Jak zgładzić smoka

Rozdział 26 - Czerń

- Nie możemy ich porzucić! – krzyknął Serafin, wskazując dłonią na sześcienne klatki. Uwięzieni w środku ludzie nie mogli go usłyszeć, ale wszyscy podnieśli się, by stanąć przy metalowych prętach. Chłopak czuł na sobie ich błagalne spojrzenia. – Mamy teraz szansę! Musimy ją wykorzystać!

- Nie możemy! – sprzeciwił się Fratris. – Nie utrzymamy długo pozycji! Musimy się wycofać, zanim poniesiemy dotkliwe straty!

- Nie poniesiemy – odparł Smokobójca. – Zrobimy to szybko, On nawet się nie zorientuje. – Ruchem ręki polecił stryjowi i trzem pozostałym wojownikom dostać się do najbliższej klatki. Zaklinacz Magii westchnął.

- Bierzesz odpowiedzialność za tę operację? – spytał z rezygnacją.

- Biorę – odparł stanowczo Serafin. Szybko pobiegł za czwórką starszych mężczyzn, tłumiąc wątpliwości. Fratris podążył za nim, zgrzytając szponami o skałę.

Kiedy chłopak ze smokiem dobiegli do klatki, Edgar już tłumaczył niewolnikom, gdzie mają biec. Zaklinacz Magii znów wypowiedział zaklęcie, a metalowe drzwi zamieniły się w pył. Brudni, wychudzeni i poharatani ludzie wypadli na zewnątrz i popędzili we wskazanym kierunku. Jeden z oddziałów opuścił swoją dotychczasową pozycję, aby osłonić ucieczkę.

- Teraz tam - polecił Serafin, wskazując na kolejną klatkę.

- Nie zdążymy - odparł Fratris, patrząc w niebo. Żołnierze Jego wypadali z jaskiń nieprzerwanym strumieniem, podczas gdy rebeliantów z każdą chwilą było coraz mniej. Nawet Aestas wolniej się poruszał, rzadziej zadawał ciosy. Już nie był w stanie uchylić się przed każdym atakiem. Serafin przełknął ślinę.

- To musimy się pośpieszyć - warknął. Pobiegł we wskazanym kierunku, nie czekając na odpowiedź. Czwórka mężczyzn bez słowa podążyła za nimi, po krótkiej chwili do tupotu stóp dołączył również szczęk szponów.

Umazane błotem truchło z hukiem uderzyło o ziemię tuż obok chłopaka. Szyja Pustopaszcza Skorpioniego została wygięta pod nienaturalnym kątem. Język wypadł spomiędzy nieruchomych szczęk. Serafin odniósł wrażenie, że martwe, zielone oczy wpatrywały się prosto w niego.

Jestem tutaj, bo ty tak zdecydowałeś zdawały się mówić. Smokobójca wzdrygnął się i pobiegł za czwórką towarzyszy. Nadal czuł na sobie spojrzenie martwego smoka.

Ziemia zatrzęsła się ponownie. Cztery Twardołuski Pospolite stanęły przed wojownikami, blokując im drogę do kolejnej klatki. Serafin z okrzykiem bojowym skoczył na najbliższego z nich, pchając włócznią w pysk. Tamten zwinnie uskoczył, po czym uderzył przeciwnika łapą zakończoną czterema ostrymi szponami. Chłopak zasłonił się tarczą. Kątem oka widział, jak stryj i pozostali wojownicy ścierają się z pozostałymi trzema gadami. Za ich plecami Fratris mruczał coś niewyraźnie.

Błękitna błyskawica z hukiem przecięła powietrze nad głową Serafina. Uderzyła prosto w pierś walczącego z nim Twardołuska. Tamten zdążył jedynie spojrzeć ze zdziwieniem na czarną plamę wypaloną na jego czerwonych łuskach, po czym zacharczał i padł bez życia na ziemię.

Pozostałe trzy smoki z przerażeniem patrzyły na upadające ciało. Jeden szybko oderwał wzrok od truchła towarzysza, szukając źródła błyskawic.

Edgar natychmiast wykorzystał sytuację. Wbił włócznię w otwartą paszczę sparaliżowanego ze strachu Twardołuska, zanim tamten zdążył się otrząsnąć. Trzej wojownicy zaatakowali pozostałe dwa smoki.

- Serafin! Szybko! - syknął Zaklinacz Magii zza pleców chłopaka, powstrzymując go przed dołączeniem do potyczki. Smokobójca popatrzył niepewnie na swoich ludzi. Nie powinien ich zostawić bez słowa.