Sino Ka Ba Talaga?

Chapter 17

good day guys!

update muna ako ha

this chapter is quite short lang muna. 'd kasi ako makapag focus

am thinking of something :c

in this chapter, may kaganapang hindi nabanggit si Andrew about Adrian's mom and they both had a serious conversation over the phone

oh well, here's the next chapter guys, ENJOY!

+++++++++++

LEO'S POV

+++++++++++

It's been 4 days after nung pumunta kami sa Dumaguete at masasabi kong sobrang nag enjoy talaga ako lalo na't kasama ko si Johnny. Masaya rin ako at nagka bati na rin kami ni Andrew. But 'di ko pa rin maintindihan kung anong ginagawa ni tita Amanda (Adrian's mom) sa NAIA nung pagdating ko ng Maynila.

Tinawag ko siya sa pangalan niya pero parang 'di ako narinig nito. Si tita Amanda lang ang nakita ko noon mag isa at may kinausap siyang isang pulis. Ano kayang nangyari? Anong meron?

Pagdating ko ng Maynila ay agad kong pinuntahan ang pamilya ko sa probinsya. Sinalubong ako ng mga kapatid ko habang si Tatay naman ay nasa munisipyo at busy ito, kaya't naisipan kong ipasyal nalang ang mga kapatid ko sa bayan. Kinuwento ko sa kanaila ang mga nangyari sakin 'dun sa Visayas at balak kong bumalik talaga 'dun. Sobrang na miss kong mga kapatid kong 'to. Ang suwerte ko't sila ang naging kapatid ko.

SAMANTALA....

+++++++++++++++

AMANDA'S POV

+++++++++++++++

After my son's death, I decided to make myself busy. Habang si Ramon (My husband) naman ay abala sa negosyo namin. Ganito nalang araw araw ang naging buhay namin ng asawa ko simula nung nawala samin si Adrian. Trabaho dito, kaso dito, (sigh) nakakapagod na talaga. Wala na nga kaming time mag bonding ng asawa dahil sa tuwing niyayaya ko siyang makapag libang ay palaging busy ito.

Lumitaw sa investigation

After a long day of work, I decided to go home, drove my car and call it a day. I was home when i put my laptop on my desk sa room ko. Haaayzzz, so stressed from work at naisipan kong kumustahin ang sister ko sa states. I opened my laptop and logged in to Skype. Darn it, she's not online. May kelangan pa naman ako sa kanya.

Nag open nalang ako ng Facebook ko. Tssss. dami na palang messages at notifications. Lahat pawang mga condolence messages to Adrian from my officemates and relatives. Ang tagal na pala nung last akong nakapag check ng FB ko. Tiningnan ko ang FB account ng anak ko at di mapigilang malungkot. Nag read akon ng ilang mga messages at saka pumunta sa notifications tab.

Lahat halos ay puro vacation trips ng mga officemates ko, mga family pictures, mga moments together with their familes, etc. I noticed that Andrew also have some few pictures together with his new friends in Dumaguete. Nakakatuwa naman mga pics nila. Naalala ko nung kabatan ko. Ganitong ganito din ang mga ginagawa namin nung college pa lang kami. Nag like ako to almost all of his pictures. Isa isa kong tiningnan ang mga albums niya 'til i found this album named "Bonding Moments with Classmates". Tiningnan ko ito isa isa at nanlaki ang mga mata ko sa mga nakita kong pictures.

"Adrian anak?" bigla kong nasabi sa sarili ko. Litrato nga ni Adrian ang nakita ko. Hinding hindi ako magkamali. Diyos ko, buhay ang anak ko. Agad kong kinuha ang cellphone ko at tinawagan si Andrew

Andrew: Hello tita? Kumusta? Napatawag kayo?

Ako: Hello Andrew. Okay lang naman ako. Ikaw kumusta?