Midgard'lı Prenses /Loki Laufeyson

~27

~27
Uzun yıllar sonra ilk öpücük

Sırtımda hissettiğim keskin ağrı ayağa kalkmamı engelliyordu. Thanos ordusuyla bir köşeye ayrılmış kendi yapacağı atağı bekliyordu. Steve'in yanına zar zor gittim.

"Bunu başarabileceğimizden emin misin?"

"Hayır."

Heryerde sarı portal gibi ışıklar bir anda gözlerimi almıştı. Tüm toz olanlar belirdiğinde şaşırdım. Herkes toplandı ve Thanos'un ordusuna karşı savaşmaya başladık. Elimden ne gelirse yapmaya çalışıyordum. Uzun süren savaş sonucunda Tony parmak şıklatmıştı. Herkes onun yanında toplanmış ağlıyordu. Karnımı tutup oraya doğru gittim. Ölüm ve yaşam çizgisinin arasındaydı. Ellerimi ağzıma götürdüm.

"Aman tanrım."

Yere oturdum. Nefes nefeseydim. Tony hayata gözlerini yumduğunda gözlerimden bir kaç yaş aktı ve sonra kendimi toplayıp ayağa kalktım. Oturmak için sakin bir yer ararken karşımda dikilmiş bana bakan kişiye baktım. Gözlerim dolmuştu.

"Loki."

Burukça gülümsedim. Hızlıca birbirimize doğru geldik ve sımsıkı sarıldık. Gözyaşlarım sel gibi akıyordu.

"Yaşın ilerledikçe güzelleşiyorsun."

Daha sıkı sarıldım.

"Üstelik kas yapmışsın."

Özlem duyduğum yüzüne doğru baktım yumuşak dudakları,kurumuş dudaklarımla birleştiğinde yavaşca öpüşmeye başlamıştık bile. Nefes nefese ayrıldık. Yüzüne tekrardan baktım ve sımsıkı sarıldım.

"Bir daha benden habersiz hiçbir yere gitmene izin vermeyeceğim."

Kucağından indim ve diğerlerinin yanına gittim. Herkes yavaş yavaş dağılırken Loki'yi yanıma çağırıp diğerleriyle birlikte yürümeye başladık.

                                      (...)

Tony'nin cenazesi bittiğinde(:( ) herkes ailesinin yanına gitmişti. Loki, Thor'a dik dik bakıyordu.

"Bu kadar göbeği nasıl yaptın?"

"İçerek."

Dedi ve pis pis güldü. Kuytu köşede gördüğüm sandalyeye gidip oturdum. Gözlerimi kapattım. Yanımdaki haraketlilikle gözlerimi açıp oraya çevirdim.

"Selam Morgan."

"Selam Rose."

"İstersen ben de seni çizburger yemeye götürebilirim. Sizi konuşurken duydum."

"Eveet."

Hızlıca koşturdu ve annesinin yanına gitti.
İç çektim ve sandalyeden kalkarken omuzlarımdan tutan bir çift el tekrardan beni sandalyeye oturtturdu. Arkama baktığımda Loki'yi gördüm.

"Loki böyle şeyler yapma korktuğumu biliyorsun. Hem bana bir özür borçlusun nedenini biliyorsun."

Başını salladı.

"Sana bir şey demeden gittiğim için ve öldüğüö için özür dilerim."

Bana baktı.

"Oldu mu?"

Güldüm.

"Evet oldu."

Beni sandalyeden kaldırıp kucağına aldı ve kendi sandalyeye oturdu. Şuan da annesinin kucağında ki bebek gibi duruyordum.

"Seni affetmemek mümkün değil ki."

Gülümsedi ve saçlarımı okşamaya başladı.
İlerde bizi izleyen Steve ve Clint'in konuşmaları net duyuluyordu.

"Böyle uysal birine dönüşeceğini tahmin etmiyordum."

"Ben de."

Kafamı hafifçe kaldırıp onlara kızgın bakışlarımı gönderdim. Kafamı tekrardan koluna koydum.

"Artık yaşabiliceğim evim yok."

"Birlikte kaldığımız ev?"

"Aa doğru ama oraya 5 yıldır gitmiyorum."