Take a Chance

قسمت بيست و ششم

-...قیچی!

چانیول اخم کرد:

-لعنتی، بکهیون، دوباره بردی.

و بکهیون خندید.

در حال حاضر، داشتن وسط نور شمع، سنگ کاغذ قیچی بازی میکردن و چهارزانو جلوی همدیگه نشسته بودن.

بکهیون واقعا داشت از بازی با چانیول لذت میبرد.

ولی در واقع، تنها دلیلی که دوست داشت با چانیول سنگ کاغذ قیچی بازی کنه این بود که هر دفعه که برنده میشد (واقعا هر دفعه) چانیول باید بهش جایزه میداد.

جایزه هم، خب، چیزی بود که بکهیون خیلی دوست داشت.

چانیول جلو رفت و بوسه ی کوتاهی روی گونه ی قرمز بکهیون گذاشت و با اینکه این اتفاق بیشتر از ده بار تکرار شده بود، هنوزم قلب بکهیونو متوقف میکرد.

مثلا با دلخوری دست به سینه شد و پرسید:

-راضی شدی؟

بکهیون دستشو جلو برد و پرسید:

-میخوای به دور دیگه بازی کنیم؟

-نه، مگر اینکه ببرم.

بکهیون گفت:

-امکان نداره.

واقعیت بود، چون چانیول خیلی قابل پیشبینی بود. اون همیشه یه چیزی میورد که آخرین چیزی که بکهیون توی بازی قبلی اورده بودو شکست بده و لحظه ای که صورت چانیولو موقع باخت، میدید، خیلی خنده دار بود.

شاید میتونست به غول احمقش رحم کنه – ولی فقط بعد از یه بوسه ی دیگه.

-سنگ، کاغذ، قیچی!

بکهیون کاغذ و چانیول سنگ اورد.

پسر بلندتر ناله کرد، یکم به عقب خم شد و از اینکه همیشه میباخت، خوشحال نبود.

بکهیون با هدف اذیت کردنش، لباشو جمع کرد و صداهای غیرضروری ای در اورد که باعث شد چانیول حتی عصبانی تر هم بشه.

چون یه چانیول عصبانی همیشه یه چانیول جالب بود.

-خیلی خب، جایزه تو بهت میدم.

بکهیون به جلو خم شد و گونه ی چپشو نشونش داد، ولی چانیول با توجه به اینکه شمعا حدودا یه متر باهاش فاصله دارن، به عقب هولش داد.

-چانیول، این جایزه ی من نبود...

حرف بکهیونو قطع کرد و شروع به بوسیدن تمام صورتش کرد و باعث شد بکهیون تکون تکون بخوره و شکایت کنه (حتی با اینکه واقعا دوست داشت).

-گفتم فقط...

حرف بکهیون دوباره قطع شد، چانیول یه بوسه از لباش دزدید و بیشتر از بقیه ی بوسه ها طولش داد.

دقیقا وقتی چانیول داشت فکشو میبوسید و میخواست حتی پایینترم بره، در باز و چراغا روشن شد و هر اتفاقی که داشت داخل میوفتادو به خوبی نمایان کرد...