Incompleet

11

50.8514° N, 5.6910° E – 12.34, 15 oktober 2020

'Ga je mee lunchen, Eef?', Romeo heeft zijn voormalig partner gevraagd om zijn huidige partner even mee te nemen. Dit is al de derde dag op rij dat hij werkelijk niets aan haar heeft. Ze is er gewoon niet bij met haar hoofd. En dat terwijl ze een zaak hebben waarbij een kind om het leven is gebracht. Niets voor Eva. 'Eef?', ze legt haar hand op haar schouder. 'Hè?', ze kijkt haar collega verbaasd aan. 'Kom, lunchen', het is geen vraag meer, maar een mededeling. Ze zucht eens diep. 'Hup, kom op', Marion trekt haar jasje van de rugleuning van de stoel. Met tegenzin staat ze op. Romeo kijkt zijn collega's hoofdschuddend na. Na 15 jaar is Eva soms nog steeds een mysterie voor hem.

52.3680° N, 4.9036° E – 12.59, 15 oktober 2020

Met een gemaakte glimlach neemt hij het broodje aan. 'Waar zit jij toch met je gedachten, man?', vraagt Johan. 'Oh niks', wuift hij het weg. 'Volgens mij heb jij gewoon weer eens een goede beurt nodig', grijnst hij. 'Ach hou op', Wolfs heeft geen zin in het hitsige gezwets van zijn partner. 'Nee Wolfs, echt. Dat zal je goed doen. Houdt je jong. Is die stagiaire niets voor je? Hoe heet ze?', hij rolt met zijn ogen. 'Jolien?', zegt hij dan toch. 'Ja die ja, zie je wel', zijn partner geeft hem een speelse klap op zijn schouder. 'Het is goed met je', met tegenzin neemt hij een hap van zijn broodje. Eva zou dit een broodje ingewikkeld hebben genoemd. Eva... 'Zie je, je droomt al helemaal weg bij de gedachte', denkt zijn collega nog steeds grappig te zijn. Met een zucht stapt hij uit de auto. 'Hé, wat ga je nou doen, we moeten die familie inlichten', roept Johan door het open raampje. 'Ik ga lopen', hij maakt een wegwerp gebaar en zet er flink de pas in. Even zijn hoofd leegmaken.

50.8502 °N 5.6831 °E – 13.12, 15 oktober 2020

Ze kijkt toe hoe haar jongere collega gedachteloos voor zich uitstaart. Ze heeft haar handen om een kop thee maar heeft nog geen slok genomen. 'Eef', ze vouwt haar handen om de hare. 'Wat gaat er allemaal door dat mooie koppie van je?'. Als de vrouw opkijkt denkt ze heel even tranen in haar ogen te zien, maar al snel heeft ze zich weer herstelt. 'Niets, Marion. Ik ben gewoon niet zo lekker', liegt ze. 'Nog steeds ongesteld?', vraagt Marion. Goed wetend dat dat twee dagen geleden een leugen was. 'Ongesteld?', niet begrijpend kijkt Eva haar aan. 'Dat dacht ik al', grinnikt ze. 'Eef, ik vind het prima dat je tegen mij liegt, maar hou jezelf alsjeblieft niet voor de gek. Er is iets aan de hand. Dat zie ik toch. Praat er met iemand over, wie dan ook', ze knijpt zachtjes in haar handen en kijkt haar doordringend aan. 'Ik mis Liv gewoon', dit is in ieder geval niet gelogen. 'Dat snap ik. Dit is de eerste keer dat ze een paar dagen weg van huis is, is het niet?', ze knikt. 'Het is ook moeilijk om je kind te moeten missen', opzettelijk gaat Marion er nog even over door. Ze weet ook wel dat dit een moeilijke week is voor Eva. Dat is het immers elk jaar. Ze heeft haar 11 jaar geleden moeten beloven, nee moeten zweren zelfs, nooit met een woord over haar andere kind te reppen. Het kind dat ze mee heeft gegeven aan haar vader. Aan Wolfs. 'Ik wil het er niet over hebben', ruw veegt ze een traan van haar wang. 'Dat weet ik. Maar ik weet niet of dat nou wel zo goed voor je is, Eva. Ik zie toch dat het niet goed met je gaat. Zelfs Romeo merkt het', vragend kijkt ze haar aan. Ze zucht, 'waarom denk je dat we hier zitten, Eef? Hij heeft me gevraagd met je te praten, omdat je al heel de week onbereikbaar bent. En dat terwijl er een peuter vermoord is', ze kan het niet meer tegenhouden en de tranen rollen een voor een over haar wangen.

52.0906° N, 5.2333° E – 17.46, 15 oktober 2020

'Het is de laatste avond alweer, dames. En omdat jullie stuk voor stuk enorm hard gewerkt hebben, hebben we een smakelijke beloning voor jullie: pizza!', kondigt Jan aan. Hij loopt naar de deur van de kantine en laat een stuk of vijf pizzabezorgers binnen. Allemaal met hun handen vol dozen. Haar zusje knijpt hard in haar been.  'Isa', sist Liv, 'je doet me pijn'. Ze laat echter niet los. 'Isa?', bezorgd kijkt ze haar nu aan. 'Wat is er?', haar zus is wit weggetrokken. 'Da-da-dat is hem', hakkelt ze. Liv volgt de blik van het meisje naast haar en ziet een van de pizzabezorgers naar hen grijnzen. 'Wie?', vraagt ze zonder haar blik af te wenden. 'Daan de Vos', fluistert ze. Angstig pakt ze Isa's hand vast terwijl de man steeds dichterbij komt. 'Goh, papa heeft me nooit verteld dat je een tweeling bent, Isa', grijnst hij, terwijl hij de pizza's over hun tafel verdeelt. De meisjes geven beide geen antwoord. 'Net zo verlegen als je zus, zie ik wel', richt hij zich nu tot Liv. 'Huh, zijn jullie wel zussen?', bemoeit Mirthe zich er nu mee. Ze hebben het tegen niemand gezegd. Ze zijn gedurende het hele kamp vooral met z'n tweetjes opgetrokken sinds ze erachter zijn gekomen hoe het echt zit. 'Jullie vader zal wel trots zijn', hij zet een pizza voor hun neus neer, 'twee van die mooie meiden. En dan ook nog sprekend jullie moeder'. 'Doe hem maar de groetjes van me. Daan de Vos, maar dat weet je vast nog wel', knipoogt hij. 'En eet smakelijk, hè', met die woorden draait hij zich om en verdwijnt hij tussen de rest van de bezorgers.