Take a Chance

قسمت بيست و دوم

شاید تخیلات بکهیون بود ولی کل زمانی که داشت بازی میکرد، چشمای چانیولو روی خودش حس میکرد.

بهش آرامش داد ولی همچنان تحت فشار هم گذاشتش که اشتباهی نکنه.

ولی بازم، کِی پیش اومده بود که کسی زیر فشار، اشتباه نکنه؟

مثل این میموند که در حال

غیر ممکن بود.

ی که داری توی هواپیما با سرعت 1000متر بر ساعت حرکت میکنی، سعی کنی یه قطره آبو بریزی توی یه حفره ی کوچیک روی زمین.

چند دقیقه از بازی گذشته بود و بکهیون همین الانشم یه سوتیِ کوچیک داده بود و توپو مستقیم توی دستای سونگیول پاس داده بود.

سعی کرد فراموشش کنه، واسه چند دقیقه جواب داد و بعدش دقیقا همون اشتباه تکرار شد، ولی ایندفعه به جای جونگین، به ووهیون پاسش داده بود.

زیر لب فحش داد، سعی کرد خودشو آروم کنه و به چیزای خوب فکر کنه.

به کمک نیاز نداشت – نه، کمک نمیخواست.

میخواست خودش مشکلات خودشو حل کنه و نمیدونست مشکل از بسکتباله یا خودش و چانیول.

نمیتونست همیشه فقط صبر کنه تا بقیه همه چیو درست کنن و توی سینی نقره ای بهش تقدیم کنن – چون یه شاهزاده ی بلند پایه و مقتدر نبود. یه آدم عادی بود و میتونست سخت هم تلاش کنه.

چیز مهمی نیست، فقط یه بازی بسکتباله... فقط یه بازی بسکتبال.

ولی وایسا، نیمه نهاییه، چیز مهمیه – اوه خدای من، اگه همش گند بزنم نمیتونیم به فینال بریم و – چانیول عصبانی میشه!

خیلی خب، شاید بکهیون توی تنهایی حل کردن مشکلات احساسی، عالی ترین نبود ولی همیشه میتونست تلاششو بکنه.

شاید بقیه نباید دیگه توپو بهم پاس بدن، فقط بذارن روی نیمکت بشینم یا یه همچین چیزی...

ولی افسوس، جونگده یه جورایی ذهنشو خوند و توپو پاس داد به بکهیون. (یا شایدم فقط میخواست یه امتیاز بگیره، ولی بکهیون همچین فکری نمیکرد.) بکهیون ناشیانه توپو گرفت، بخاطر بی دقتیش هیس کشید و دردی توی انگشتش بخاطر خم شدن، حس کرد.

نادیده ش گرفت، بیشتر وارد زمین شد و سعی کرد سونگیو، کاپیتان، که داشت تعقیبش میکرد رو هم نادیده بگیره. پف.

سعی کرد و سعی کرد و سعی کرد تا احساسیو که انگار قبل از هر بازی حس میکرد، از بین ببره – ولی البته که نمیتونست.

جاشو با جونمیون که نشسته بود، عوض کرد و از اینکه حداقل چند لحظه میتونست استراحت کنه، احساس راحتی کرد.

یکم دور از چانیول نشست و نمیدونست چرا داشت چک میکرد که چقدر دور ازش نشسته... ولی داشت اینکارو میکرد.