Karşımda ki adama duyduğum öfke hiçbir şeye benzemezdi. Ondan kaçtıkça sanki kucağına geri düşüyordum. Nefret ettiğim gözlerine tekrar çıkardım bakışlarımı.
" Benden ne istiyorsun? Artık yeter! "
Boğazımı yırtarcasına bağırdım. Artık ne ondan ne de...
'Ve bazen, gitme diyebilecek kadar güçlü olmalı insan.'
*-*-*-*-*-*
▪Vera▪
Sabah'a karşı ayrılmıştık sahilden. Üzerimde ki durgunluk,bir çok kişinin dikkatini dağıtmaya yetmişti. Ama kendimi ele veremezdim. Mehir'i bile bir şey olmadığına dair ikna etmiştim.
Kafamın karışıklığı dün geceden sonra daha da artmıştı. Ama 'Duygularım kararlarımda etkili olmamalıydı.' Gerekirse kendi kurallarımı,kendi benliğimi çiğnerdim ama bu kararımdan vazgeçemezdim. Aylardır gitmem gereken bir yer vardı. Ayrılmam gereken bir adam... Sonunda hepsi gerçekleşecekti. Saatler kalmıştı ve ben kafam karışık mı diyordum? Hayatımdan uzaklaşmanın verdiği psikoloji beni mahvetmişti. Bir yandan da; ailemi aylardır görmüyordum. Ama ne beni arayan vardı,ne de soran. Onlar beni özlememiş olsalar da ben onların özlemine dayanamıyordum. Babam tarafından satılmış,annem tarafından resmen yüzüstü bırakılmış da olsam; onlar benim ailemdi. Onları kaybetmeyi aklımın ucundan bile geçiremezdim. Bir ailem olduğu için şükretmeliydim. Herkesin ailesi iyi olacak diye bir kaide yoktu değil mi? Herneyse sonuca gelecek olursak ; aylardır göremediğim ailemi belki bir ömür daha göremeyecektim. Poyraz'ın beni tekrar bulmasını asla istemiyordum. Eğer ailemin yanına uğrayacak dahi olsam,çok çabuk bulunabilirdim. Bu düşünceleri kenara atıp kalan saatlerimi yaşamalıydım. Yoksa çok pişman olacağım kesindi.
Odaya geldiğimizde Poyraz uyuyana kadar beklemiştim. Aklımda olan şeyi o uyanıkken yapamazdım. Uyuduğunda kanaat getirince yavaşça oturduğum yerden kalktım. Masanın üzerinde duran beyaz kağıdı ve siyah pilot kalemi alarak balkona çıktım. Hava yeni yeni aydınlanıyordu. Ve bu görüntüyü çoğu şeye değişmezdim.
Küçük masanın yanındaki ahşap sandalye'ye oturarak kalemin kapağını açtım. Ne yazacaktım? Ondan nasıl kurtulduğumu mu? Ona veda mektubum böyle mi olacaktı? Gerçi tek kelime bile hak etmiyordu.Ve ben ona mektup yazıyordum. Kalemi elimden bıraktığımda düşündüm. Değer miydi? Bana yaşattığı 1-2 iyi şey için bu mektup yazılmalı mıydım? Belki de 'esirinden' bir iki kelime kalmasını isterdi. O isterdi de, ben yapar mıydım? Kafamı yormam gereken başka konu ortaya çıkmıştı resmen! Ama fazla düşünmeye gerek yoktu. Ben abartıyordum. Bu adamdan ömrümün sonuna kadar kaçacaktım. Belki de en sağlam 'kaçış'ım bu olacaktı. Belki de beni bir daha asla bulamayacaktı. Yazmalıydım. Ona söyleyemediğim her şeyi yazmalıydım. Ondan nefret ettiğimi yazmalıydım. Nefretimi yazmalıydım! Bunları zaten bilmiyor muydu? Biliyordu. Ama sonunda ondan kurtulduğumu bu şekilde öğrenmeliydi. Hem bana düşen en iyi şekilde bırakmaktı.
Masaya bıraktığım kalemi tekrar elime aldım. Ve ilk defa korkusuzca Poyraz'a içimdekileri döktüm.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
'Bir kararı verirken 2. kez düşünme şansını kendinize tanımayın. Eğer düşünürseniz ; arkanızda kalacak olan yıkım,sizi içine çekebilir. Ya da duygularınız ,beyninize hükmedebilir.'
