκλεισε την πόρτα και το αεροπλάνο ξεκίνησε...Όσο πιό ψηλά πέταγε η θέα ηταν τέλεια αλλά και η υψοφοβια μου ερχόταν ,έκλεισα τα μάτια μου και προσπαθούσα να κάνω τον εαυτό μου να ξεχαστεί...Απλά χαλάρωνα,αλλά μάλλον παρά χαλάρωσα "ξυπνήστε δεσποινίς ,φτάσαμε" άνοιξα τα μάτια μου και είδα τον πιλότο από πάνω μου ..."φτάσανε?" ρώτησα καθώς σηκωνομουν,ουαουυυ το Λονδίνο...Είχαμε προσγειωθεί σε έναν κήπο ,σε ενα τεράστιο κήπο με πολλά λουλούδια και γρασίδι,πιό πέρα υπήρχε ενα συντριβάνι,ηταν υπέροχο,κατέβηκα από το ελικόπτερο,έσκυψα για να πάρω την βαλίτσα και ηταν αρκετά βαριά ,σήκωσα το βλέμμα μου και αντίκρισα το σπίτι,οχι..οχι...δεν ηταν σπίτι ηταν παλάτι,σωστό παλάτι ,το στόμα μου είχε φτάσει στο πάτωμα "I take that!" (=θα την πάρω εγω) ήρθε μια κοπέλα ντυμένη υπηρέτρια "okay..." της έδωσα την βαλίτσα μου "please ,follow me .."(=παρακαλώ ακολουθείστε με)

Άρχισε να περπατά με την βαλίτσα στο χέρι ,την ακολούθησα μέχρι μέσα,ανοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα,την ακολούθησα ,ΟΥΑΟΥΥ τα μάτια μου ηταν ορθάνοιχτα,υπήρχαν δύο σκαλες ευθεία ,μια δεξιά και μια αριστερά που κατέληγαν σε μια πιό πάνω ,στην μέση ηταν ενΑ στρογγυλό αρκετά ψηλό τραπεζάκι ,δεξιά υπήρχε διάδρομος όπως και αριστερά..."follow me ,I saw you your room" (=ακόλουθα με θα σου δείξω το δωμάτιο σου!),έκανα δύο στροφές γύρω μου και παρατήρησα το δωμάτιο καλύτερα ,όταν μου μίλησε σταμάτησα και ανέβηκα τα σκαλια ,περπατήσαμε σε ενα μεγάλο διάδρομο και περίπου στην μέση σταμάτησε και ανοιξε μια πόρτα "well ,here is your room..Mr Ντέιμον say that saw you for the  dinner at 20.30 " (=λοιπόν,εδώ είναι το δωμάτιο σας .Ο κύριος Ντέιμον ειπε ότι θα σας δει στο βραδινό στις 8.30)

Μπήκα μεσα και έμεινα ,ηταν το πιό τέλειο δωματιο που έχω δει στην ζωή μου...