De nieuwe jongen

Part 39

POV Luke

'Godver!' Schreeuw ik en sla tegen mijn stuur. Ik ga uit de rij en rij weg. Laat die big Mac maar zitten. Ik moet nu eerst Romy vinden.

Ik rij al bijna een uur rond en zonder succes. Waar kan ze zitten? Ik zucht,laat ik maar naar huis gaan,misschien is ze daar wel. Ik steek de sleutel in de deur en maak hem open. 'Hallo? Romy ben je der?' Roep ik. Geen antwoord terug. Ik loop naar de woonkamer en laat me op de bank vallen. Hoe kon ik zo stom zijn? Ik pak mijn mobiel en bel Romy meer dan 10 keer. Ik laat ook veel voicemail berichten achter.

Het is nu alweer 2 uur later en Romy heeft nog niks van zichzelf laten horen. Nu begin ik me toch wel zorgen te maken..

POV Romy

Ik stap boos de bus uit. Ik kijk om me heen en zie waar ik terecht ben gekomen ; vlakbij Stefan zijn huis. Zonder bij na te denken loop ik naar Stefan zijn huis. Ik bel aan maar er wordt niet opengedaan. Zou hij niet thuis zijn? Of heeft hij mij gezien en doet hij alsof hij niet thuis is? Ik wil net weglopen totdat ik de deur open hoor gaan.

'Romy wat doe jij hier? Je was toch dood?' Ik draai me om en kijk in het geschrokken gezicht van Stefan. 'Dood?' 'Ja dood,dat zei iedereen.' Ik zucht. 'Ja ik ben dood,daarom sta ik hier.' Ik rol met mijn ogen. Hij vraagt geeneens hoe het met me gaat,goeie vriend is hij. 'Mag ik binnen komen?' Vraag ik. Hij knikt en loopt naar de bank en gaat erop zitten. Ik loop achter hem aan en ga ook op de bank zitten.

'Waarom..ben je nooit op bezoek geweest toen ik in het ziekenhuis lag?' Zeg ik gebroken. 'Misschien ben ik wel gekomen toen je in coma lag.' Zegt hij schouder ophalend. 'Lieg niet tegen me Stefan! Ik weet dat je der niet was,ik kon alles zien.' Er rolt een traan over mijn wang. Geloof me,het doet me echt pijn dat mijn 'beste vriend' niet naar me toe gekomen is terwijl ik in het ziekenhuis lag.

Ik kijk naar Stefan en hij ziet bleek. 'Ik zat aan de drugs..' Fluistert Stefan. 'Wat? Jij? Maak je een grapje? Zeg alsjeblieft dat je een grapje maakt' hij schud langzaam zijn hoofd. Ik kijk hem met open mond aan. ' ik ben naar een afkickkliniek gegaan,toen jij in het ziekenhuis lag. Ik wou niet naar je toe omdat ik bang was dat ik weer naar de drugs zou grijpen..' 'Waarom ben je toen ik uit coma was niet naar me toe gekomen?' Zeg ik zuchtend.

'Ik wist niet dat je uit coma was. Iedereen zei dat je dood was.' Hij legt de nadruk op het woordje 'iedereen.' 'Waarom zou je dingen geloven die andere mensen zeggen?!' Zeg ik boos. Hij zegt niks en staart me alleen maar aan. Ik zie zijn gezicht bij me komen. Ohnee hij gaat me toch niet zoenen he? Maar ik voel al snel zijn lippen op de mijne..