KAÇIŞ!

KAÇIŞ-"28.Bölüm"

Multimedya= Imagine Dragons - Whatever It Takes

"İnsanlara ne kadar muhtaç olursam, onlardan kaçmak ihtiyacım da o kadar artıyordu."

-Sabahattin Ali

^^^^^^

Kuzey,Vera'nın arkasından arabadan inmişti. Kızın başına bir şey gelmeden eve götürmeliydi. Zirâ Hakan,Vera'yı buraya getirdiğini bilse; Kuzey'i yakardı. Vera ise tüm şansını zorluyordu. Biri onu görse neler olurdu kim bilir?

Silah sesiyle Vera'nın çığlığı eş zamanlı duyuldu. Tüm gözler onların olduğu yöne dönerken Kuzey ne yapacağını şaşırmış bir haldeydi. Vera'nın ise gözleri çoktan dolmuştu. Aslında onu böyle sulugöz yapan adamlar tam karşısındaydı. Hesap sormalıydı her ikisindende. Ama yapmadı...Yapamadı...Sadece sustu.

Poyraz karşısındaki kadını görür görmez dondu. Nefesinin sıkıştığını hissetti. Gerçek miydi? Yoksa beyninin ona bir oyunu muydu? Her zerresini özlediği kadın karşısında mıydı?

"Vera?"
Poyraz'ın sesi hissettiklerinin aksine yıkılmış bir adam gibi değil,gücünden eser kaybetmemiş bir adam gibiydi. Zirâ dudaklarından dökülen tek kelime özlediği kadının ismi olmuştu.

"S-siz?"
Vera önce Hakan'a sonra Poyraz'a baktı. Konuşacak gücü kendinde bulamıyordu. Bağırmak istedi...Sormak istedi...Ama yapabildiği ; susmak oldu.

Onlara doğru yaklaşırken arkasındaki arabaya güveniyordu. Her an kaçıp gidebilirdi. Bu ortamdan kurtulabilirdi. Her şeyi geride bırakabilirdi. Ama belki de bu Poyraz'ı son görüşüydü. Ondan ayrılması için son kez veda etmeliydi. Sol tarafına ağırlık yapan yüzüğü ona bırakmalıydı. Sahibine geri dönmeliydi o. Sonra ise aylardır yaptığını yapacak ve kaçacaktı. Ancak bu sefer bir daha asla geri dönmemek üzere yapacaktı bunu.
Poyraz'a yaklaşırken kalbi Veraya ihanet ediyordu. Tüm kararını alt üst ediyordu adamın gözleri. Kayboluyordu kahverengi harelerde. Ama bunu belli etmek istemiyordu. Ona bağlanmadan ayrılmalıydı. Ona alışmadan gitmeliydi...

Sevmemeliydi...Uzaklaşmalıydı...Son kez kaçmalıydı ondan.

Poyraz'la aralarında 3 adımlık mesafe kalmıştı. Tüm vücudu gözler önündeyken ona yaklaşmak... Yangındı.Vera yürüyecek gücü kendinde bulamadı. Yere eğdiği kafasını yavaşca kendini kaybettiği gözlere çıkardı. Öyle derin bakıyordu ki...Sadece bir an Poyraz'ın kendisini sevdiğini düşündü...Ama bu imkansızdı.Poyraz birini sevebilecek bir adam değildi.

Vera düşündüklerine inat o an sadece Poyrazla olma fikrini aklına getirdi. Beraber olsalar mutlu olurlar mıydı? Poyraz onu sevebilir miydi? Kalpsiz olarak nitelendirdiği adam, ona karşı bir şeyler hissedebilir miydi? Çok zordu...Vera'nın bilmediği bir çok şey yaşamıştı Poyraz. Ve bu yaşadıkları yenilir yutulur şeyler değildi. Genç kadın bunu hissediyordu ama ona soramazdı.

Poyraz daha fazla dayanamadı. Bu kadar yakınındayken ona dokunamamak kor ateşte yanmayla birdi...
Kızı hızla kendine çekti. Kafasını Vera'nın boynuna gömdü. Özlemişti. Çok özlemişti... Hele ki genç kadının gözlerinde gördüğü özlem hissi onu yakıp kavurdu. Ona güç veren Vera'nın yeşil harelerindeki duyguydu. Poyraz ilk defa bir kadın tarafından özlendiğini hissetti. Güzel bir duygu olmalıydı başkası tarafından özlenmek... Poyraz gibi bir adam için çok yabancı olan bu duygu;güzel olmalıydı.

Vera gözlerini kapatarak karşılık verdi karşısındaki adamın sarılışına. Çıplak teni kazağının altından bile Vera'yı etkiliyordu. Poyrazdan her kadın gibi o da etkileniyordu. Kalbinin ritmini durduramıyordu. Ne kadar inkâr da etse durum buydu. Bu durumda olmaları bile yanlıştı. Poyrazdan uzak durayım derken daha da yaklaşıyordu adama. Sadece 1 saniye umursamadı. Sadece 60 salise sıkıca sarıldı karşısındaki adama. Bir daha asla özlemeyeceği, sevmek gibi bir hata yapmayacağı, asla yanında olmayacağı ve son kez kaçacağı adama...