Clash With My Crush

twenty four

It's been one weeks na nag propromote at nag peperform kami ng kanta namin. As much as possible we tried to avoid the hates comments but deep inside we're all disappointed to ourselves. Dapat mas strong kami bumalik, Hindi yung mas naging mahina kami.

"Rose." Malungkot na sabi ni jisoo at nilapitan Ang umiiyak na si rose.

Seeing rose crying after she cracked her voice. It makes me really sad. As much as I want to help her, but I couldn't Kasi ano bang alam ko sa pag kanta? She can't able use her natural voice because it's against the contract.

You see our company controls us.

We have no power or voice to speak up kasi nag signed na kami ng contract na lahat ng sasabihin nila ay susundin namin. Marami ring rules na kailangan namin sundin.

We're the money makers in this company. Kaya kailangan maging maganda image namin sa public. Sabi nila alam nila ang gagawin at dapat mag tiwala lang kami.

But paano ako mag titiwala kung tingin ko ay unti unting nang nagagalit samin ang mga Tao? Siguro sanay kami na pinapaburan at nakakatanggap ng positive comments nung every comeback dahil trinatry talaga lagi namin i-perfect ang performance namin. Ngayon na nag kamali kami, at binabash ng Hindi naman nila alam ang dahilan.

Jennie got injured. Halos di na makalakad after surgery, pero lumaban sya kahit sobrang hirap nung pinag daanan nyang therapy. Ayun din Yung dahilan Kung bakit di sya nakikita in public nung nawala kami.

and rose almost lost her voice dahil sa allergy and wrong techique singing. I remember how she cried and tried to sing but walang boses na lumalabas. Good thing nagamot yon, pero nag karon na ng damage sa vocal chord nya.

Si jisoo muntikan nang mag give up at iwan kami, nung nag simulang manghina ng tuluyan ang mom nya, but she still stay for us and her mom pushed her.

Ako? Nag susuffer din ako kasi wala ako magawa para tulungan ang mga unnies ko. Inalagaan parin nila ako kahit nahihirapan na sila. I feel useless. iniisip ko palang yung ginawa ko kay Jennie parang gusto ko nang ihampas ang sarili ko sa pader.

Because of love, I become desperate. Nakalimutan ko Yung pinag daanan namin nung nakaraan.

Napaka-selfish ko.

"don't cry.... Don't cry." Bulong ko sarili at lumabas ng dorm para mag palamig. Umupo ako sa isang bench don at tumungo.

Nakakatanggap kami ng hates dahil sa mga pagkukulang namin. Oo, may kasalanan kami pero hindi naman sapat na rason yon para pag salitaan kami ng mga masasakit na salita. Hindi nila alam Ang sitwasyon namin.

Pero kasalanan naman namin na himdi aware lahat sa sitwasyon ng grupo namin. Desisyon namin yon.

I feel sorry to everyone. We don't deserves the hate na nakatanggap namin ngayon.

Especially Kay jennie, I feel sorry to her dahil sya Yung pinaka stress samin ngayon, sya yung pinaka target na antis at basher.

Bukas kailangan nya din harapin yung hates or approval ng mga tao.

Kailangan nilang I-public ang relationship nila ni Kai.

I don't know the company's reason pero hindi naman ako tanga para pansinin na ginagawa nila yon for business at makatawag pansin sa publiko.

This our life, nakabase sa publiko at fans ang magiging kapalaran namin. Without support at attention of fans Hindi kikita ang company. Mag di-disband kami. Same case sa mga k-group na nag disband agad dahil konti lang Ang supporters at hindi sila nag succeed.

Hindi madali ang maging idols. Lahat ng galaw namin pinapanood kami ng camera at company. Minsan nga feeling ko robot na ako, Kasi Kailangan long ngumiti at ibigay Yung 100% ko kahit deep inside pagod na pagod na ako.

Sa aming apat saakin ang pinakamaliit na salary. Walang kaaalm Alam ang mga co-members ko don. Dahil Alam ko ang magiging reaksyon ni jennie. Baka awayin nya lang yung CEO. Sobrang unfair ng treatment sakin ng company dahil lang hindi ako korean. Oo, ganun talaga dito. Dark side yon kpop industry.

