KAÇIŞ!

KAÇIŞ-"36.Bölüm"

Covid-19 testimin sonucu nihayet negatif! Bunun mutluluğuyla sonunda yazabilmiş olduğum bölüm için iyi okumalar diliyorum.

********

Ayrılmadan önce son duyduğum şeyle buz kestim.

" Vera..."
Kanımın çekildiğini hissettim. Yakalanmış olamazdım. Ne yapacaktım?
Ellerimle onun bedenini hızla kendimden uzaklaştırdım. Hırslanmış mıydım? Yediremediğim şeyler vardı. Az önceki öpücüğü sinirime mi dokunmuştu?

Hoşuna gitmiş olamaz mı?

Yazar allasen bir sus. Zaten ortalık karışık.

Boğazımı temizleyerek gözlerinin içine baktım. Sonra ne olduysa oldu zaten. Elim ne ara havaya kalktı ne ara onun yanağına indi bilmiyorum. Ama bu olaydan bir şekilde kurtulmak zorundaydım. Bu böyle devam da edemezdi ki! Bir şekilde kurtulacaktım bu olaylar karmaşasından.

Sağ yanağına attığım tokatla kafası sola doğru düşer gibi oldu. Ama düşmedi. Zaten çok sert vurmamıştım.
Ya da vurmuştum.
Bilmiyorum.
Ama daha sert vurmalıydım onu biliyorum. Bir kıza ümit verip sonra yarı yolda bıraktığı yetmiyor gibi bir de karısına benzettiği bir kızı öpüyordu. Eski karısı da mezarında ters döndü ters!
Yani dönmedim de...Tam ölmedim de aslında. Kimlik olarak öldüm sayarsak bu doğru olabilir.

" Sen nasıl bir adamsın ya! Daha bugün sabah sevgilinden ayrılıyorsun. Yetmiyor gibi kıza yapmadığını bırakmıyorsun. Eski karımı unutamadım ayaklarına yatıp kıza umut verdikten sonra bırakıyorsun. Sonra gelmişsin burada beni öpüyorsun! Kimsin sen kim? Ne bu cürret? Ne yapmaya çalışıyorsun? Bu yaptıklarından sonra kendine nasıl adam diyebiliyorsun?"
Tek nefeste söylemeye çalıştığım-hatta söylediğim- sözlerden sonra kafamı dikleştirerek Poyraz'ın gözlerinin içine baktım. Sakinleşmeye çalışır gibi bir hali vardı. Gözlerini kapatıp derin bir nefes aldı. Karşısında başka biri olsa çoktan ağzını yüzünü dağıtmış olurdu. Bundan emindim. Ama karşısında ben vardım. Dikkat etsindi.

"Hala mı?!"
Kükrer gibi çıkan ses tonuyla irkilerek ondan biraz daha uzaklaşmaya çalıştım. 1-2 adım falan. Korkmuş olduğumu belli edemezdim. Çok sinirlendiği zamanlarda aklıma gelen görüntüler ondan soğumama sebep olurken hafızamı durdurmak istedim. Her şeyi ebediyyen unutsaydım daha iyi olacaktı. Poyraz'ı bana yaptıklarıyla tanımak istemiyordum. Ama öyleydi. Hafızamda kalan o acımasız adamdı. İnsafsız.Kalpsiz. Ne derseniz...İntikam almam gereken adamdı. Bana yaşattıklarını yaşatmam gereken adam...
Yaşatabilecek miydim bilmiyordum ama hasar vermeyi düşünüyordum. Onu derinden yaralamak...Hiç beklemediği bir anda onu savunmasız bırakmak...
Benden aman dilenmesini bile isteyebilirdim.
Acı çekmesini istiyordum. Bana çektirdiği ruhsal ve fiziksel acıyı o da hissettsin istiyordum.
Fiziksel acı hissettse de gözümle bunu göremezdim ama en azından ruhsal acıyı tadmalıydı. Ve ben bunu hissedeceğime emindim.

Poyraz her türlü duygusunu saklamayı bilen bir adamdı. Onun çektiği acıyı hissedebilecek nadir insanlardandım. Bu durumu nasıl anlatabilirim bilmiyorum ama hayatında olduğum süre boyunca ister istemez çoğu duygusuna şahit olmuştum. Sadece şeyi bilmiyorum...
Sevdiği birine nasıl baktığını...
Ya da şu aşk dediğimiz duyguyu yaşarken nasıl bir adam olduğunu.
Bilmiyordum. Ve doğruyu söylemek gerekirse artık öğrenmekte istemiyordum. Ne olursa olsun Poyraz, benim gerçek Vera olduğumu bilmeden öpmüştü beni. Asudeyle bir ilişki yaşamıştı iyi veya kötü. Asudenin dediklerine ne kadar güvenebilirdim bilmiyordum ama benim ölüm haberim onu sarsmamış aksine daha da rahat bir adam yapmıştı. Ayrıca sırf
eski karısına benziyor diye bir yabancı öpülür müydü? Gerçi Asudeyle beraber olan bir adamdan bahsediyorduk. Her şeyi yapabilirdi. Ondan beklenirdi...