Incompleet

76

50.8514° N, 5.6910° E – 05.23, 14 juni 2021

'Het hoofdje staat', Eva knikt opgelucht, 'Floris, je mag hier komen staan nu, het kindje kan elk moment geboren worden'. 'Wil je dat ik hier blijf zitten, of?', ze schudt haar hoofd. 'Zoals afgesproken?', ze knikt. 'Goed', glimlachend kust hij haar lippen, 'je bent zo sterk, lief'. Al snel dient de volgende perswee zich aan. 'Je bent er bijna, lieverd. Nog even', hij wrijft over haar benen terwijl zijn vrouw hard knokt om hun kindje op de wereld te zetten, 'je doet het zo goed, Eef'. Als de wee wegebt sluit ze haar ogen en probeert ze rustig op adem te komen. 'Het hoofdje is geboren, Eva. Bij de volgende wee mag je weer mee persen en ik denk dat papa jullie kleintje dan kan vangen', de verloskundige doet een stapje opzij. 'Je mag je hand onder het hoofdje leggen en als de schoudertjes tevoorschijn komen kun je jullie kindje pakken en op mama's borst leggen', Wolfs knikt. 'Nog een laatste keer persen. Ja, heel goed, Eva', enkele momenten later kan Wolfs hun kindje vangen en voorzichtig legt hij het op haar borst. De baby begint gelijk te huilen en verliefd kijkt hij naar zijn vrouw die alleen maar oog heeft voor het kleintje. Voorzichtig legt hij een dekentje over hen heen. Zoals afgesproken laat de verloskundige hen, na een essentiële controle van de baby op Eva's borst, alleen. Zo kunnen ze in alle rust kennis maken met elkaar. Even alleen zij drieën, geen toeters en bellen, geen vreemde handen die aan hun wondertje zitten. Gewoon een momentje voor zichzelf. Wolfs kruipt naast haar in bed en ze legt haar hoofd op zijn borst. 'Hij is perfect', fluistert ze, ze wrijft zachtjes over het met vernix bedekte ruggetje van de huilende baby. 'Jullie zijn perfect', hij drukt een kus op haar slaap en gaat zachtjes met zijn vinger over het armpje van zijn zoon.

50.8514° N, 5.6910° E – 05.46, 14 juni 2021

Het jongetje op haar borst is ontzettend alert. Hij kijkt verwonderd om zich heen en maakt de schattigste geluidjes die ze ooit hebben gehoord. Na een tijdje komt het kleintje op haar borst in beweging. Ze merkt dat het kindje aan het happen is. Zoekend naar eten. Ze helpt hem een beetje op weg door hem iets hoger op haar borst te leggen. 'Dit is zo mooi', fluistert ze. Hij knijpt zachtjes in haar hand. 'Hij is sterk', glimlachend kijkt hij toe hoe het ventje steeds dichter in de buurt van zijn doel komt. Als ze voelt hoe hij haar tepel vindt en begint te drinken, komen de tranen van geluk. Ze slaat haar armen voorzichtig om het ventje heen en drukt een kus op zijn voorhoofdje. Dit had ze bij Liv en Isa niet kunnen doen. Ze kon het toen simpelweg niet opbrengen. De bevalling was ontzettend zwaar geweest en Isa was nauwelijks in staat zelfstandig te ademen. Emotioneel gezien was ze er ook gewoon niet klaar voor om de kleine Liv te voeden. 'Zie je nou wel dat het je is gelukt', hij glimlacht flauwtjes en drukt een kus op haar slaap. 'Alles is in een keer raak met deze kleine man', hij gaat zachtjes met zijn vinger over het ruggetje van het mannetje. 'Zeg dat nou maar niet te vaak', glimlacht ze, door haar tranen heen, 'de mensen zullen wel denken'. 'Dat maakt me allemaal niets uit, Eef', hij kust haar slaap, 'de enige mensen waar ik me zorgen om maak, zijn jij en de kids. De rest kan me gestolen worden'.

50.8514° N, 5.6910° E – 06.32, 14 juni 2021

'Zo papa, zullen we de navelstreng doorknippen?', Wolfs laat zijn blik pas van zijn vrouw en kind afglijden als hij het schaartje krijgt overhandigt. Met tranen in haar ogen kijkt ze toe hoe hij de navelstreng doorknipt. Het kindje blijft lekker bij Eva liggen terwijl Wolfs achter haar kruipt. Het is zó anders dan bij de geboorte van Liv en Isa. Ze weet niet eens wie toen de navelstreng heeft doorgeknipt, of wanneer ze hen voor het eerst op haar borst heeft gehad. Laat staan wanneer Wolfs ze voor het eerst vast heeft gehouden. Wolfs wrijft zachtjes over haar armen als ze nog een allerlaatste keer moet persen om de placenta geboren te laten worden. Ze merkt hier echter weinig van want ze kan alleen maar naar het ventje op haar borst kijken. 'Je hebt het zo goed gedaan, lieverd', hij laat zijn kin rusten op haar schouder. Zachtjes voelt hij hoe Eva met haar hand over zijn wang streelt. 'Ik hou van je', hoort hij haar fluisteren. 'En ik van jou, ik ben zo trots op je. Op jullie', hij drukt een kus op haar schouder.

50.8514° N, 5.6910° E – 06.45, 14 juni 2021

Zoals ze wilden heeft hun kindje het eerste uur van zijn leven op Eva's borst gelegen. Huid-op-huid contact heeft zo veel voordelen volgens allerlei verschillende bronnen. Ze zijn blij dat er geen complicaties zijn opgetreden en ze gewoon van elkaar kunnen genieten. Na een uurtje heeft de verloskundige de nodige onderzoekjes gedaan bij moeder en kind maar alles lijkt prima te zijn. Binnen de kortste keren heeft Eva hem dan ook alweer op haar borst liggen. 'Flo?', hij komt de slaapkamer binnen met de eerste kleertjes voor hun pasgeboren zoontje. 'Wacht maar even met die kleertjes', glimlacht ze. 'Hoezo?', ze tikt op het bed, 'kom'. Hij doet wat ze vraagt en gaat naast haar liggen. Met een verliefde glimlach streelt hij het hoofdje van het slapende mannetje. 'Trek je shirt eens uit', vragend kijkt hij haar aan. 'Is het niet een beetje te snel, Eef', knipoogt hij speels. 'Doe nou maar', ze rolt met haar ogen. Grinnikend trekt hij zijn shirt over zijn hoofd. 'Ga tegen het hoofdeind zitten', legt ze hem op. 'Goed', ze komt wat overeind en voorzichtig neemt ze het kindje van haar borst, in haar armen. 'Ga maar eens even bij papa kijken', de tranen wellen op in zijn ogen als Eva het ventje op zijn borst legt. 'Zo', ze pakt een schone doek uit haar nachtkastje en legt het over het kindje heen. 'Lekker bij onze groot held liggen, hè', zachtjes gaat ze met haar vinger over het wangetje van hun kindje. Het tafereel ontroert haar en al snel rollen de tranen over haar wangen. 'Eef...', fluistert hij. 'Sssh', ze schudt haar hoofd en drukt haar lippen op de zijne, 'ik hou van jullie'.