Minsan nga pinag sisihan kong naging idol ako.

Pero tuwing nakikita ko na napapasaya ko yung blinks? nakakalimutan ko lahat at mas pinag iigihan ko pa. Hindi dahil sa pera ako nag i-istay bilang isang idol. Pinagpapatuloy ko lang yung pangarap ko. Gusto kong mag stay dahil alam kong maraming blinks ang gusto akong makita at mapanood. Maraming blink na malulungkot pag bigla akong umalis dahil pagod na ako. Pero Hindi ko gagawin yon, Kasi sila nga Hindi napapagod na supportahan ako? Kaya bakit ako mapapagod?

Staka bakit ako iiwan ang number one na dahilan Kung bakit gusto kong maging idol?

It's her, Jennie kim.

I remember nung una ko syang makita nun sa thailand kasama Yung CEO na nag papa-audition. Hindi ko masasabing love at first sight yon pero may Kung ano nag hatak sakin para mag audition, para Lang makita ulit ang muka nya. Nung mga panahon na yon di pa ako aware sa Kung ano talaga ako.

"Lala! Samahan mo na ako please! Di ka naman mag a-audition sasahaman mo lang ako for support!" Pangungulit ni bammie.

"Remember hindi ka pa nag papaalam sa parents mo? Tapos finake mo pa Yung signature nila! Ayokong madamay noh!" Tinulak ko yung nakanguso nyang muka.

"Please!" Nag papuppy eyes pa sya. "Lilibre Kita nung favorite mong dora, yung panyo yon diba-"

Agad Kong tinakpan ang bibig ni bammie at tumingin tingin sa paligid, buti nalang at break time, staka yung laging nakaearphone, ako at si bambam ang nasa room. "Wag mo ngang isigaw!"

Tinanggal nya yung kamay ko. "Eww! Nilawayan mo? Kadiri ka!" Pinag hahampas ko sya nung math notebook ko. Nag gagawa Kasi ako ng assignment pero yung bwisit na si bammie na 'to kanina pa ako kinukulit.

"Maka eww naman 'to! Para Hindi tayo nag halikan dati-" sinampal ko. "Aray! Naman! Masyado Kang mapanakit!"

"We were like 14 years old? Staka gago! Ikaw may kasalanan non! Kung hindi mo ba Naman kinuha Yung CD ng kuya mo!"

"Malay ko bang hentai yon?! Akala ko Kasi anime, puta porn pala!"

We were each other's first, yes dala ng curiousity pero kinalimutan na namin yon at binaon sa limot. Tangina ang weird kaya non. Mag kapatid na Turing namin sa isa't isa. Kada naalala ko yon nadidiri ako.

"Can you two shut up?" Nag salita si jason. Yung kaklase namin na pumasok ng lasing kanina, sya din Yung nakaearphones. Tangina nakikinig pala ang gago.

"Mind your own business dude!"

"Then let me sleep dude! Ang lakas nang boses nyo!" Padabog syang lumabas ng room. Sinamaan ko nang tingin si bammie.

"Isa pang mention mo non, mag kakaron ng mens yang ilong mo."

"Basta ba bigyan mo ako ng napkin."

"Bammie!"

"Joke Lang! Please lala! samahan mo na ako!"

Napabuntong hininga ako at pagod na tumango. "Fine."

Hindi ko alam sa pag payag ko ay makikita ko Yung taong kukumpleto sa buhay ko at tuturuan ako kung paano mag Mahal at lumaban sa buhay.

~•~•~•~•~•~
A/n: Hindi parin ako nag eedit Kasi tinatamad ako XD.

Sorry Kung may madi-dissapoint na readers dahil si bambam Ang una ni lisa, they're just teenagers that time, nag kakamali at inuuna Ang curiosity. (Ayun Yung wag nyong gagayahin) Staka Wala Naman sa hymen nababase Ang totoong meaning Ng ibibigay mo Yung sarili mo sa taong mahal mo.😊